Szukając Erica

"Cantona jest niepowtarzalny, bystry, przebiegły i spostrzegawczy. Jest bardzo kreatywny, a jego potyczki z dziennikarzami zawsze były zabawne i błyskotliwe. To człowiek z charakterem - nie raz mogliśmy się o tym przekonać, słuchając jego publicznych wypowiedzi. Kiedy Eric wchodzi do pokoju, wiesz, że to on. Dotyczy to naprawdę niewielu ludzi. Jest człowiekiem z wyjątkową charyzmą i niezwykłym magnetyzmem. Kiedy aktor ma ten szczególny dar, może właściwie nic nie robiąc komunikować się ze sceny z widzami siedzącymi w ostatnim rzędzie. Właśnie to robił Eric na boisku - komunikował się z siedemdziesięciotysięcznym tłumem! To nadzwyczajna zdolność. W Manchesterze traktowano go z czcią i szacunkiem. Jego udział w filmie staraliśmy się utrzymać w tajemnicy - a jednak mimo to, pierwszy raz w swojej karierze miałem na planie kręcących się paparazzich! A kiedy byliśmy z nim na ulicy, ruch zwalniał, a ludzie próbowali łapać go za ręce! Wybrałem się z nim na mecz na Old Trafford [stadion Manchesteru United - przyp. tłum.]. Mimo że nikt nie wiedział o tym, że tam jest, śpiewano o nim piosenki - skandowano jego imię, chociaż nie ma go tam od ponad dekady! A kiedy odkryto, że boski Cantona jest wśród nich, podniosła się wrzawa. Dorośli faceci płakali! Kiedy opuszczaliśmy stadion, podchodzili do nas jego starzy kumple, by uścisnąć mu dłoń. Niewielu graczy wzbudza takie uczucia." Ken Loach o Ericu Cantonie