Woody Allen

Nie miał zbyt szczęśliwego dzieciństwa, jego rodzice się nie dogadywali, miał nie najlepsze relacje z matką. Po szkole średniej, przez jakiś czas studiował na wydziale filmowym Uniwersytetu Nowojorskiego. Wówczas dał się poznać jako utalentowany komik. W początkach kariery pisał dla Herba Shrinera, Eda Sullivana i Sida Ceasara.

W filmie zadebiutował w 1965 roku w komedii Clive'a Donnera "Co słychać, koteczku?" do której napisał scenariusz i w której zagrał jedną z ról. Rok później wystawił na Broadwayu swoją pierwszą sztukę teatralną "Don't drink the water" - po tym wydarzeniu jego kariera zaczęła nabierać zawrotnego tempa. Jeszcze w tym samym roku dokonał swobodnej przeróbki japońskiej komedii sensacyjnej "Kokusai himitsu keisatsu: Kagi no kagi" Senkichiego Taniguchiego, realizując "Jak się masz koteczku?", a trzy lata później zrobił parodię filmów gangsterskich "Bierz forsę i w nogi".

W 1977 roku nakręcił "Annie Hall", przez wielu uważany za największe arcydzieło Allena, przez co często późniejsze jego dzieła są do "Annie Hall" porównywane i oceniane właśnie pod tym kątem. Sam film przyniósł mu aż dwa Oscary, za reżyserię i scenariusz.

Kolejnego Oscara dostał za scenariusz do "Hannah i jej siostry" (1986). Do tej prestiżowej nagrody był nominowany zresztą już 13 razy za najlepszy scenariusz oryginalny i jest to największa liczba takich nominacji w historii kina.

Przez lata Allen wypracował swój własny, specyficzny styl, mimo to jego filmy nie są do siebie podobne, ponadto choć jest kojarzony głównie ze słodko - gorzkimi komediami, próbował swoich sił także w dramatach: "Wnętrza" (1978), "Wrzesień" (1987).

Inne warte wymienienia filmy Allena to: "Manhattan" (1979), "Purpurowa róża z Kairu" (1985), "Hannah i jej siostry" (1986), "Cienie we mgle" (1992), "Jej wysokość Afrodyta" (1995), "Wszystko gra" (2005) czy "Vicky Cristina Barcelona" (2008).

W twórczości filmowej Allen nawiązuje do literatury światowej, kina europejskiego i swoich żydowskich korzeni, porusza temat seksualności, filozofii i psychologii, nie ukrywa też swej fascynacji Nowym Jorkiem.

Reżyser był trzykrotnie żonaty: z Harlene Rosen (1954-1959), Louise Lasser (1966-1969) i od 1997 roku z adoptowaną córką aktorki Mii Farrow, Soon-Yi Previn. Jest ateistą i boi się latać.

Oprócz pracy w filmie i teatrze, Allen pisze także książki, wiele z nich wydano również w Polsce. Jest też świetnym klarnecistą i co tydzień występuje w nowojorskim klubie jazzowym Michael's Pub. O przebiegu jego trasy koncertowej powstał w 1997 roku film dokumentalny "Wild Man Blues", wyreżyserowany przez Barbarę Kopple.