Agata Buzek (Sabina)
Urodziła się i wychowała w Gliwicach. Zadebiutowała w 1997 roku w filmie Roberta Glińskiego Kochaj i rób co chcesz i od tego czasu pracowała w Polsce, Francji, Włoszech i Niemczech z wieloma znakomitymi twórcami: Peterem Greenawayem, Marleen Goris, Krzysztofem Zanussim, Grzegorzem Jarzyną, Andrzejem Wajdą. Za rolę Klary w filmowej adaptacji Zemsty (2002, reż. Andrzej Wajda) otrzymała nominację do Polskiej Nagrody Filmowej, Orły 2003.
Ma na koncie kilkanaście ról filmowych, w tym główne w filmach Paparazzo Alana Smithee'ego i Valerie Birgit Moller. Można ją oglądać w warszawskich teatrach - Montowni, TR Warszawa oraz Polonii. Szerokiej publiczności znana jest z roli Julii w serialu Teraz albo nigdy.
Agata Buzek angażuje się w wiele inicjatyw obywatelskich. Od czterech lat współtworzy Fundację Artystyczną Arteria, w ramach której rozwija projekty na styku sztuki i działań społecznych oraz edukacyjnych.
W 2004 roku była obserwatorem wyborów prezydenckich na Ukrainie. Wspiera akcję "Solidarni z Białorusią". Pomaga Polskiej Akcji Humanitarnej w pozyskiwaniu funduszy na budowę studni Sudanie. Od lat współdziała z "Vivą" - organizacją działającą na rzecz poszanowania praw zwierząt.
Krystyna Janda (Matka)
Aktorka, reżyserka, autorka książek i felietonów. Absolwentka PWST Warszawie. Na scenie zadebiutowała w 1976 r. w warszawskim Teatrze Ateneum rolą Anieli w Ślubach panieńskich w reż. J. Świderskiego, i jednocześnie w Teatrze Małym rolą Doriana Graya w sztuce Osborne'a. Jeszcze jako studentka wystąpiła w legendarnym spektaklu telewizyjnym Trzy Siostry Czechowa w reż. A. Bardiniego. Zagrała Maszę.
W filmie zadebiutowała w Człowieku z marmuru w reż. A. Wajdy. Zagrała blisko 80 ról filmowych w Polsce i za granicą, z których największą okazała się kreacja w Przesłuchaniu w reż. R. Bugajskiego, za którą otrzymała nagrodę dla najlepszej aktorki na Festiwalu Filmowym w Cannes.
Od 10 lat także reżyseruje dla teatru i dla telewizji. Ma na swoim koncie reżyserię filmu fabularnego Pestka, według kultowej powieści o miłości autorstwa Anki Kowalskiej. W teatrze występuje od 30 lat. Przez 11 lat była aktorką warszawskiego Teatru Ateneum, a później, przez 16 lat, Teatru Powszechnego w Warszawie.
Zagrała także wiele ról i wyreżyserowała kilkanaście spektakli w Teatrze Telewizji. W 2005 r. otworzyła autorski Teatr Polonia prowadzony przez Fundację Krystyny Jandy Na Rzecz Kultury. W roku 2006 otrzymała Europejską Nagrodę Mediów Médaille Charlemagne. Wybrana do grona najwybitniejszych aktorów polskich XX wieku przez czytelników "Polityki". W 2007 r. nagrodzona Złotą Kaczką w kategorii Najlepsza Aktorka ostatniego 50-lecia kinematografii polskiej.
