Klaus Kinski (1926 - 1991)
Urodzony w Sopocie Nikolaus Nakszycki był synem farmaceuty Bruno Nakszyńskiego, Polaka z pochodzenia, i córki niemieckiego pastora Susanne Lutze. Na początku lat 30. XX wieku rodzina Kinskich przeniosła się do Berlina. Po ucieczce z Wermachtu, Kinski przyłączył się do wędrownej trupy teatralnej, by na początku lat 50. zawędrować gdzieś na meandry świata filmowego.
Zanim Kinskiego okrzyknięto jedynym z najbardziej charyzmatycznych i kontrowersyjnych aktorów w dziejach kina, wystąpił w ponad 120 filmach. Większość z nich to średnio sklecone produkcyjniaki, kilka aspiruje jednak do miana arcydzieł i weryfikuje Kinskiego jako geniusza, a nie tylko szaleńca i ekscentryka. Kinski, najbardziej nieznośny aktor niemiecki XX wieku, dla wysokiego kina został odkryty przez Wernera Herzoga. Ich współpraca rozpoczęła się w 1972 roku od dramatu z czasów konkwisty Aguirre - gniew boży. Kinski był tytułowym bohaterem horroru Nosferatu - wampir (1979), remake'u klasycznego horroru W.F. Murnaua. Wcielił się w doprowadzonego do szaleństwa żołnierza w Woyzecku (1979). Marzył o budowie opery w środku peruwiańskiej dżungli Fitzcarraldo (1982). Na planie Cobra Verde (1987) pokłócił się z Herzogiem. W 1999 roku reżyser nakręcił o Kinskim film dokumentalny zatytułowany Mój ukochany wróg. Kinski, pałający chorobliwą nienawiścią do reżyserów i wszelkiej maści ludzi kina, nie rozróżniał między kinem dobrym a złym. Wszystkie filmy, w których wystąpił oceniał źle, a wszystkich reżyserów miał za idiotów. Z wyjątkiem Wernera Herzoga - jego nienawidził najbardziej ze wszystkich.
W latach 60. Kinski wystąpił w ponad 50 filmach, m.in.: Winnetou II: Ostatni regenci (1964) Haralda Reinla, Estambul 65 (1965) Antonio Isasi-Isasmendiego, Za kilka dolarów więcej (1965) Sergio Leone i Doktor Żywago (1965) Davida Leana. W 1970 roku wcielił się w R. M. Renfielda w horrorze Nachts, wenn Dracula erwacht Jesusa Franco, z Christopherem Lee w roli słynnego wampira. W 1975 roku Kinski zagrał Karl-Heinza Zimmera w dramacie Andrzeja Żuławskiego Najważniejsze to kochać. Wystąpił w nominowanym do Oscara filmie izraelskim Mivtsa Yonatan (1977), Owocach namiętności (1981) Shuji Terayama, komedii Billy'ego Windera Najlepszy kumpel (1981). Zagrał ekscentrycznego naukowca w filmie science fiction Android (1982) Aarona Lipstadta, i Martina Kurtza w thrillerze Mała doboszka (1984) George'a Roy Hilla. Partnerował Harveyowi Keitelowi i Fernando Reyowi w filmie fantasy El Caballero del dragon (1985) Fernando Colomo. Po raz kolejny zagrał wampira w horrorze Nosferatu w Wenecji (1988) A. Caminito i M. Caiano. Ostatnim filmem, w którym wystąpił, a równocześnie jego debiutem reżyserskim był dramat biograficzny Kinski Paganini (1989). W filmie wystąpił jego syn Nikolai.
Pod koniec życia Kinski wydał autobiografię Ja chcę miłości: jeden ciąg pornograficznych, dosadnych opisów niezliczonych stosunków seksualnych oraz obfite porcje inwektyw pod adresem reżyserów i aktorów, z którymi Klausowi zdarzyło się pracować. Był kilkukrotnie żonaty. Miał troje dzieci: Polę Kinski (ur.1952), Nastassję Kinski (ur.1959) i Nikolaia Kinskiego (ur.1976).
Jego prochy zostały rozsypane u brzegów Kalifornii.
