Turysta

Kiedy reżyser Florian Henckel von Donnersmarck przedstawił swoją wizję Turysty producentowi Grahamowi Kingowi, ten ostatni potrzebował tylko 30 minut, aby podjąć decyzję o sfinansowaniu i produkcji filmu. "Pojawiła się kombinacja różnych czynników, które sprawiły, że zdecydowałem się podpisać kontrakt," mówi King. "W ciągu kilku ostatnich lat, Florian przeczytał mnóstwo scenariuszy, i wiele z nich odrzucił, byłem więc zaintrygowany faktem, że właśnie ten projekt zdecydował się przyjąć. A poza tym, Angelina Jolie zainteresowana udziałem w filmie, to jest coś." Aktorka zwróciła uwagę na scenariusz dzięki potencjałowi, jaki drzemał w silnej bohaterce i możliwości podjęcia współpracy z reżyserem Henckelem von Donnersmarckiem. Po spotkaniu, do którego doszło we wczesnej fazie realizacji projektu, było jasne, że reżyser i gwiazda dokładnie wiedzą, jaki rodzaj filmu chcieliby zrobić. "Życie na podsłuchu, (w reżyserii Floriana Henckela von Donnersmarcka) to piękny, inteligentny film, ale jednocześnie dosyć ciężki gatunkowo," mówi Angelina Jolie. "Kiedy się spotkaliśmy, Florian jasno dał mi do zrozumienia, że chce zrobić film luksusowy i zabawny. Ekscytujący dla widza, a jednocześnie nie traktujący opowiadanej historii zbyt poważnie. To była idealna kombinacja." Po uzyskaniu przychylności gwiazdy, najważniejszym zadaniem dla reżysera i producenta stało się znalezienie odpowiedniego aktora do roli Franka. Tak mówi o tym Henckel von Donnersmarck: "Potrzebowaliśmy kogoś, kogo Angelina nie byłaby w stanie przyćmić. W trakcie dyskusji na temat tego, który z aktorów dorównywałby jej pod względem atrakcyjności, inteligencji i umiejętności aktorskich, jedynym nazwiskiem, które nam przychodziło do głowy był Johnny Depp." Chociaż Jolie i Depp to jedni z najbardziej charyzmatycznych i utalentowanych współczesnych aktorów filmowych, a scenariusz filmu wymagał, aby powstała między nimi natychmiastowa chemia, realizatorzy zdecydowali, że para powinna się spotkać i porozmawiać ze sobą jeszcze przed rozpoczęciem zdjęć. I wierzcie lub nie, właśnie tak Angelina Jolie i Johnny Depp spotkali się po raz pierwszy. Podczas spotkania, producent King uważnie obserwował ich zachowanie i jak się okazało, aktorzy od pierwszej chwili poczuli się ze sobą dobrze. "Natychmiast wytworzyła się między nimi tak potrzebna w naszym filmie chemia," mówi producent. W Turyście, Jolie gra Elise Ward, kochankę Alexandra Pearce, który zniknął. "Szuka go mnóstwo ludzi," mówi Jolie. "Ukradł pieniądze gangsterowi, który chce się zemścić, a co więcej Brytyjczycy ścigają go za podatki. Poszukuje go także Elise, która od bardzo dawna go nie widziała i nie jest pewna, kiedy mężczyzna ponownie się pojawi." Idąc w ślad za pogłoskami, wg których Pearce zmienił swój wygląd, Elise otrzymuje od kochanka następujące wskazówki - ma wsiąść do pociągu do Wenecji, wybrać nieznajomego o wzroście i budowie ciała podobnej do Pearce'a i sprawić, aby wszyscy uwierzyli, że to właśnie on. Kobieta wybiera Amerykanina, nauczyciela matematyki Franka Tupelo (Johnny Depp), który jedzie do Wenecji, aby spróbować wyleczyć złamane serce. "Elise wciąga go w przygodę, na którą nie był przygotowany," dodaje Jolie. Oczywiście nie wszystko układa się zgodnie z planem. "Wyobraźcie sobie elegancką, świetnie wykształconą