Anna Polony (Babcia)
Niemal od początku kariery związana ze Starym Teatrem (jedynie sezony 1960/61 - 1963/64 - Teatr im. J. Słowackiego). Pierwsze dziesięć lat w teatrze wyznaczył i określił artystce, mając zasadniczy wpływ na jej osobowość twórczą, Konrad Swinarski. Zagrała we wszystkich jego inscenizacjach wystawionych w Starym Teatrze. Zuzanna w żałosnej i prawdziwej tragedii pana Ardena..., Orcio w Nieboskiej komedii Z. Krasińskiego, Katarzyna w Woyzecku G. Büchnera, Joas w Sędziach, Młoda w Klątwie S. Wyspiańskiego, Helena w ?nie nocy letniej i Helena we Wszystko dobre, co się dobrze kończy Szekspira, Dziewczyna w żegnaj, Judaszu I. Iredyńskiego, Claire w Pokojówkach J. Geneta, Stella w Fantazym J.Słowackiego, Kobieta (Maryla) i Ewa w Dziadach A. Mickiewicza i wreszcie Muza w Wyzwoleniu S. Wyspiańskiego. Współpraca z Andrzejem Wajdą - sugestywna rola Anieli Dulskiej w przedstawieniu Z biegiem lat,
z biegiem dni... otworzyła nowy etap twórczy artystki - ról charakterystycznych, nacechowanych formą, komediowych.
Ma na swoim koncie niepowtarzalne kreacje w skrajnie zróżnicowanym repertuarze. Rachela w Weselu S. Wyspiańskiego, Paulina Andrejewna w Dziesięciu portretach z czajką w tle wg A. Czechowa (reż.
J. Grzegorzewski), Ofelia w Tragicznej historii Hamleta księcia Danii (reż. A. Wajda), Profesor w Lekcji E. Ionesco (reż. Elina Lo Voi), Erna Korn w Lunatykach H. Brocha (reż. K. Lupa), groteskowo-liryczna Królowa Małgorzata w Iwonie księżniczce Burgunda W. Gombrowicza (reż. H. Leszczuk), poetycka Aasa w Peer Gyncie H. Ibsena (reż. M. Fiedor), psychologicznie skomplikowana, niepozbawiona komizmu postać Selmy Lagerlöf w Twórcach obrazów P. O. Enquista (reż. K. Kutz), nasycona finezyjnym humorem Ciotka Róża w Wielebnych S. Mrożka (reż. J. Stuhr) niezmiennie fascynują, wzruszają i prowokują widza. Od 34 lat prof. Anna Polony wykłada w krakowskiej PWST. W latach 1987-91 prodziekan Wydziału Aktorskiego PWST w Krakowie, w latach 1999-2002 prorektor uczelni.
Udany debiut reżyserski - Dwoje na huśtawce W. Gibsona w 1974 r. - skłonił Annę Polony do podjęcia studiów reżyserskich, które ukończyła w 1984 r. Prócz współreżyserii słynnego Z biegiem lat, z biegiem dni..., wyreżyserowała Dzień dobry i do widzenia Athola Fugarda, Urodziny Stanleya Harolda Pintera, Przed sklepem jubilera Karola Wojtyły, Wdowy Sławomira Mrożka (współreżyser J. Opalski), Gwałtu, co się dzieje! Aleksandra Fredry.
Marcin Dorociński (Bronisław)
Marcin Dobrociński urodził się 22 czerwca 1973 roku w podwarszawskim Milanówku. Akademię Teatralną ukończył w 1997 roku i w tym samym roku otrzymał także nagrodę na XV festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi za rolę Kreona w Antygonie a także został aktorem Teatru Dramatycznego, gdzie do dziś możemy go oglądać. W 2005 roku za rolę Despera w PitBullu otrzymał nagrodę aktorską na Festiwalu Sztuki Filmowej w Koszalinie, a także nagrodę im. Zbyszka Cybulskiego.
W 2006 roku Aktorowi wręczony został List gratulacyjny od Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej. 2007 rok przyniósł mu nagrodę gdańskiego Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych za rolę Fabia w Ogrodzie Luizy. Za film Boisko bezdomnych aktor został nominowany w kategorii najlepsza główna rola męska (Polska Nagroda Filmowa ORŁY 2009). Szerokiej publiczności znany jest z roli Bartka w filmie Rozmowy nocą (2008, reż. Maciej Żak). Popularność przyniosła mu również rola Kostka w filmie Idealny facet dla mojej dziewczyny (2009, reż. Tomasz Konecki). Ostatnio możemy oglądać go również w komedii romantycznej pt. Miłość na wybiegu (2009, reż. Krzysztof Lang), gdzie stworzył postać cynicznego fotografa Kacpra.
