W Wiedniu wystawa "Krzysztof Kieślowski - Ślady i pamięć"
Wystawa "Krzysztof Kieślowski - Ślady i pamięć", prezentująca zdjęcia, wycinki z gazet, plakaty, recenzje oraz publikacje, daje możliwość przyjrzenia się postaci reżysera na nowo. Ekspozycję będzie można oglądać do końca stycznia przyszłego roku w wiedeńskim Volkstheater.
Otwarta w środę wystawa jest częścią programu - przygotowanego w wyniku współpracy Instytutu Polskiego w Wiedniu, wiedeńskiego Volkstheater oraz Muzeum Kinematografii w Łodzi - mającego przybliżyć wiedeńskiej publiczności osobę oraz twórczość Krzysztofa Kieślowskiego.
- We współpracy z dyrektor artystyczną Anną Badorą oraz dramaturgiem Rolandem Kobergiem, udało nam się umożliwić wiedeńskiej publiczności obejrzenie tej ważnej i interesującej wystawy przygotowanej przez Muzeum Kinematografii w Łodzi - powiedział dyrektor Instytutu Polskiego w Wiedniu Rafał Sobczak.
- Ponad 21 lat po śmierci tego genialnego reżysera jego filmy, które stały się również podstawą do stworzenia scenicznej adaptacji, zostaną zaprezentowane w Austrii po raz kolejny i wydają się być tak samo aktualne dziś, jak przed laty - dodał Sobczak.
Jak twierdzą organizatorzy "Wystawa stanowi jedną z części programu poświęconego Kieślowskiemu". "Dla zainteresowanych jest także tzw. kino domowe pod hasłem 'Dziesięć przykazań w dziesięciu odcinkach'. Trzygodzinna wersja sceniczna 'Dekalogu' Kieślowskiego w reżyserii Stephana Kimmiga, poprzedzona będzie pokazem dziesięciu godzinnych filmów polskiego reżysera, wyświetlanych w specjalnie do tego przygotowanym pomieszczeniu, w atmosferze kina domowego Volkstheater - każdego dnia prezentowana będzie inna część 'Dekalogu'".
Wystawa "Krzysztof Kieślowski - Ślady i pamięć" była przygotowana dzięki materiałom, które udostępnili m.in. Maria Kieślowska, Marta Kieślowska, Zbigniew Preisner, Krzysztof Piesiewicz, Irena Strzałkowska, Europejska Akademia Filmowa, Filmoteka Narodowa, Film Polski Agencja Promocji, Szkoła Filmowa w Łodzi i Muzeum Kinematografii.
Kieślowski urodził się 27 czerwca 1941 r. w Warszawie. Początkowo uczył się w szkole pożarnictwa we Wrocławiu, potem wybrał warszawskie Liceum Technik Teatralnych, gdzie kształcił się w latach 1957-62. Otrzymał posadę garderobianego w Teatrze Współczesnym w Warszawie - pracował tam przez rok, był garderobianym m.in. Tadeusza Łomnickiego, Edwarda Dziewońskiego, Aleksandra Bardiniego, Zbigniewa Zapasiewicza.
Do łódzkiej filmówki dostał się dopiero za trzecim razem, w 1964 r. Dyplom uzyskał w 1970 r. Studiował pod kierunkiem m.in. wybitnego dokumentalisty Kazimierza Karabasza.
Pierwszym jego filmem fabularnym było "Przejście podziemne" (1973), historia młodego nauczyciela z prowincjonalnego miasteczka. Bohater przyjeżdża do Warszawy z wycieczką szkolną i w przejściu podziemnym spotyka żonę, która opuściła go jakiś czas temu.
"Amator" z 1979 r., uważany za jedno z najwybitniejszych dzieł reżysera, to historia kariery zaopatrzeniowca (Stuhr) z zakładu przemysłowego w podkrakowskim miasteczku, którego życie zmienia się wraz z kupnem kamery - bohater przeobraża się w społecznika i artystę, wrażliwego na ludzką krzywdę i niesprawiedliwość. Za "Amatora" Kieślowski zdobył m.in. nagrodę INTERFILM jury ewangelicznego na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie.
W latach 1993-1994 reżyser zrealizował cykl "Trzy kolory". Powstały filmy: "Biały" - historia Karola, polskiego fryzjera ożenionego z piękną Francuzką Dominique, który prowadzi w Paryżu salon fryzjerski; "Niebieski" - o młodej kobiecie, Julie, która traci w wypadku samochodowym męża i córkę; oraz "Czerwony" - historia modelki Valentine i emerytowanego sędziego, między którymi niespodziewanie rodzi się przyjaźń. Za film "Niebieski" Kieślowski zdobył Złotego Lwa w Wenecji, a za film "Biały" Srebrnego Niedźwiedzia w Berlinie. "Czerwony" za scenariusz i reżyserię uzyskał po dwie nominacje do Oscara, francuskiego Cezara i Nagrody Brytyjskiej Akademii Sztuki Filmowej BAFTA.
Zmarł 13 marca 1996 r. w Warszawie, z powodu choroby serca.
