Volker Schlöndorff - urodził się w 1939 w Wiesbaden, reżyser i scenarzysta. Jako 15-letni uczeń wyjechał do Francji, tam ukończył gimnazjum i zaczął studia na wydziale ekonomii politycznej, później studiował w paryskim IDHEC. Pod koniec studiów rozpoczął pracę we francuskiej telewizji, krecił m.in. reportaże z Algierii i Wietnamu., zrealizował niedopuszczony do dystrybucji film krótkometrażowy Kogo to obchodzi, o Francuzach mieszkających we Frankfurcie. Był także asystentem trzech wielkich reżyserów: Alaina Resnais (Zeszłego roku w Marienbadzie, 1961), Jeana-Pierre Melville (Leon Morin pretre, 1961) i Louisa Malle (Zazie w metrze, 1960, Życie prywatne, 1962, Błędny ognik, 1963, Viva Maria!, 1965). Jego debiutem fabularnym były Niepokoje wychowanka Törlessa (1966) na podstawie powieści Roberta Musila. Film będący analizą źródeł faszyzmu kryjących się w kostiumie kajzerowskich Niemiec wyróżniono nagrodą FIPRESCI na MFF w Cannes. Tym samym zwrócił on uwagę na młodą zachodnioniemiecką kinematografię. Niepokoje... to pierwsza z adaptacji wielkiej światowej literatury jakiej dokonał Schlöndorff. Potem sięgał jeszcze po dzieła Prousta, von Kleista, Grassa, Millera, Frischa, Bölla. Prawdziwy rozgłos przyniosła reżyserowi adaptacja prozy tego ostatniego - Utracona cześć Katarzyny Blum (1975). Opowieść, wymierzona w fałszywie rozumianą wolność prasy i zniesławianie w atmosferze politycznej nagonki, przyniosła filmowi Schlöndorffa nagrody Niemieckiej Akademii Filmowej oraz laury na MFF w San Sebastian. Pozycję tego reżysera w światowej kinematografii umocnił Blaszany bębenek (1979), będący ekranową wersją powieści Günthera Grassa pod tym samym tytułem. Film z Danielem Olbrychskim w jednej z głównych ról zdobył Złotą Palmę w Cannes oraz Oscara w kategorii Najlepszy Film Nieanglojęzyczny. W latach 80-tych najgłośniejszym przedsięwzięciem Schlöndorffa była Miłość Swanna (1983), adaptacja jednego z tomów "W poszukiwaniu straconego czasu" Marcela Prousta, z Jeremy Ironsem w tytułowej roli. Obrazem tym reżyser dał wyraz swojej fascynacji francuską sztuką i kulturą. Przez następne kilka lat Schlöndorff realizował filmy w Stanach Zjednoczonych, m.in. Śmierć komiwojażera (1985) z głośną rolą Dustina Hoffmana, Zmowa starców (1987), Opowieść podręcznej (1990). Europejskiej widowni przypomniał się bardzo udaną adaptacją powieści Maxa Frischa pt. Homo Faber z 1991 roku. W latach 90-tych zrealizował jeszcze m.in. pięciogodzinny film-wywiad z Billy Wilderem Jak to zrobiłeś, Billy? (1992), nagrodzonego w Wenecji Króla Olch (1996), kręconego w Polsce z Johnem Malkovichem w roli głównej, Legendę Rity (1999). W 1992 r. został dyrektorem berlińskiego studia filmowego Babelsberg. W czasie swojej kariery współpracował m.in. z aktorką i późniejszą reżyserką Margarettą von Trotta, która przez 10 lat była jego żoną.
Filmografia:
1960 - Wen kümmerts.../ Kogo to obchodzi (kr.m.)
1966 - Niepokoje wychowanka Törlessa / Der junge Törless
1967 - Mord und Totschlag / Mord i cios śmiertelny
1969 - Michael Kohlhaas / Michael Kohlhaas - Der Rebell
1970 - Plötzliche Reichtum der armen Leute von Kombach / Nagłe wzbogacenie się biednych ludzi z Kombach
1970 - Baal (tv)
1971 - Die Moral der Ruth Halfbass / Moralność Ruth Halfbass
1975 - Utracona cześć Katarzyny Blum / Verlorene Ehre der Katharina Blum
1976 - Fangschuss / Strzał z litości
1978 - Niemcy jesienią / Deutschland im Herbst (dok.)
1979 - Blaszany bębęnek / Die Blechtrommel
1980 - Der Kandidat / Kandydat (dok.)
1981 - Die Falschung / Fałszerstwo
1983 - Krieg und Frieden / Wojna i pokój (dok.)
1983 - Miłość Swanna / L`amour de Swann
1985 - Śmierć komiwojażera / Death of a Salesman
1987 - Zmowa starców / A Gathering of Old Men
1990 - Opowieść podręcznej / Handmaids Tale
1991 - Homo Faber / The Voyager
1992 - The Michael Nyman Songbook / Pieśni Michaela Nymana (dok.)
1996 - Król Olch / The Ogre
1998 - Palmetto
1999 - Die Stille nach dem Schuss / Legenda Rity
2002 - The Enlightenment (nowela w 10 minut później: wiolonczela / Ten Minutes Older: The Cello)
