Najlepszy scenariusz oryginalny. Od tygodni zdobywają statuetki

Film "Anatomia upadku" zdobył jednego Oscara podczas tegorocznej ceremonii. Za najlepszy scenariusz oryginalny zostali nagrodzeni Justine Triet oraz Arthur Harari. "To mi pozwoli lepiej przetrwać kryzys wieku średniego" - zaczęła przemowę Trier i wspomina, że początki pisania scenariusza nie były łatwe: "To były czasy lockdownu, trzeba było zajmować się małym dzieckiem". "Nikt nad nami nie stał. To była całkowita swoboda twórcza" - dodał Harari. Reżyserka ze sceny podziękowała również gwiazdom swojego filmu.

O czym jest "Anatomia upadku"? Życie szczęśliwej rodziny we francuskich Alpach zostaje przerwane, gdy Samuel ginie w wyniku upadku. Skoczył sam, poślizgnął się czy może z balkonu wypchnęła go Sandra, żona i matka? Śledczym brakuje dowodów, w sprawie brakuje świadków. Na oczach opinii publicznej Sandra będzie musiała spowiadać się z najdrobniejszych i najintymniejszych szczegółów swojego małżeństwa, które mogą zaważyć o wyroku. Film zdobył Złotą Palmę na zeszłorocznym festiwalu filmowym w Cannes.

Autorzy scenariusza podczas konferencji, która odbyła się tuż po wręczeniu statuetki za najlepszy scenariusz oryginalny, zostali zapytani o jednego z bohaterów filmu - psa Snoopa. Czy twórcy od początku wyobrażali sobie, że zagra go prawdziwe zwierzę?

"Byliśmy bardzo świadomi, że to będzie naprawdę skomplikowane, żeby znaleźć psa, który sobie z tym poradzi. Ale zorganizowaliśmy dokładny casting. Nie szukaliśmy psa o określonym wyglądzie czy rasie, tylko takiego z umiejętnościami. Messi pobił wszystkie inne psy" - mówi Justine Triet.

Kwestie, które padły na konferencji relacjonuje dla Interii Artur Zaborski. W dalszej części spotkania z dziennikarzami Justine Triet opowiedziała o kulisach pracy nad scenariuszem. Główną zagwozdką był język, użyty w filmie.

"Byliśmy bardzo skoncentrowani na dialogach, niemal chorobowo. Pisaliśmy po francusku i kiedy przetłumaczyliśmy tekst na angielski, okazało się, że nie wszystko się da przełożyć. Na przykład scena kłótni. Oczywiście da się w języku angielskim znaleźć jakieś odpowiedniki, ale to nie to samo" - twierdzi reżyserka.

"Uważam, że film powinno się oglądać w oryginalnym języku. Nie wyobrażam sobie, żeby można było podłożyć mu dubbing. Jak to miałoby wyglądać, że główna bohaterka mówi cały czas po angielsku, skoro w pewnym momencie w filmie przechodzi na ten język? Optuję za pokazywaniem 'Anatomii upadku' w oryginalnej wersji językowej" - dodaje Harari.

Triet zwraca uwagę na popularność filmów europejskich w Stanach Zjednoczonych.

"Mój film jest bardzo europejski, ale okazuje się, że potrafi świetnie rezonować z ludźmi na całym świecie. To dowód na to, że kino jest w stanie burzyć granice. To mnie bardzo cieszy. Od kilku lat obserwujemy, jak Akademia otwiera się na filmy zagraniczne, które znajdują coraz większość publiczność w Ameryce. To też pokazuje, że różnorodne historie mogą oddziaływać na ludzi wszędzie. I że kino stoi ponad granicami, także tymi kulturowymi. Bycie świadkiem tego, jest wspaniałe" - mówi.

W "Anatomii upadku" utworem przewodnim jest instrumentalna wersja piosenki "P.I.M.P.". Justine Triet została zapytana o to, dlaczego wybór padł akurat na tę piosenkę.

"Mam 45 lat. Kiedy byłam młodsza, dużo słuchałam muzyki 50 Centa.  Długo dyskutowaliśmy na temat tego, jakiej piosenki możemy użyć na zapętleniu. Myśleliśmy o 'Jolene' Dolly Parton, ale odmówiono nam prawa do użycia jej. Wiem, że to dziwne, że zaczęliśmy od Dolly Parton, a skończyliśmy na 50 Cencie, ale tak właśnie było. Uważam, że to jest po prostu najbardziej pasywno-agresywna piosenka dla męża głównej bohaterki. Istotne było znalezienie piosenki, która nie jest zbyt ciemna. Chodziło raczej o to, żeby była dziwna, a jednocześnie gorąca. Oczywiście, to już klasyka. Kocham wersję, którą wykorzystaliśmy. Mam ją na komputerze od pięciu lat. Moja córka miała obsesję na jej punkcie. W moim domu jest już legendarna"

Reżyserka opowiedziała także o głównej bohaterce filmu, granej przez Sandrę Hüller.

"Myślę, że ona jest naprawdę interesująca. A grająca ją Sandra Hüller dużo wniosła do tej postaci. Sprawiła, że ta postać stała się transparentna, że nie próbuje uwodzić widza. To sprawia, że chcemy jej wierzyć, chociaż ona o to nie zabiega. Sandra zagrała w staromodnym stylu pewnej dwulicowości, wystylizowanej. Ona ma coś takiego, że na planie nie gra, tylko żyje tym, co się dzieje z jej postacią. To nie jest teatralne, tylko nowoczesne podejście. Jestem fanką historii kryminalnych, mnóstwo ich oglądam. Znam je dobrze, a Sandra i tak wniosła dla mnie coś nowego do tego gatunku" - podsumowuje laureatka Oscara.

Czytaj więcej: Sandra Hüller międzynarodową karierę robi po 40-stce. Ma szansę na Oscara