Carandiru to nazwa „zakładu czasowego zatrzymania”, który istniał w Sao Paulo do 2002 roku. Wyjątkowe więzienie utworzył mer miasta Jânio Quadros w 1956 roku. Carandiru, znane również pod nazwą „Casa de Detenção”, było miejscem dla przestępców z całej Brazylii, którzy czekali na rozprawę. Żaden z penitencjariuszy nie był oficjalnie skazany. Według brazylijskiego prawa, zatrzymani czekali dopiero na udowodnienie winy i wyrok. Carandiru szybko stało się miejscem zapomnianym przez wymiar sprawiedliwości. Zatrzymani nawet latami czekali na proces. Jednocześnie nie traktowani byli jak skazani. Na początku lat dziewięćdziesiątych więzienie przeznaczone dla 3.000 osób liczyło ich ponad 8.000. W ekstremalnych warunkach, przepełnionych celach, bez odpowiedniej opieki lekarskiej, więźniowie stworzyli w Carandiru hermetyczny świat bezwzględnych zasad współżycia. Osadzenie w Carandiru często było gorszą karą niż odsiadywanie prawomocnego wyroku w tradycyjnym więzieniu. Wewnętrzny kodeks zabraniał np.: używania toalety między godziną 19.00 a 7.00, zdejmowania koszuli podczas posiłków, spoglądania na kobietę odwiedzającą współwięźnia. Złamanie niepisanych praw groziło śmiercią. Władze Brazylii przez dziesiątki lat przymykały oko na nieludzkie samosądy „czasowo zatrzymanych”.
Bezpośrednim powodem likwidacji Carndiru był bunt więźniów 2 października 1992 roku. Policja tłumiąc rebelię zabiła 111 uwięzionych. Według oficjalnych raportów, policjanci działali w obronie własnej. Jednak żaden funkcjonariusz nie odniósł obrażeń w czasie akcji. Do wielu więźniów strzelano natomiast w plecy i tył głowy.
Dziesięć lat po masakrze i zmianach w brazylijskim prawodawstwie zdecydowano zlikwidować Carandiru. 8 grudnia 2002 roku gubernator Geraldo Alckmin osobiście nadzorował wysadzenie w powietrze wszystkich zabudowań więziennych.
Obecnie trwają prace nad przekształceniem miejsca, w którym stało Carandiru, w park rozrywki.
