Słowo jak głaz

Anton Remizow przyjechał do Moskwy zaraz po wyjściu z wojska, jego celem było ożenić się z Zinaidą, dziewczyną, która przysłała mu zdjęcie i parę słów, kiedy ten był w wojsku. Jednakże rodzice Zinaidy dali do zrozumienia, że nie po to wyjechali z "zabitego" Almietjewska, aby ich córka znalazła w Moskwie męża "ziomka". Anton postanawia wstąpić w szeregi straży porządku. Zostaje przydzielony do dzielnicy zamieszkałej przez Zinę. Z początku wydaje się, że Anton wybrał typową dla demobilizujących się drogę podbicia Moskwy. Dopiero później stanie się jasne, że jego wybór nie był przypadkowy. W dużej mierze film jest krytyką socjalnego systemu, różniąc się od produkcji, w których odważni policjanci nie oszczędzając się walczą ze złem. Przed widzem zostaje zaprezentowany System, w którym nie zostało nic ludzkiego, wszystko można kupić i sprzedać. Nawet jeśli zostałeś przyłapany "chłopcy" w mundurze będą mogli ci pomóc pod warunkiem, że będziesz mógł zebrać potrzebną kwotę. Widz zostaje zanurzony w błocie ludzkiej podłości, uniżenia. Socjalna tematyka filmu jest oczywista i pozostawia duże wrażenie. W drobnych szczegółach naświetlone jest życie miejskiego dna, codzienność milicji a także obojętność i cynizm, którymi są przesiąknięci. Milicjanci chodzą po brudnych salach, gdzie przepytują nielegalnych pracowników, chronią prostytutki przy okazji korzystając z ich usług, śpią w pracy po długim patrolu. Ten realizm dodaje filmowi wartosci, ale bezspornie to właśnie Anton jest tą wisienką, dzięki której film wznosi się ponad typowe produkcje systemie policyjnym. Głównego bohatera nie można rozgryźć, przewidzieć jego działań. Popycha go przedziwna siła, która bardzo się różni od tej obecnej w każdym z nas. Widz nie zobaczy emocji na jego twarzy, mówi on krótkimi zdaniami, oddany kierownictwu jak ołowiany żołnierzyk. A wyznanie miłości Zinie wygląda jak test - zadaje jej krótkie, konkretne pytania. Nie można go nazwać głupim, chociaż gdy widzisz jak zachwyca się faktem, że w Moskwie są takie same domy jak w Almietjewskie, pokusa jest wielka. Ale ten błąd widz może popełnić tylko z początku dopóki dobrze go nie zna. Powoli przychodzi zrozumienie, że bohater żyje według własnego kodeksu, łamiąc wszelkie prawa dyktowane przez życie. Anton dąży do osiągnięcia celu eliminując wszelkie przeszkody. Nie są ważne środki, mogą być amoralne, niesprawiedliwe z punktu widzenia obywatela, najważniejsze to osiągnąć cel. Wspaniale wpisuje się w system, umiejętnie grając jej słabościami i chętnie wykorzystując możliwości, które daje.