MÁRTA MÉSZÁROS ( scenariusz i reżyseria )
Urodziła się 19 września 1931 roku w Budapeszcie. W 1936 roku wraz z matką i ojcem – wybitnym rzeźbiarzem i działaczem komunistycznym – László Mészárosem, wyemigrowała do Związku Radzieckiego. Na Węgry powróciła w 1946 roku. Studia reżyserskie ukończyła w 1956 roku na moskiewskim WGIK-u. Początkowo pracowała w studiu kroniki filmowej w Budapeszcie, a następne dwa lata w wytwórni filmów dokumentalnych w Bukareszcie. Po powrocie na Węgry w 1958 roku realizowała początkowo filmy popularnonaukowe i dokumentalne, których ma w swym dorobku blisko trzydzieści. W roku 1968 zadebiutowała filmem fabularnym „Dziewczyna”. Márta Mészáros wyreżyserowała dwadzieścia jeden pełnometrażowych filmów fabularnych. W roku 1998 Wydawnictwo Książkowe TWÓJ STYL opublikowało wspomnienia reżyserki zatytułowane: „Ja, Marta...”.
Niektóre filmy fabularne i telewizyjne
1968 – „Dziewczyna” ( Nagroda Specjalna Jury na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym
w Valladolid w roku 1969 )
1975 – „Adopcja” ( Grand Prix, Nagroda Międzynarodowej Katolickiej Organizacji Filmowej OCIC,
Nagroda im. Otto Dibeliusa, Nagroda CIDALC na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym
w Berlinie Zachodnim w roku 1975 oraz Złota Plakietka na Międzynarodowym Festiwalu
Filmowym w Chicago w roku 1977 )
1976 – „Dziewięć miesięcy” ( wyróżnienie oraz nagroda dla Lili Monori za najlepszą rolę żeńską
na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Teheranie w roku 1976 oraz nagroda
FIPRESCI na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes w roku 1977 )
1977 – „One dwie” ( wyróżnienie dla najlepszego filmu zagranicznego na polskich ekranach
w sezonie 1978/1979 )
1978 – „Jak to w domu” ( Srebrna Muszla na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym
w San Sebastian w roku 1978 )
1982 – „Dziennik dla moich dzieci” ( Grand Prix, nagroda za reżyserię i nagroda krytyków
zagranicznych im.Gene Moskovitza na Festiwalu Węgierskich Filmów Fabularnych
w Budapeszcie w 1984 roku, Brązowy Hugo na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym
w Chicago w 1984 roku, Nagroda Specjalna Jury na Międzynarodowym Festiwalu
Filmowym w Cannes w 1984 roku, Nagroda Jury Protestanckiego na Międzynarodowym
Festiwalu Filmowym w Monachium w roku 1984 oraz Nagroda Węgierskich Krytyków
Filmowych w 1985 roku dla najlepszego filmu roku 1984 )
1987 – „Dziennik dla moich ukochanych” ( Nagroda Specjalna Jury na Festiwalu Węgierskich
Filmów Fabularnych w Budapeszcie w 1987 roku, nagroda specjalna ‘’Srebrny
Niedźwiedź’’ na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie Zachodnim
w 1987 roku oraz nominacja do ‘’Oscara’’ w kategorii najlepszego filmu
nieanglojęzycznego w roku 1988 )
1990 – „Dziennik dla mojego ojca i matki”
1995 – „Siódmy pokój” ( Felix’96 dla najlepszej aktorki europejskiej za rolę Mai Morgenstern )
1999 – „Córy szczęścia”
2000 – „Mała Vilma”
MACIEJ KARPIŃSKI ( scenariusz )
Urodzony w roku 1950 scenarzysta, prozaik, dramaturg i eseista. Długoletni bliski współpracownik Andrzeja Wajdy. Wykładowca Studium Scenariuszowego przy PWSFTviT w Łodzi oraz uniwersytetów amerykańskich
(m.in. Columbia University, Southern Methodist University, Lehigh University, City University of New York). Autor książki „Niedoskonałe odbicie. O sztuce scenariusza filmowego” ( Warszawa 1995 ) oraz tłumacz książki Williama Goldmana „Przygody scenarzysty” ( Warszawa 1999 ). W latach 1990-1991 wiceprezes Stowarzyszenia Filmowców Polskich, założyciel i prezes Gildii Polskich Scenarzystów Filmowych. Kierownik literacki Studia Filmowego „Perspektywa”.
