Hector Babenco przeczytał wspomnienia Drauzio Varelli jeszcze przed ich opublikowaniem. Reżyser zdecydował się zrealizować film, który przybliży świat więzienia z punktu widzenia lekarza, neutralnego powiernika zwierzeń więźniów, a także świadka masakry z 1992.
Hector Babenco napisał aż dziewięć wersji scenariusza we współpracy z Victorem Navasem i Fernando Bonassim. Do wyprodukowania filmu Babenco zaangażował doświadczonych producentów: Flávio R.Tambelliniego, Fabiano Gullane’a oraz Daniela Filho.
Z produkcją filmu wstrzymywano się 8 miesięcy, do momentu opróżnienie jednego z więziennych bloków, gdzie miały być realizowane zdjęcia. Ekipa filmowa używała tego samego wejścia, co prawnicy i odwiedzający. Ekipa uzyskała zgodę na realizacje zdjęć w murach Carandiru dopiero wtedy, kiedy brazylijski rząd zdecydował zburzyć więzienie i na jego miejscu zbudować park rozrywki.
Obsadę stanowiło 26 aktorów w rolach głównych, 120 w rolach drugoplanowych i 8000 statystów. Wszyscy przeszli specjalne szkolenia na warsztatach prowadzonych w prawdziwym więzieniu. Ich charakteryzacja była dziełem Gabi Moraes i jej zespołu. Na ciałach aktorów i statystów wykonali przeszło 700 różnych tatuaży.
Szczególnie trzy sceny wymagały obecności setek aktorów i statystów. Pierwsza, to dzień wizyt w Carandiru, gdzie obecnych musiało być 300 mężczyzn, kobiet i dzieci. Tyle samo osób potrzebnych było do sfilmowania sceny meczu piłki nożnej na więziennym boisku. W scenach tłumienia buntu, wzięło udział ponad 1000 statystów, a także 6 koni, 6 psów; użyto ciężkiej broni oraz setek litrów sztucznej krwi.
Na planie było stale obecnych około 250 różnych specjalistów. Zdjęcia realizowane były w Sao Paulo w tzw. więziennym hipodromie, w celach Carandiru oraz w studio, w sumie na ok. 40 specjalnie zaaranżowanych planach.
Zbudowanie odpowiedniej konstrukcji w studio filmowym w Vera Cruz trwało 12 tygodni, i wymagało zaangażowania 150 specjalistów. Cały projekt wspierał Rząd Stanu Sao Paulo, telewizja Cultura’s Nova Vera Cruz Project oraz zarząd miasta Sao Bernardo do Campo.
Wszystkie zdjęcia powstały na taśmie 35 mm przy użyciu 5 kamer. Montaż filmu zajął 8 miesięcy, a montaż dźwięku 4 miesiące. Naświetlanie kopii filmowych odbyło się w Nowym Jorku i zajęło 5 tygodni. Wyprodukowano 600 kopii filmu, czyli 72 kilometry taśmy filmowej.
Produkcja filmu Carandiru zajęła 3 lata.
