To on rozkochał w sobie Annę German

Spodziewał się pan tego, że aż tak przypadnie do gustu telewidzom?

- Oczywiście że nie, zwłaszcza na etapie pracy, gdy skupiony na swych zadaniach, nie bardzo myślałem, co będzie dalej. Zaskoczyło mnie to, że serial został pokazany w Polsce tak szybko. A już megazaskoczeniem była jego "siła rażenia" i natychmiastowy rozgłos, jaki zdobył od samego początku!

Można się było tego spodziewać, sądząc po tym, jak entuzjastycznie przyjmowano go wcześniej i w Rosji, i na Ukrainie...

- Wszyscy jesteśmy Słowianami, różnimy się jednak znacznie, m.in. skalą pamięci o piosenkarce. Jak kręciliśmy zdjęcia na Ukrainie, to miałem wrażenie, że Anna German jest wciąż obecna wśród nich, o wiele bardziej niż u nas. Tu, na dobrą sprawę, przypomniał o niej dopiero serial.

Jak pan się w nim znalazł?

- Klasyczną drogą - zaproszono mnie na casting, zorganizowany w Warszawie przez producentów z Rosji. Było to spotkanie dwuetapowe, podczas pierwszego z nich miałem próby z różnymi aktorkami, które pretendowały do głównej roli, za drugim razem byliśmy już tylko z Asią (Joanna Moro - przyp. red.). Sprawdzono nas w różnych scenkach pod kątem interakcji, innymi słowy: czy pasujemy do siebie.

Całe szczęście, że jest pan słusznego wzrostu. Anna German była bardzo wysoka...

- Rzeczywiście, oboje z Asią nie jesteśmy ułomkami, nawet ją z lekka przewyższam, no chyba, że ona założy szpilki (śmiech)!

A jak z językiem? Produkcja była przecież rosyjska...

- Tak, był taki wymóg, by znać język. I powiem, że podszedłem do tego bardzo solidnie, konsultowałem się z moją znajomą, która pochodzi z Ukrainy, porozpisywała mi akcenty w tekstach i sprawdzała wymowę. A potem, w czasie zdjęć, okazało się, że rozmawiamy z Asią tylko po polsku. Podobnie było ze scenami rozgrywającymi się we Włoszech i po włosku, do których z kolei przygotowałem się w tym języku, a producent orzekł, że Zbyszek nie może go tak dobrze znać, wystarczy parę słów...

W serialu imponuje wiarygodna stylistyka bohaterów. Pan wygląda jak żywcem wyjęty w połowy ubiegłego wieku!

- Każdego poranka spędzaliśmy minimum godzinę na szykowaniu odpowiednich fryzur, makijażu, potem dochodził kostium. Dla aktora to fascynujące, kiedy może się przenieść w historię z innej epoki, a w tym przypadku szczególnie, bo była to historia prawdziwa.

Czy jest pan podobny fizycznie do męża Anny German?

- Wiem, że szukano kogoś w zbliżonym typie. Ja osobiście nie miałem okazji poznać pana Zbigniewa Tucholskiego, czytałem tylko w jednym z wywiadów jego wypowiedź, że... zagrał go człowiek przystojniejszy, niż on sam z tamtego okresu. Wielki ukłon, panie Zbigniewie, ale moje zdanie jest dokładnie odwrotne! I dotyczy to zarówno wyglądu, jak i męskiego sposobu myślenia, funkcjonowania, patrzenia na świat, który mi tak zaimponował.

"Taka miłość się nie zdarza", chciałoby się rzec, przypatrując się historii z udziałem naszej artystki i oddanego jej męża, przyjaciela, opiekuna.

- To prawda. Nie znałem jej dokładnie, a po przeczytaniu scenariusza byłem zdumiony, że o sfilmowaniu pomyślano dopiero teraz! Nikt by takiej historii nie wymyślił, a jeśli już, to pewnie pojawiłyby się głosy, że jest nieprawdopodobna, zbyt dużo w niej amplitud emocjonalnych. Z jednej strony wielka miłość i ogromny sukces, z drugiej choroba, cierpienie, łzy. Potem wielka radość - przyjście na świat dziecka. I znów nieszczęście. Niczym w antycznej tragedii rozpacz miesza się z radosną ekstazą, a mściwe Parki uparcie wplatają w nić ludzkiego życia ziarnka goryczy.

Rozmawiała Jolanta Majewska