Headshot. Mroczna karma

Jest na usługach podejrzanej grupy kierowanej przez guru podziemia o imieniu Demon, dla którego zło jest korzeniem wszystkich ludzkich spraw. Ma za zadanie eliminować z życia tych wszystkich, którzy stoją ponad prawem. Pewnego dnia podczas kolejnego zadania Tul nieoczekiwanie zostaje ranny. Kula przeszywa mu głowę. Po 3 miesiącach budzi się ze śpiączki, ale patrzy już na świat zupełnie inaczej. Widzi rzeczy do góry nogami. Nie wiedząc do końca czy to efekt postrzału, czy ciężar karmy, postanawia zmienić własne życie i porzucić drogę, którą szedł do tej pory. Wówczas jednak role niespodziewanie się odwracają. Z zabójcy Tul zmienia się w ofiarę, która musi walczyć o przetrwanie. Gdy poznaje dziewczynę, okazuje się, że jego świat jeszcze bardziej wywraca się do góry nogami. Kto w jego życiu tak naprawdę pociąga za wszystkie sznurki? Czy Tul znajdzie odkupienie losu, który, niczym bumerang, wraca do niego i przypomina o przestępczej przeszłości? "Headshot. Mroczna karma" to filmowa adaptacja powieści "Fon Tok Kuen Fa" (angielski tytuł "Rain Falling up the Sky") znanego i wielokrotnie nagradzanego tajskiego pisarza Wina Lyovarina, dwukrotnego laureata prestiżowej nagrody S.E.A. Write Award. Jest to dwunasty film (włączając filmy krótkometrażowe) w dorobku znanego i kontrowersyjnego tajskiego reżysera Pen-eka Ratanaruanga, trzeci z kolei nakręcony z aktorem Nopachai Jayanamą (wcześniejsze to "Nimfa" oraz krótkometrażowy "Sawasdee Bangkok"). "Headshot. Mroczna karma" jest typowym filmem noir, czyli czarnym filmem, silnie osadzonym jednak w buddyjskiej filozofii życia. Opowiada o człowieku, który stara się zapomnieć o przeszłości, ale przeszłość - czyli karma - mu na to nie pozwala. Reżyser zdaje się pytać o charakter i podmiotowość losu, zastanawiając się, czy życie człowieka to seria przypadkowych zbiegów okoliczności, czy raczej wynik działania istniejącego ponad nami bytu, który steruje światem. "Headshot. Mroczna karma" niczym typowy czarny film unika jednak moralizowania i jasnego podziału na dobro i zło, chętnie i często operuje cieniami oraz kontrastami, a przede wszystkim obrazami nocnego życia w tajskich miastach. Główny bohater to typowy bohater czarnego kina - przeciętny człowiek, wplatany przypadkowo w świat przestępczy. Jego skomplikowana psychika, a także niejednoznaczność moralna jego postawy, którą można oceniać jako zarówno dobrą, jak i złą, może mieć - podobnie jak w filmach noir - swoje źródło w teoriach psychologicznych Zygmunta Freuda. Film zachwyca stroną wizualną obrazu. Zdjęcia Chankita Chamnivikaiponga przykuwają uwagę, a często są również dodatkowo podświetlane, co podkreśla zimną i wilgotną atmosferę filmowanych scen. Mroczny i niepokojący nastrój uzyskiwany jest za sprawą wyrazistych cieni, mocnych kontrastów, dominacji linii ukośnych i wertykalnych nad horyzontalnymi, nisko lub wysoko umieszczonych świateł kluczowych, agresywnego montażu, a przede wszystkim zaburzoną, ale bardzo wartką i dynamiczną chronologią zdarzeń - jednym z atutów tego filmu - oraz klimatyczną narracją spoza kadru. Film działa jak szybki wstrząs. Najpierw podnosi w widzu poziom adrenaliny, aby następnie wszystko uspokoić, dochodząc do stylu bardziej kontemplacyjnego w rytmie. Wizualna warstwa filmu, w tym szczególnie ciemne zdjęcia skąpanych w deszczu tajskich miast i krajobrazów, nasuwają skojarzenia z amerykańskim filmem "noir" z czasów Jamesa Cagneya, Humphreya Bogarta i Roberta Mitchuma oraz - tak, jak w typowym filmie noir - z niemieckim ekspresjonizmem. Zaburzone widzenie, na które cierpi główny bohater filmu, nie jest fikcją literacką. W medycynie stwierdzono przypadki widzenia do góry nogami, co jest efektem zakłócenia pracy siatkówki oka. Ponadto każde niemowlę przez kilka pierwszych dni swego życia widzi świat do góry nogami, co w przypadku tego filmu - silnie osadzonego w buddyjskiej filozofii karmy - ma zasadnicze znaczenie.