Gorzkie mleko

Nie szukam perfekcji, lecz niedoskonałości obdarzonej indywidualizmem, który wzrusza. /.../ GORZKIE MLEKO to film o zrozumieniu, przebaczeniu i pojednaniu. /.../ Widzowie, nawet z bardzo odmiennych kultur wchodzili w jego świat. Rozumieją przekaz i to jest dla mnie największa nagroda, cenniejsza niż Złoty Niedźwiedź. Claudia Llosa GORZKIE MLEKO to drugi, po doskonałym debiucie Madeinusa, film Claudii Llosy. Autorka opisuje go jako "symboliczną drogę od strachu do wolności". To opowieść o przebudzeniu, stopniowym odnajdywaniu radości życia i własnej wartości. Bohaterką filmu jest Fausta, młoda Indianka (w tej roli znana z Madeinusy Magaly Solier), która przyjeżdża z prowincji do Limy. Llosa pokazuje jej drogę od głębokiej traumy do wyzwolenia z dziedzicznych pęt, narzuconych przez zabobonne wierzenia. By tego dokonać, bohaterka musi zdobyć się na odwagę bycia wolną. Jej drogą do wyzwolenia staje się muzyka. muzyka drogą do odrodzenia Gorzkie mleko, podobnie jak Madeinusa, zanurzone jest w indiańskiej magii i andyjskich mitach. Wspaniałe zdjęcia, a przede wszystkim nasiąknięta emocjami muzyka i śpiew głównej bohaterki, czynią z Gorzkiego mleka obraz pełen poetyki i liryzmu. Muzyka pełni tym filmie szczególną rolę. To ona sprawia, że Fausta po raz pierwszy się uśmiecha. Dotychczas śpiew był ucieczką od tego, co ją boli, przeraża. Nagle, ta zagubiona i przestraszona dziewczyna, doświadcza muzyki na zupełnie innym poziomie; jej siły oczyszczającej. To właśnie muzyka staje się ścieżką do narodzin nowej Fausty, osoby wolnej, która znajduje w sobie siłę, by oswobodzić się z brzemion traumatycznej przeszłości. synopsis I Fausta cierpi na syndrom "gorzkiego mleka" - przypadłość dziedziczoną wraz z mlekiem matki, ofiary gwałtu. Jej nagła śmierć zmusza dziewczynę do samotnej konfrontacji z codziennością. Kompletnie zagubiona posuwa się do radykalnego rozwiązania, by chronić się przed światem, a zwłaszcza przed mężczyznami. Kiedy w końcu będzie musiała zmierzyć się z rzeczywistością, zupełnie nieoczekiwanie odkryje radość życia. synopsis II Fausta cierpi na syndrom "gorzkiego mleka". Żyje w przekonaniu, że "zaraziła się" poprzez mleko swojej matki. Jednak nie jest to przypadłość spowodowana bakterią czy wirusem. Według andyjskiego mitu stan ten dotyka kobiety, które były wykorzystywane seksualnie lub gwałcone. Zgodnie z tym przesądem, dzieci wykarmione mlekiem zgwałconej matki dziedziczą strach, który ograbia je z duszy. Kiedy umiera matka Fausty, dziewczyna musi zmierzyć się ze swoimi lękami. Są one tak silne, że decyduje się na desperackie rozwiązanie. Nosi w sobie "coś", co ma spełniać funkcję tarczy ochronnej przed złem świata, a zwłaszcza przed mężczyznami... Śmierć matki staje się początkiem łańcucha zdarzeń, które diametralnie odmienią życie Fausty. Wyjazd do Limy, praca u słynnej pianistki i konfrontacja z życiem w wielkim mieście są dla niej swoistą podróżą Fausty w kierunku wyzwolenia. Niespodziewanie, zrodzi się w niej chęć wyzbycia się lęku i odnalezienia radości życia. z ekspikacji reżyserki Termin "gorzkie mleko" to - według andyjskich wierzeń - "choroba" przenoszona poprzez mleko matki. Jest ona skutkiem strachu, ale takiego, który przerasta nasze wyobrażenia. Z powodu doznanej traumy dusza opuszcza ciało chroniąc się w ziemi. Istnieje jednak szereg metod leczniczych umożliwiających powrót do przeznaczonego jej miejsca, a tym samym przywrócenie równowagi wewnętrznej. Nasza historia rozpoczyna się od przedstawienia sytuacji młodej kobiety cierpiącej na syndrom "gorzkiego mleka". Filmowa opowieść ewoluuje wraz z przemianą postaci, która odbywa się na skutek wielu nieoczekiwanych zdarzeń, jednak w centrum historii pozostaje ukrywany przez kobietę sekret. Film w dużym stopniu opowiada o tym, co mnie fascynuje, o niewidzialnym ciężarze, który człowiek nosi w sobie. Mówię tu o skutkach przemocy wobec kobiet. Gorzkie mleko nie jest jednak oskarżeniem, lecz filmem o zrozumieniu, przebaczeniu i pojednaniu. o filmie Najnowszy obraz autorki Madeinusy to skromne, minimalistyczne kino, które z godnością stawia czoło wielkim produkcjom. Claudia Llosa (pochodząca ze słynnej rodziny Llosów) ponownie odwiedza pierwotny świat rodzinnego Peru i oferuje dzieło pełne obyczajowości, realizmu magicznego i mitologii. Udaje jej się wciągnąć widzów w historię o poszukiwaniu własnej tożsamości, silnie zakorzenioną w tradycji i pełną kulturowych symboli. Gorzkie mleko to zderzenie świata prymitywnego, pełnego przesądów i zabobonnych wierzeń ze współczesną cywilizacją. Film opowiada o trudnej drodze do wewnętrznego wyzwolenia, stając się metaforyczną przypowieścią o śmierci i narodzinach nowego życia, zarówno na poziomie fizycznym, jednak przede wszystkim symbolicznym. Bohaterka po śmierci matki, przechodząc niełatwą drogę, wyzwala się z rodzinnej traumy, by w końcu odnaleźć radość życia. Historia Llosy to film hermetyczny, przepełniony symbolicznymi odniesieniami. W szerszym kontekście - to uniwersalna opowieść o przemocy seksualnej w dzisiejszych czasach. Metafora w opowieści o zagubionej dziewczynie pozostawia dwie ścieżki interpretacji. Może być traktowana jako opowieść o młodej kobiecie o lakonicznych pomysłach i zagubionym spojrzeniu, która broni się przed światem, a przede wszystkim przed wpływem mężczyzn. Może być również odczytana od strony antropologicznej - jako historia koncentrująca się na tradycji, bolesnej pamięci pozostałej po strasznej przeszłości jako ciężar, od którego nie można się uwolnić