Helena Bonham Carter: Jak została aktorką

Ojciec Heleny Bonham Carter był bankierem i pragnął, by jego córka została finansistką. Natomiast jej matka-psychoterapeutka uważała, że powinna iść na psychologię. Było to powodem wielu kłótni. "To się zmieniło, gdy tata zachorował. Podczas operacji guza mózgu dostał wylewu i wrócił do domu sparaliżowany. Kiedy doszedł do siebie, odbył ze mną poważną rozmowę. Powiedział coś, czego nie zapomnę do końca życia: że od tej chwili powinnam wziąć życie we własne ręce i robić to, co chcę, a nie to, czego się ode mnie wymaga. Miałam wtedy 13 lat" - słynna Brytyjka opowiada w wywiadzie dla "Harper's Bazaar".

Ojciec nie musiał jej tego powtarzać. Przy pierwszej nadarzającej się okazji wzięła udział w ogólnokrajowym konkursie poetyckim i zajęła pierwsze miejsce. Pieniądze, jakie zarobiła, przeznaczyła na profesjonalną sesję zdjęciową i wysłała portfolio do agencji aktorskiej. Sukces nie przyszedł tak od razu. Zadebiutowała dopiero trzy lata później w reklamie telewizyjnej.

"Już po pierwszym klapsie poczułam, że to coś dla mnie, że chcę zostać prawdziwą aktorką teatralną i filmową. Szybko na szczęście zrozumiałam, że muszę też być uparta, zdeterminowana. Jak nie wejdę drzwiami, to oknem. Wiedziałam, że nie wolni mi się poddać. Nawet wtedy, kiedy nikt z agencji niczego dla mnie nie miał, przychodziłam i dopytywałam. Pewnie mieli mnie dość, ale upór w końcu się opłacił. W wieku 19 lat zagrałam pierwszą główną rolę w 'Pokoju z widokiem' Jamesa Ivory'ego. A był to dopiero mój drugi film" - wspomina.

Bonham Carter najpierw dała się poznać jako aktorka doskonale odgrywająca role kobiet z XIX wieku. Zapewne pomagało jej w tym arystokratyczne pochodzenie (jest prawnuczką lorda Herberta Henry'ego Asquitha, byłego premiera Anglii). Helenę nazywano "angielską różą". Później zaczęły ją pociągać bohaterki zwariowane, chore czy zdeformowane fizycznie. Dwukrotnie była nominowana do Oscara za role w filmach "Miłość i śmierć w Wenecji" oraz "Jak zostać królem".