Pupendo

Gorzka komedia, oparta na motywach opowiadań Petra Šabacha, w której reżyser - Jan Hřebejk raz jeszcze zabiera nas do czasów, kiedy historia czeskiego państwa toczyła się tak wolno, jak błotniste wody Vltavy. Pokolenie 68 roku, które pamięta krwawy koniec wolności i początek sowieckiej okupacji, czuje, że życie przepływa mu przez palce jak rzeka, która swoim błotem zalewa dawne ideały. Pupendo to opowieść o dwóch rodzinach: rzeźbiarza Máry i towarzysza Břečki. Pierwsza z rodzin prześladowana jest przez reżim, druga wesoło płynie z głównym prądem. Mára mieszka ze swoją żoną i dwójką dzieci w małym mieszkaniu w Pradze. Wiele lat temu odebrano mu posadę w Akademii Sztuki z powodów politycznych. Teraz, gdy nie może już wystawiać swoich prac, często kontempluje życie z wędką w dłoni. Břečka jest dyrektorem szkoły, a jego ambitna żona to była studentka Máry z Akademii. Małżonkowie decydują się na współpracę, tłumacząc swoje działania w typowy sposób: "Dlaczego mam taplać się w wodzie, kiedy inni płyną kraulem?" W filmie pojawiają się też dorastające dzieci, które mają własne zdanie na temat postaw swoich rodziców. Włóczą się bez celu po przedmieściach, chodzą na wagary, a czas zabijają marzeniami o wspólnej ucieczce poza granice codzienności. Film charakteryzuje gorzko-komiczna groteskowa przesada. Dzięki barwnej galerii najróżniejszych typów ludzkich Pupendo nawiązuje również do teraźniejszości. Bo chociaż zmienia się kontekst czasowy, wewnętrzne postawy i dylematy, tak samo jak konflikty pokoleń, są wieczne. Podstawowym budulcem filmu są sytuacje, których poezja, prawdziwość i humor wynikają z doskonałej pracy z aktorem charakteryzującej wszystkie filmy Hřebejka. Rolę głuchoniemego Mateja reżyser powierzył rzeczywiście niesłyszącemu Lukašowi Baborskiemu. Tytuł Pupendo zainspirowany został dziecięcym rytuałem inicjacyjnym, który jest swoistą metaforą socjalizmu. Polegał on na rzucaniu ciężkiej i zimnej monety na goły brzuch, komuś, komu obiecało się coś przyjemnego.