Gene Hackman nie żyje. Legendarny aktor został znaleziony martwy wraz z żoną

Szeryf hrabstwa Santa Fe, Adan Mendoza, potwierdził, że Gene Hackman i jego małżonka nie żyją. U boku pary znaleziono również zwłoki ich psa.

Mendoza zapewnił, że nie ma bezpośrednich dowodów wskazujących na udział w zdarzeniu osób trzecich. "Jedyne, co mogę powiedzieć, to że jesteśmy w trakcie wstępnego dochodzenia w sprawie śmierci i czekamy na zatwierdzenie nakazu przeszukania" - stwierdził szeryf hrabstwa Santa Fe cytowany przez "The Sun".

Hackman miał na koncie dwa Oscary - za role we "Francuskim łączniku" i "Bez przebaczenia" oraz cztery Złote Globy, dwie nagrody BAFTA i berlińskiego Srebrnego Niedźwiedzia.

"Nie istnieje nic takiego jak jednostajny przebieg kariery. Życie aktora to pasmo wzlotów i upadków. Ważne jest, by po upadku umieć się podnieść i doczekać następnego wzlotu" - powiedział w 2005 roku w wywiadzie dla portalu Stopklatka.

Eugene Allen Hackman urodził się 30 stycznia 1930 roku w San Bernardino (Kalifornia) w rodzinie Eugene'a Ezry Hackmana i Anny Lydii Elizabeth z domu Gray - ojciec pracował w drukarni lokalnej gazety "Commercial News". Hackman mieszkał przez krótki czas w Storm Lake w stanie Iowa. W 1945 r. zaciągnął się do Korpusu Piechoty Morskiej (US Marines). Ukończył kurs łączności i służył jako radiooperator w amerykańskich bazach wojskowych w Chinach, na Hawajach i w Japonii. W 1951 r. zakończył służbę i powrócił do Stanów Zjednoczonych.

"Przyjechałem do Nowego Jorku i pracowałem w hotelu Howarda Johnsona na Times Square, gdzie w głupim mundurze otwierałem drzwi gościom" - wspominał.

W 1956 r. wyjechał do Kalifornii. Zatrudnił się w teatrze Pasadena Playhouse w Kalifornii, tam zaprzyjaźnił się z początkującym aktorem Dustinem Hoffmanem. Historycy filmu podkreślają, że byli oni wówczas postrzegani jako "słabi", "nie rokujący" kandydaci na aktorów. Po niepowodzeniach wyjechali do Nowego Jorku. Na przełomie lat 50. i 60. Hackman otrzymał pierwsze angaże do drugoplanowych ról w filmach i serialach telewizyjnych. Pod koniec lat 50. otrzymał pierwsze role w spektaklach nowojorskiego teatru The Premise przy Bleecker Street, a później w Morosco i Belasco Theater przy Broadwayu.

Sukces spektaklu Muriel Resnik i Juliusa J. Epsteina "Any Wednesday" na Broadwayu otworzył mu drogę do ról filmowych. W 1960 r. Hackman zagrał epizodyczną rolę policjanta w filmowej biografii gangstera i płatnego mordercy Vincenta "Mad Dog" Colla (premiera 1961 r.) w reżyserii Burta Balabana. W pierwszej połowie lat 60. pojawił się m.in. w filmach "Lilith" (1964) Roberta Rossena oraz "Hawaii" George'a R. Hilla.

Przełomem w karierze Hackmana była rola Bucka Barrowa w "Bonnie and Clyde" (1967) Arthur Penna. Za nią aktor był po raz pierwszy nominowany do Oscara.

W 1970 r. zagrał rolę walczącego z mafią policjanta Jimmy "Popeye" Doyle'a, który rozpracował przerzut narkotyków z Marsylii do Nowego Jorku. Za rolę w "Francuskim łączniku" w reżyserii Williama Friedkina otrzymał Oscara w kategorii najlepszego aktora i zyskał status gwiazdy. 

