Nazwij to snem

Porównywany do „Nakarmić kruki” Carlosa Saury i uznany przez krytykę oraz jurorów Brytyjskiej Akademii Sztuki Filmowej i Telewizyjnej (BAFTA 2000) za najlepszy debiut ostatnich lat, film Lynn Ramsay opowiada poetycką historią dojrzewania wrażliwego 12-letnego chłopca w mało poetyckim otoczeniu bie-dnej dzielnicy Glasgow w latach 70.
James (William Eadie) nie lubi grać w piłkę na ulicy, nienawidzi futbolu, nie lubi też włóczyć się z kumplami bez celu po okolicy. Przyjaźni się młodszym kolegą, którego pasją są zwierzęta, a zwłaszcza pewna mała biała myszka, nazwana przez niego Śnieżką. Pewnego dnia malec wyśle Śnieżkę na Księżyc, przywiązując ją za ogon do balonika. Przynajmniej jej udaje się opuś-cić ponurą okolicę, w której przyszło dorastać chłopcom. Są wakacje, większość dzieci spędza je w domach, a raczej wokół nich. Właśnie trwa strajk służb miejskich – cała okolica zawalona jest czarnymi workami ze śmieciami, pośród których kręcą się szczury. James nie lubi, gdy ojciec, Da (Tommy Flanagan), w przybrudzonym pod-koszulku, całymi dniami ogląda piłkarskie mecze w telewizorze, popijając piwo. Powinien lepiej zadbać o rodzinę, traci szacunek syna. Odzyskuje go na moment, gdy dokonuje bohaterskiego czynu – ratuje z kanału tonącego syna sąsiadki. Zostaje odznaczony za męstwo przez burmistrza. Po ceremonii ojciec idzie do pubu, a szczęśliwa rodzina oczekuje na niego w domu. James tańczy z matką (Mandy Matthews), jest szczęśliwy. Jednak w drodze do domu podpity Da zostaje napadnięty przez miejscowych chuliganów. Gdy staje na progu domu, jest cały zakrwawiony, bełkocze, szarpie się z żoną. Przyniósł synowi korki do gry w piłkę. James nienawidzi futbolu, na powrót nienawidzi ojca. Ucieka. Drugą bratnią duszą Jamesa jest starsza od niego Margaret Anne (Leanne Mullen). Włóczy się co prawda ze starszymi chłopakami i coś z nimi robi na osobności. Jest jednak miła dla Jamesa, raz nawet razem się kąpią. Chłopiec wyznaje jej miłość i pragnie zamieszkać z nią w nowym domu poza miastem, pięknie położonym pośród pól. Marzy o tym, że przeniosą się tam wszyscy – całą rodziną, wraz z ojcem, matką i młodszą siostrą, nawet z sąsiadami. Wszyscy wyruszą w triumfalnym pochodzie przez pola, dźwigając podniszczone meble ze starego mieszkania. Idą ku lepszej przyszłości... Domów i szczęścia starczy dla wszystkich, przynajmniej we śnie Jamesa.
Młoda realizatorka nawiązuje do najlepszych tradycji kina brytyjskiego spod znaku „młodych gniewnych” z lat 60. oraz nowszej tradycji dokonań Mike’a Leigha z lat 80. i 90. I choć świat przez nią przedstawiany daleki jest od doskonałości, Lynne Ramsay i jej młodzi aktorzy potrafią nasycić go poezją i to chyba stanowi największą siłę tego obrazu. Bowiem nie torby odpadków, szczury i wszy najbardziej unieszczęśliwiają Jamesa. Raczej brak miłości i zrujnowana hierarchia wartości rodzinnych. I jeszcze jeden fakt, który zdecydował o tragicznej decyzji chłopca w zakończeniu filmu. Był świadkiem wypadku nad kanałem, czuł, że przyczynił się do utonięcia kolegi, nie pomógł mu. Czuł się winny i bezradny. Sam sobie wymierzył sprawiedliwość - wolał uciec w nicość. Sen o szczęściu pozostanie snem.