Uwolniony od obowiązków samiec może wreszcie zająć się sobą. Ostatnie cztery miesiące spowodowały utratę od 12 do 17 kilo wagi. Nim jednak głodny ojciec wyruszy w podróż ku morzu, czeka go jeszcze jedno zadanie: musi nauczyć dziecko swojego sygnału. Inaczej nie będzie w stanie go odnaleźć wśród innych pisklaków, kiedy matki zostawią swoje młode, by szukać pożywienia. Pisklę jest w stanie przyjąć pokarm tylko od własnych rodziców.
Podróż samca ku morzu wydaje się nie mieć końca. Ojcowie narażeni są na te same niebezpieczeństwa, co ich partnerki. Jeśli pogoda się nie poprawi choć odrobinę, wielu z nich zginie, tym bardziej, że są bardziej niż matki wyczerpani długim postem. To tłumaczy, dlaczego w populacji pingwinów liczba samic jest znacznie większa niż samców.
Kiedy samiec powraca (a nie ma go około 20 dni), przychodzi kolej na samice, by wyruszyć po pożywienie. Nowo wyklute pisklęta przebywają w tym czasie w czymś w rodzaju przedszkola. Zgromadzone w jednym miejscu, starają się przekazać sobie nawzajem ciepło. Ten stan będzie trwał do momentu, aż pisklęta podrosną na tyle, by samodzielnie starać się o pożywienie. Wcześniej matka i ojciec na przemian wyruszają nad morze, by zaspokoić głód, swój i dziecka.
Pierwsze poważne ocieplenie następuje w połowie grudnia. Pisklęta są już na tyle duże, że mogą samodzielnie odbywać coraz dłuższe wędrówki. Do rodziców wracają tylko po to, żeby uzyskać pokarm.
Maluchy są nieustannie obserwowane przez olbrzymie petrole. Te ptaki polują tylko na żywe pisklęta, choć mają swobodny dostęp do zamarzniętych trucheł. Jednak zamarznięte ciałka są twarde jak kamień i nie mają żadnej wartości odżywczej dla ptasich drapieżników.
W ciągu trzech zaledwie tygodni pisklęta rosną, osiągając wagę od 10 do 12 kilo. Są w stanie samodzielnie nurkować i zdobywać pokarm. Ale własną wędrówkę rozpoczną dopiero cztery lata później.
Luty. Okres lata i odpoczynku. W marcu cały cykl rozpocznie się od nowa...