W jednym z wywiadów mówił: "Szkolono mnie na aktora, a nie na gwiazdę. Uczono mnie grać role, a nie radzić sobie ze sławą, agentami, prawnikami i prasą". "New York Times Magazine" nazwał go "hollywoodzkim niezwykłym przeciętnym człowiekiem".

W 1973 r. wcielił się w postać Maxa Millana w obyczajowym "Strach na wróble" w reżyserii Jerry Schatzberga. Krytycy wysoko oceniali warsztat Hackmana i towarzyszącego mu Ala Pacino. Przed rozpoczęciem zdjęć aktorzy ucharakteryzowali się na włóczęgów i odbyli podróż autostopem przez całą Kalifornię.

W "Rozmowie" Francisa Forda Coppoli Hackman zagrał specjalistę od podsłuchów, Harry Caula. Budzą się w nim wyrzuty sumienia i z podsłuchującego sam staje się podsłuchiwanym. Thriller Coppoli otrzymał nominację do Oscara i Złotych Globów, w maju 1974 r. - Złotą Palmę na 27. Międzynarodowym Festiwalu Filmowy w Cannes. Krytycy porównywali "Rozmowę" do innego wybitnego dzieła światowego kina - "Powiększenia" Antonioniego.

26 kwietnia 1976 r. w holenderskim Deventer rozpoczęto zdjęcia do wojennego dramatu "O jeden most za daleko" w reżyserii Richarda Attenborougha. Hackman wykreował w tym filmie postać polskiego generała i dowódcy 1. Samodzielnej Brygady Spadochronowej, Stanisława Sosabowskiego. W 1977 r. filmowa historia nieudanego alianckiego desantu i walk pod Arnhem otrzymała brytyjskie nagrody BAFTA w czterech kategoriach.

Reżyser Richard Donner zaangażował go do roli naukowca-złoczyńcy Luthora Lexa w kinowej wersji "Supermana" (1978).

W latach 70. Hackman osiągnął największe sukcesy. Pokazał, że ma również talent komediowy, który objawił się w "Młodym Frankensteinie" Mela Brooksa. Kolejna dekada przyniosła Hackmanowi role w filmach: "Czerwoni", "Pod ostrzałem", Żądza władzy", "Bez wyjścia" oraz sequelach "Supermana".

W grudniu 1988 roku na ekrany kin trafił film "Missisipi w ogniu" Alana Parkera. Za rolę agenta FBI, Ruperta Andersona Hackman otrzymał Srebrnego Niedźwiedzia na Międzynarodowym Festiwal Filmowy w Berlinie. 

Z kolei w antywesternie "Bez przebaczenia" (1992) w reżyserii Clinta Eastwooda Hackman wcielił się rolę szeryfa "Małego Billa" Daggetta.Kreacja ta przyniosła mu najważniejsze nagrody w świecie filmowym z Oscarem na czele.

W latach 90. aktor zagrał m.in. w filmach "Wyatt Earp", "Geronimo: Amerykańska legenda", "Firma", "Karmazynowy przypływ", "Szybcy i martwi", "Wróg publiczny", "Półmrok" i "Podejrzany".

W 2001 r. na ekrany światowych kin trafił "Za linią wroga", w którym Hackman wykreował postać admirała Reigarta. Później pojawił się na planie "Ławy przysięgłych" (2003) Gary Fledera.

Ostatnim filmem Hackmana był "Witamy w Mooseport" Donalda Petriego (2004). Wcielił się w rolę byłego prezydenta USA i jednocześnie kandydata na burmistrza niewielkiego miasteczka na wschodnim wybrzeżu USA.

Hackman był również pisarzem. Wraz z archeologiem podwodnym Danielem Lenihanem napisał powieści "Wake of the Perdido Star" (1999), "Justice for None" (2004) oraz "Escape from Andersonville" (2008).