Czas pijanych koni

Wzruszająca opowieść irańska, dzieło uznanego i wielokrotnie nagradzanego reżysera Bahmana Ghobadi, o tragicznych losach rodziny zamieszkującej małą kurdyjską wioskę. Historia o poświęceniu i wzajemnej miłości, które pozwalają przetrwać najgorsze warunki, gdy nawet konie odurza się alkoholem, żeby zmusić je do niebezpiecznej pracy. Kurdystan to rejon, który leży na terenie Iraku, Iranu, Turcji i Syrii. Żyje tam 20 milionów Kurdów pozbawionych swojego rządu, poddanych wielkim naciskom i przymusom politycznego konfliktu, w którym naród ten stoi na przegranych pozycjach. Film "Czas pijanych koni" opowiada historię pięciorga rodzeństwa - sierot, które utrzymuje najstarszy brat. Jedno z dzieci jest śmiertelnie chore. Przedłużyć jego życie, choć wcale nie uratować, może tylko operacja, na którą rodzeństwo żyjące na skraju ubóstwa nie ma pieniędzy. Dzieci robią jednak wszystko, by pomóc chłopcu. Film opowiada o poświęceniu i miłości, które okazują sobie dzieci, mające od kilku do kilkunastu lat. Surowa rzeczywistość filmowego świata - ostra zima, ośnieżone szczyty gór, ascetyczne, graniczące z nędzą życie - podkreślona oszczędnością filmowych środków (dokumentalny styl) wydobywa moralną wielkość decyzji małych bohaterów filmu. Ich miłość i poświęcenie, okazywane naturalnie, skromnie, z pokorą, wbrew trudnościom życia, wiele mówią o wielkości człowieka. Jego małość i kruchość natomiast sugeruje świat dorosłych, którzy zmuszeni są do dokonywania wyborów budzących niezgodę. Jak na przykład to, że przemycając towary przez górską granicę, poją swoje muły i konie alkoholem, żeby mogły one znieść trudne warunki przeprawy. Zmuszają ich do tego nieludzkie warunki, w jakich przyszło im żyć. W warunkach tych nie tylko zwierzęta dzielą okrutny los ludzi, ale ludzie muszą żyć tak jak one. Wszystko to zostało zawarte już w krótkim tytule - "Czas pijanych koni". "Czas pijanych koni" to pierwszy kurdyjski film w kinematografii irańskiej, zrealizowany przez kurdyjskiego reżysera. Mówi on o pasji, odwadze, cierpieniu i szlachetności. Pierwszy raz krzyk Kurdów rozbrzmiewa w ciszy, a jego echo słychać daleko poza terenem walk i wybuchów bomb. Jest to wołanie o podstawowe prawo do bycia. Nie tylko kurdyjskiej mniejszości narodowej, ale każdej na świecie. Bahman Ghobadi powiedział o swoim filmie: "Jest to pełen pokory hołd złożony mojemu kulturowemu dziedzictwu". Tak jak wielu innych współczesnych filmowców irańskich, Bahman Ghobadi nie zatrudnił do swojego filmu profesjonalnych aktorów. W "Czasie pijanych koni" debiutują dzieci i filmowy efekt tego trudno zapomnieć. Scenariusz filmu został oparty na prawdziwej historii.