Filip Łobodziński: Nieoczekiwana zmiana miejsc

Sam Łobodziński mówił potem jednak wielokrotnie, że nie darzył sympatią swojego bohatera. Zanim jednak zagrał rolę życia, czyli Dudusia Fąferskiego, rok wcześniej zadebiutował w przejmującym filmie "Abel, twój brat" Janusza Nasfetera (1970). Trafił na plan polecony przez Zofię Dybowską Aleksandrowicz, z którą pracował przy dubbingu. Do dubbingu z kolei poleciła go pani ze szkolnej świetlicy.

A było to tak - jego szkoła mieściła się blisko Studia Opracowań Filmów w Warszawie. Miał 8 lat, gdy pojawili się łowcy dzieci, którym nieobca była sztuka płynnego czytania. On potrafił. Radziecki film wojenny "Taki duży chłopiec" był pierwszym, który dubbingował. Reżyserką dubbingu była właśnie wspomniana Zofia Dybowska-Aleksandrowicz [bestialsko zamordowana razem z matką w 1989 r. - przyp. red.], która była II reżyserką przy filmie Nasfetera.

Wychował się w inteligenckim domu. Mama, plastyczka projektowała ubrania. Ojciec - inżynier, kochał literaturę i muzykę, zwłaszcza rocka, czym zaraził syna. Gdy pewnego dnia zabrali Filipa na film "Na pomoc" Richarda Lestera z The Beatles w rolach głównych - zachwycił się. Muzyka stała się jego pasją, czemu dobitny dowód dał w czasie studiów. Ale o tym za chwilę.

Tymczasem wróćmy do filmu. Po "Podróży za jeden uśmiech" (1971) zagrał w serialu "Stawiam na Tolka Banana", a potem w filmie Stanisława Barei "Poszukiwany, poszukiwana". Choć miał talent, aktorem zostać nie zamierzał. Po maturze w prestiżowym Reytanie w 1978 roku uzdolniony językowo zaczął studiować iberystykę na Uniwersytecie Warszawskim. Dawny kolega, Leszek Kieniewicz, tak mówił o nim w "Uwadze": "Tym się różnił przez całe szkolne lata, że nie chodził na religię, potem nie palił papierosów i nie miał telewizora".

Właśnie na iberystyce z Jarosławem Gugałą (dziś prowadzi główne wydanie "Wydarzeń" w Polsacie) w 1983 r. założyli Zespół Reprezentacyjny. Łobodziński grał na gitarze i śpiewał - tu Bóg też nie poskąpił talentu. Nagrali parę płyt, m. in.: "Za nami noc", "Śmierć za idee", "Kumple to grunt".

Śpiewali głównie piosenki katalońskiego barda Lluisa Llacha i francuskiego mistrza Georgesa Brassensa. Znowu zamiast poświęcić się karierze muzycznej, Łobodziński, zrobił kolejną woltę i zajął się dziennikarstwem telewizyjnym.

Był jednym z ciekawszych prezenterów głównego wydania "Wiadomości", prowadził "Kawę czy herbatę", reaktywowany "Pegaz". Pisał teksty m.in. dla: "Non Stopu", "Rock'n'Rolla", "Machiny", "Przekroju", "Newsweeku Polska", "Gazety Wyborczej". Choć wszystko traktuje z wielką pasją, sam twierdzi, że jednak jest przede wszystkim tłumaczem. Do tego stopnia dobrym, że Instytut Cervantesa uznał jego tłumaczenie książki "W cieniu Inkwizycji" Artura Péreza-Reverte za najlepsze. Tłumaczył także m.in. Maria Vargasa Llosę i Rosa Montero. Ale też piosenki filmowe (m.in. z "Króla Lwa", "Toy Story", "Aladyna").

Równie dynamiczne jest jego życie uczuciowe. Dwie córki. Trzy żony. Ostatnia - Maja, jest koleżanką z czasów szkolnych. Dla niej przyjął sakramenty święte i wziął ślub kościelny.

Zespół Reprezentacyjny zakończył działalność w 1990 r. Powrócił 15 lat później. I ma się dobrze. Po latach pan Filip zagrał też w serialach: "Bulionerzy", "Ekipa", "Determinator" i w filmie "Groby" (2009). Od września 2013 r. z Agatą Passent prowadzi program "Xięgarnia". Angażuje się w akcje społeczne, m.in. na rzecz zwierząt.

IJ

Chcesz poznać lepiej swoich ulubionych artystów? Poczytaj nasze wywiady, a dowiesz się wielu interesujących rzeczy!

Ciekawi Cię, co w najbliższym czasie trafi na ekrany - zobacz nasze zapowiedzi kinowe!