Wybrana filmografia – niektóre scenariusze
1976 – „Zdjęcia próbne” ( występuje w roli samego siebie )
reż. Agnieszka Holland, Paweł Kędzierski i Jerzy Domaradzki
1977 – „Pokój z widokiem na morze” ( scenariusz ) – reż. Janusz Zaorski
1981 – „Kobieta samotna” ( scenariusz ) – reż. Agnieszka Holland
1991 – „Koniec gry” ( scenariusz i obsada aktorska ) – reż. Feliks Falk
1992 – „Pierścionek z orłem w koronie” ( scenariusz ) – reż. Andrzej Wajda
1995 – „Daleko od siebie” ( scenariusz ) – reż. Feliks Falk
1996 – „Wezwanie” (1996) ( scenariusz ) – reż. Mirosław Dembiński
1996 – „Złote runo” ( obsada aktorska ) – reż. Janusz Kondratiuk
1997 – „Pokój 107” ( obsada aktorska ) – reż. Mirosław Dembiński
1999 – „Córy szczęścia” ( scenariusz ) – reż. Márta Mészáros
PIOTR WOJTOWICZ ( zdjęcia )
Urodził się 23 stycznia 1958 roku w Toruniu. W latach 1979-1982 pracował w ośrodku TV Kraków, gdzie realizował pierwsze filmy dokumentalne. W roku 1986 ukończył wydział operatorski PWSFTviT w Łodzi.
Filmografia – wybrane filmy fabularne i seriale telewizyjne
1985 – „Diabeł” ( współpraca operatorska ) – reż. Stanisław Różewicz
1989 – „Nocny gość” ( operator kamery ) – reż. Stanisław Różewicz
1990 – „Zakład” ( zdjęcia i operator kamery ) – reż. Teresa Kotlarczyk
1991 – „Cheat” ( zdjęcia: Nagroda im. Andrzeja Munka przyznawana przez PWSFTviT w Łodzi )
reż. Adek Drabiński
1991 – „Cynga” ( operator kamery ) – reż. Leszek Wosiewicz
1991 – „Kroll” ( operator steadicamu ) – reż. Władysław Pasikowski
1994 – „Psy 2. Ostatnia krew” ( operator zdjęć specjalnych: zdjęcia video )
reż. Władysław Pasikowski
1995 – „Ekstradycja” ( zdjęcia ) – reż. Wojciech Wójcik
1996 – „Autoportret z kochanką” ( zdjęcia ) – reż. Radosław Piwowarski
1996 – „Ekstradycja 2” ( zdjęcia, operator steadicamu ) – reż. Wojciech Wójcik
1997 – „Opowieści weekendowe” ( zdjęcia do odcinka: Dusza śpiewa ) – reż. Krzysztof Zanussi
1997 – „Sztos” ( zdjęcia, operator kamery ) – reż. Olaf Lubaszenko
1998 – „Ekstradycja 3” ( zdjęcia ) – reż. Wojciech Wójcik
1999 – „Córy szczęścia” ( zdjęcia ) – reż. Márta Mészáros
1999 – „Prymas” ( zdjęcia ) – reż. Teresa Kotlarczyk
JAN KANTY PAWLUŚKIEWICZ ( MUZYKA )
Urodził się 13 października 1942 roku w Nowym Targu. Podczas studiów na wydziale architektury w Krakowie zaczął komponować piosenki m.in. dla Marka Grechuty oraz grupy „Anawa” ( z tego okresu pochodzą wielkie przeboje zespołu: „Nie dokazuj”, „Tango Anawa”, „Niepewność” ). Kompozytor współpracował z „Anawą” w latach 1967 – 1973. Współpracował także z Teatrem STU gdzie m.in. był kierownikiem muzycznym oraz autorem muzyki do głośnego spektaklu „Szalona lokomotywa” według Stanisława Ignacego Witkiewicza. Jan Kanty Pawluśkiewicz przez kilkadziesiąt lat był członkiem zespołu „Piwnicy pod Baranami”. W latach dziewięćdziesiątych komponuje większe formy muzyczne. Z tego okresu pochodzi utwór „Nieszpory ludźmierskie”. Jest autorem muzyki do kilkudziesięciu filmów fabularnych i dokumentalnych.
Wybrana filmografia -
1977 – „Wodzirej” – reż. Feliks Falk
1977 – „Zakręt” – reż. Stanisław Brejdygant
1978 – „Nauka latania” – reż. Sławomir Idziak
1979 – „Szansa” – reż. Feliks Falk
1980 – „Ćma” – reż. Tomasz Zygadło
1980 – „Gorączka” – reż. Agnieszka Holland
1981 – „Kobieta samotna” – reż. Agnieszka Holland
1981 – „Krótki dzień pracy” – reż. Krzysztof Kieślowski
1984 – „Idol” – reż. Feliks Falk
1992 – „Tragarz puchu” – reż. Janusz Kijowski
1993 – „Straszny sen Dzidziusia Górkiewicza” – reż. Kazimierz Kutz
1994 – „Zawrócony” ( nagroda za muzykę na XIX Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych
w Gdańsku-Gdyni w roku 1994 ) – reż. Kazimierz Kutz
1995 – „Pułkownik Kwiatkowski” – reż. Kazimierz Kutz
1999 – „Córy szczęścia” – reż. Márta Mészáros
