Maciej Orłoś: 29 lat "Teleexpressu"

26 czerwca 1986 r. wyemitowano pierwsze wydanie "Teleexpressu". Oglądał je pan?

Maciej Orłoś: - Nie, byłem wówczas za granicą. Nadrobiłem od razu, kiedy tylko wróciłem do kraju.

5 lat później zaczął pan prowadzić program. Jak to się zaczęło?

- Nie pamiętam dokładnie. Ktoś się do mnie zgłosił albo też zrobiłem to sam. Dobrze wypadłem na próbach i... dołączyłem do zespołu, który tworzyli Magda Mikołajczak i Sławomir Komorowski. Co prawda, w tym samym czasie miałem propozycję z Dwójki i długo się wahałem. Również nad tym, czy w ogóle pracować w telewizji. W końcu podjąłem decyzję i do dziś jej nie żałuję.

Stres i nerwy były większe niż obecnie?

- Zdecydowanie. Gdybym się teraz tak denerwował, jak podczas pierwszych wydań, to już bym umarł. Serce by nie wytrzymało. A proszę pamiętać, że na początku nagrywaliśmy program. Na żywo leciało jedynie kilka sekund.

Dlaczego?

- Ponieważ nagranie kończyło się około godziny 14, musieliśmy zostawić miejsce na newsy. Do godz. 17 mogło się jeszcze wydarzyć coś interesującego i chcieliśmy móc o tym opowiedzieć. Od około 1993 roku cały "Teleexpress" realizowany jest na żywo.

Ile osób przy nim pracuje?

- Średnio? Sześćdziesiąt. Wliczając w to charakteryzatorki, dźwiękowców, ludzi od światła czy reporterów z całego kraju.

Jak wygląda dzień dziennikarza "Teleexpressu"?

- O godz. 9.30 odbywa się pierwsze kolegium. Potem jeszcze zbieramy informacje, szeregujemy materiały. Intensywnie zaczyna się robić koło godz. 14. Jest gotowy szpigiel, czyli ułożone zostało wszystko, co znajdzie się w programie. Wtedy zaczynam pracować nad tekstem, a właściwie tekstami, bo jest ich aż dwadzieścia osiem. Redaguję, poprawiam, sprawdzam i przede wszystkim skracam. Mamy bardzo krótki czas antenowy - wiadomości muszą być zaprezentowane w sposób maksymalnie treściwy, skondensowany i sensowny. Potem już tylko zmiana garderoby, fryzjer, charakteryzacja i bieg w ostatniej chwili do studia, przed kamery. Czasem, po emisji omawiamy jeszcze program, ale raczej krótko i do domu.

Skąd "Teleexpress" jest nadawany?

- Z budynku na Placu Powstańców w Warszawie. Dzielimy się pomieszczeniem z "Panoramą". Od początku tam jesteśmy, przenosimy się rzadko, tylko na czas remontów.

Kilka razy zmieniała się czołówka. Do której z nich jest pan najbardziej przywiązany?

- Jak chyba wszyscy starsi widzowie, do pierwszej, tak zwanej "japy". Ale ta obecna też mi się podoba, człowiek się przyzwyczaja.

Zdarzyło się, że programu nie było?

- Tak, kilka razy. Pamiętam, że raz emisję wstrzymano z powodu wizyty papieża Jana Pawła II w Polsce. Nie zmieściliśmy się w ramówce. Potem chyba jeszcze z okazji olimpiady i jakichś innych wydarzeń sportowych.

Największy sukces?

- Nasza oglądalność. Jesteśmy liderem i nikt nam nie podskoczy (śmiech). Rok temu przed telewizorami jeden z odcinków śledziło aż 7,5 mln osób!

Największa wpadka?

- Pamiętam dwie, których wolałbym, by nie było. Raz posypało się wszystko: informacje i prowadzący, czyli ja - nikt nie wiedział, o co chodzi. Katastrofą była też relacja z Krynicy Morskiej, tu zawiodła technika.

Czy macie tak zwany zapas "michałków"? Trudno wybrać najfajniejsze?

- Zdarza się, że jest ich sporo i czekają na swoją kolej. Jednak najczęściej musimy się naszukać. Nie chcemy powtarzać czegoś, co już było.

Zna pana prawie cała Polska. Popularność pomaga czy przeszkadza w życiu? Lubi ją pan?

- Do wszystkiego się można przyzwyczaić (śmiech). A tak na poważnie, lubię. Dziwnie bym się czuł, gdybym nagle przestał być rozpoznawalny. Oczywiście inaczej jest w Warszawie, gdzie czasem ktoś mi się przygląda, a inaczej w mniejszych miastach. Tam zdarza się, że jestem sensacją.

Za rok okrągła rocznica. Przygotowujecie coś specjalnego?

- Tak. Razem z Markiem Sierockim napisaliśmy książkę o "Teleexpressie".

Rozmawiała Monika Ustrzycka.