kobietę, która zakochuje się w facecie, nie posiadającym żadnej z tych cech," mówi Henckel von Donnersmarck. "Elise posiada plan, a zakochanie się we Franku nie było częścią tego planu." Scenarzyści osadzili akcję filmu w Wenecji, która jak twierdzi Henckel von Donnersmarck, wprowadziła do projektu unikalną atmosferę będącą kombinacją piękna i zagrożenia. "Ktoś kiedyś powiedział, że Kodak zawdzięcza większość swoich dochodów właśnie Wenecji," mówi reżyser. "Jeśli chodzi o sztukę i piękno, to najbogatsze miejsce na świecie - nie ma nic porównywalnego. I chociaż w rzeczywistości to miasto tonie i rozpada się na kawałki, pragnęliśmy jednak pokazać wspaniałość tego miejsca. Zadaliśmy sobie pytanie - w jaki sposób możemy pokazać Wenecję z jak najlepszej strony? W zarysie akcji mamy do czynienia ze śmiertelnym zagrożeniem - ale to właśnie dzięki Wenecji, nie wygląda to aż tak niebezpiecznie, żeby widzowie mogli poczuć się źle." Wybór Wenecji jako miejsca realizacji zdjęć, okazał się być nie tylko odpowiednią decyzją od strony kreatywnej, ale także zaskakująco praktyczną. "Być może trudno w to uwierzyć, ale mieliśmy bardzo ograniczony czas na realizację tego filmu. Nie mieliśmy czasu, aby zbudować weneckie wnętrza w hali zdjęciowej. Z tych bardzo praktycznych powodów, musieliśmy więc zdecydować się na coś tak niebywałego." Sekwencje akcji także zostały napisane z myślą o tym mieście. Koordynator kaskaderów Simon Crane - legenda w swoim zawodzie (Cliffhanger, Szeregowiec Ryan czy Hancock) - został obarczony odpowiedzialnością za realizację unikalnych scen akcji. "Każdy może wymyślić sobie sekwencję akcji," mówi Crane. "Ale jeśli nie wpasuje się ona w ton filmu, staje się bezwartościowa. Chodzi przede wszystkim o wiarygodność." Dobrym przykładem jest scena, w której Frank usiłując uciec zabójcom przekonanym, że to właśnie on jest Alexandrem Pearce, przeskakuje przez dachy weneckich budynków - tak jak robił to Casanova uciekając przed zazdrosnymi mężami. "Przyszło mi to do głowy, właśnie wtedy, kiedy czytałem o Casanovie. Oczywiście Frank to raczej anty-Casanova," mówi Henckel von Donnersmarck. "Ale pomyślałem, że byłby to zabawny sposób na pokazanie go nie jako kochanka usiłującego uciec przed zdradzonym mężem, ale kogoś, kto ratuje życie przed gangsterami. To wzmacnia wizerunek jego postaci, a jednocześnie pokazuje całe piękno Wenecji." Inną sekwencją, która w pełni wykorzystała to, co Wenecja może mieć do zaoferowania był pościg łodziami po kanale. Henckel von Donnersmarck zarejestrował tę sekwencję przy użyciu wielu kamer w ciągu siedmiu nocy, a Angelina Jolie nauczyła się prowadzić na jej potrzeby kilka rodzajów motorówek. Crane, który już wcześniej pracował z Jolie na planie kilku filmów - m.in. Salt i Pan i pani Smith - mówi, że aktorka, jak zawsze, bardzo była zaangażowana w to, aby dana scena akcji wypadła prawidłowo. "Każdego dnia staraliśmy się dodać więcej szczegółów. Pewnego dnia, tuż po realizacji jednej ze scen wracałem do domu nad ranem i zobaczyłem piękną mgłę spowijającą miasto," mówi reżyser. "Pomyślałem wtedy, że byłoby świetnie móc pokazać to w filmie. Zabraliśmy się więc do pracy usiłując odtworzyć piękno tej sceny. Dobrym pomysłem okazało się wykorzystanie mrocznej strony miasta - zagrożenia, które idzie w parze z romantycznością."