Tadeusz Konwicki

Tadeusz Konwicki urodził się w 1926 roku w Nowej Wilejce na Wileńszczyźnie, dzieciństwo spędził w Wilnie. W czasie wojny pobierał naukę na tajnych kompletach, w 1944 roku zdał konspiracyjna maturę i wstąpił do AK - brał udział w akcji "Burza", później walczył jako partyzant w podwileńskich lasach.

Po wojnie zamieszkał w Krakowie, gdzie studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim . W 1947 roku przeniósł się jednak do Warszawy i tam kontynuował studia, choć nigdy ich nie ukończył.

Okres powojenny przyniósł Konwickiemu ideową przemianę, partyzant, który walczył z Bolszewikami został gorliwym socjalistą. Pierwsze utwory literackie Konwickiego wpisują się w nurt literatury socrealistycznej, są to m.in. powieści "Przy budowie" i "Władza".

Na przełomie lat 40. i 50. oprócz pisania własnych tekstów Konwicki pracował jako dziennikarz i publicysta (m.in. w tygodniku "Odrodzenie"),

W 1948 ukończył kurs pisania scenariuszy filmowych przy powstającej wówczas Szkole Filmowej w Łodzi.

W 1949 r. ożenił się z Danutą Lenicą, artystką plastyczką i ilustratorką książek dla dzieci.

W połowie lat 50. Konwicki zaczął odczuwać rozczarowanie komunistyczna władzą, któremu dawał wyraz w tekstach pisanych do "Nowej Kultury". W cyklu felietonów sportowych "Z miejsc stojących" podejmował tematykę wolności słowa.

W latach 60. jawnie przeciwstawiał się już PZPR - w 1966 r. został z niej wyrzucony za współudział w liście protestacyjnym do władz w związku z usunięciem z partii prof. Leszka Kołakowskiego.

Po 1976 r. publikował już w wydawnictwach II obiegu.

Konwicki dzieli swoja literacką twórczość na: tryptyk powieści egzystencjalnych - "Sennik współczesny" (1963), "Wniebowstąpienie" (1967), "Nic albo nic" (1971); cykl autobiograficznych "dzienników", do których zalicza: "Kalendarz i klepsydrę" (1976) "Wschody i zachody księżyca" (1982), "Nowy Świat i okolice" (1986), w latach 90. dopełniony "Zorzami wieczornymi" (1991) i "Pamfletem na siebie" (1995); tryptyk antyreżymowy - "Kompleks polski" (1977), "Mała apokalipsa" (1979), "Rzeka podziemna, podziemne ptaki" (1984) i w końcu utwory, których bohaterami są dzieci i młodzież: "Dziura w niebie" (1959), "Zwierzoczłekoupiór" (1969), "Kronika wypadków miłosnych" (1974).

Nie mniej istotna jest filmowa działalność Tadeusza Konwickiego, którą zajmował się od połowy lat 50. Początkowo pisał scenariusze, m.in. do filmu "Zimowy zmierzch" (reż. Stanisław Lenartowicz), a w roku 1958 zadebiutował również jako reżyser filmem 'Ostatni dzień lata". Eksperymentatorski w formie film Konwickiego, studium psychologiczne wykolejonego przez wojnę bohatera należy dzisiaj do klasyki polskiego kina.

Również w kolejnych filmach, w "Zaduszkach" "Czasie pokoju" i "Salcie" Konwicki podejmował temat wojny skupiając się na postaciach bohaterów uwikłanych w polską historię. W trzech ostatnich filmach "Jak daleko stąd, jak blisko" (1971), "Dolina Issy" (1982), "Lawa. Opowieść o Dziadach Adama Mickiewicza" (1989) szczególny nacisk kładł na filmowa formę.

Wielokrotnie pełnił funkcje kierownika literackiego zespołów filmowych: w Zespole Filmowym "Kadr" (1956?1968), w "Kraju" (1970?1972), "Pryzmacie" (1972?1977) i "Perspektywach" (1989?1991).

Tadeusz Konwicki mieszka w Warszawie.