Reakcje prasy na film Zanussiego

"Krzysztof Zanussi przygotował dla rodaków powszechne rekolekcje.(...) Persona non grata - historia rodem z dyplomatycznych, czyli wysokich sfer, jest w istocie opowieścią o upadku człowieczeństwa i zaniku wartości etycznych.(...)".

"Zanussi zaprosił aktorów wysokiej klasy. Znakomitemu duetowi Zapasiewicz - Michałkow wtóruje dzielnie Jerzy Stuhr, grający donosiciela-krętacza, który dawniej czytał donosy, a teraz je pisuje. Egzotyczna uroda Marii Bekker, kreującej postać Oksany, zniewoliłaby zapewne niejednego ambasadora. Muzyka Wojciecha Kilara podkreśla dramatyzm sytuacji".

"Zatem arcydzieło? Nie jestem pewien. W tej przypowiastce polityczno-filozoficznej sceny w nocnym klubie rozrywkowym, rozmowy ambasadora z boyem hotelowym i akt miłosierdzia wobec dam z nocnego klubu wydały mi się epizodami z innej baśni."
Jerzy Wójcik, "Rzeczpospolita"

"Jeżeli najważniejszym miejscem akcji jest polska ambasada, jej gospodarz ma przyjaciela z dawnych lat, rosyjskiego dyplomatę, a personel właśnie wzbogacił się o nowego pracownika, który przyjechał z żoną pochodzącą z Rosji - można by się spodziewać jakiejś historii z gatunku polityczno-sensacyjnego".

"Jeśli jednak autorem jest twórca filmów, w których zawsze chodzi w istocie o jakiś problem moralny, jeżeli owa polska ambasada to skromna placówka w Urugwaju, a ambasador nie jest zawodowym dyplomatą, lecz byłym działaczem antykomunistycznej opozycji - chodzić musi o coś więcej. Jak zawsze w filmach Zanussiego, autor wypowiada swą myśl poprzez psychologiczny portret głównego bohatera".
Bożena Janicka, "Kino"

"Nie wiem, czy dylematy starzejącego się ambasadora z Urugwaju wstrząsną kimś poza mną i Ministerstwem Spraw Zagranicznych (...). Podoba mi się jednak, że Krzysztof Zanussi znów jest sobą i mówi o tym, co go naprawdę kręci. A kręcą go salony, gabinety, zakulisowe rozgrywki na najwyższym szczeblu, no i oczywiście lotniska".

"W czasach gdy w kinie dominuje dyskurs młodzieżowy, spojrzenie na świat z perspektywy zupełnie innych bohaterów i problemów wydało mi się odświeżające. A przede wszystkim sądzę, że Persona non grata to jeden z najbardziej szczerych filmów Zanussiego".
Małgorzata Sadowska, "Przekrój"

"Pretensjonalne zakończenie jest nie do przyjęcia. Rozumiem, że oglądamy dramat człowieka, który nie potrafi inaczej wyzwolić się z krępujących go ram, niż osunąć się w obłęd. Szaleństwo samo w sobie jest wystarczająco widowiskowe i nie trzeba go ubarwiać spacerami po skałach z urną pod pachą i ekstatycznymi pochodami środkiem miasta w rozchełstanym szlafroku".
Anna Kilian, "Życie Warszawy"

"(Film Zanussiego - przyp. red.) wpisuje się we wszechobecny w Polsce ton rozczarowania degradacją solidarnościowego etosu. (...) Prócz ostrożnej rejestracji tego faktu i znanego w Polsce westchnięcia za utraconą wartością: Miałeś, chamie, złoty róg - chciałbym poznać osobistą, reżyserską wizję tej porażki, w końcu był Zanussi jej świadkiem i uczestnikiem".

"Zamiast tego otrzymujemy powierzchowne, a jednocześnie politycznie wyważone zasygnalizowanie problemu, w sam raz na konferencje prasowe zagranicznych festiwali".
Mateusz Werner, "Ozon"

"Persona non grata wpisuje się w charakterystyczne dla Zanussiego kino niemożliwej transgresji. Wiktor rozpaczliwie próbuje wyjść ze swych ról społecznych, narzuconych przez kulturę, okoliczności, samego siebie. Pragnie zrzucić kostium, który go uwierał całe życie".

"Ale w świecie filmów Zanussiego takie przekroczenie jest surowo karane. Nie inaczej będzie i tym razem. Warto przeczekać cały film, by dotknąć przejmującego dramatu, ukrytego pod mało porywająca fabułą."
Bartosz Żurawiecki, "Film"

"Nowy film Krzysztofa Zanussiego - odczytywany dosłownie - rozczarowuje. Podskórnie kryje się w nim jednak przejmujące i typowe dla Zanussiego rozdarcie między zewnętrzną formą a tęsknotą za autentyzmem".
Paweł T. Felis, "Gazeta Wyborcza"