Camerimage 2019: John Bailey z nagrodą za całokształt twórczości

John Ira Bailey urodził się 10 sierpnia 1942 r. w Moberly, w stanie Missouri, jednak przez całe życie mieszkał w południowej Kalifornii. Już w czasach nauki w liceum Piusa X w Downey interesował się literaturą i pisaniem. Poza redagowaniem szkolnej gazetki Bailey zgłębiał także muzykę klasyczną, cool jazz i kino hollywoodzkie lat 50.

Później przez krótki czas studiował chemię na Uniwersytecie Santa Clara, prywatnej uczelni jezuickiej w Dolinie Krzemowej, gdzie rozpoczął badania nad historią kina. W 1962 r., po przeniesieniu się na Loyola Marymount University w Los Angeles, Bailey wyjechał do Innsbrucka w Austrii w ramach programu wymiany dla studentów trzeciego roku. W czasie pobytu w Europie postanowił skupić się na studiowaniu historii kina. Po powrocie do Los Angeles zapisał się na nowo utworzony kierunek filmoznawstwa na Uniwersytecie Południowej Kalifornii. Studia pod kierunkiem profesorów Woody'ego Omensa i Gene'a Petersona oraz ukończenie obowiązkowego kursu operatorskiego sprawiły, że wybrał on karierę operatora, a nie teoretyka kina.

Po ukończeniu dwuletnich studiów na USC pod koniec lat 60. Bailey zaczął otrzymywać pierwsze zlecenia zawodowe. Była to między innymi praca przy postprodukcji filmów promocyjnych dla American Airlines, a także asystowanie takim operatorom, jak Charles Correll, Erik Daarstad, John Koester czy Gary Young. W 1969 r., po wstąpieniu do związku zawodowego, Bailey praktykował jako asystent i operator u boku takich legend Hollywood jak Néstor Almendros, Jules Brenner, Dave Meyers, Chuck Rosher, Gregory Sandor, Ric Waite czy Vilmos Zsigmond. Dzięki temu w połowie lat 70. miał okazję pracować przy wielu słynnych produkcjach, takich jak "Two-Lane Blacktop" (1971) Montego Hellmana, serialach "Emergency!" (1974) i "Kojak" (1975), a także "Niebiańskich dniach" (1976) Terrence'a Malicka oraz "Trzech kobietach" (1977) Roberta Altmana.

Zaledwie parę lat później Bailey został autorem zdjęć w tak znanych filmach, jak "Bulwarowe noce" (1978) w reżyserii Michaela Pressmana i "Amerykański żigolak" (1980) Paula Schradera. Pod koniec lat 80. i w latach 90. kontynuował współpracę ze Schraderem przy filmach "Ludzie-koty" (1981), "Mishima" (1984), "Światło dnia" (1986) i "Na zawsze moja" (1999).

W 1980 r. Bailey współpracował z Robertem Redfordem przy głośnym filmie "Zwyczajni ludzie", a wkrótce potem z Johnem Schlesingerem przy "Słodko-gorzkiej autostradzie". Wśród reżyserów, którzy wielokrotnie korzystali z usług Baileya, byli także Lawrence Kasdan ("Wielki chłód", 1982; "Silverado", 1984; "Przypadkowy turysta", 1988), Michael Apted ("Przez kontynent", 1980; "Krytyczna terapia", 1996; "Zawsze na dnie", 1997) i Ken Kwapis ("Wibracje", 1987; "Stowarzyszenie wędrujących dżinsów", 2004; "Licencja na miłość", 2006; "Kobiety pragną bardziej", 2007; "Na ratunek wielorybom", 2010; "Piknik z niedźwiedziami", 2014). Okazała filmografia Johna Baileya obejmuje również takie tytuły, jak "Wspomnienia z Brighton Beach" (1985) Gene'a Saksa, "Twardziele nie tańczą" (1986) Normana Mailera, "Dzień świstaka" (1992) Harolda Ramisa, "Na linii ognia" (1992) Wolfganga Petersena czy "Konspiracja.com" (2000) Petera Howitta.

Wybitne osiągnięcia operatorskie Baileya uzupełnia jego śmiała praca jako reżysera przy filmach "The Search for Signs of Inteligent Life in the Universe" (zapis monodramu Lily Tomlin z 1990 r.), "Porcelanowy księżyc" (kryminał z 1994 r. z Edem Harrisem, Madeleine Stowe i pierwszą dużą rolą Benicio del Toro) oraz "Mariette in Ecstasy" (1996 r., adaptacja powieści Rona Hansena o młodej zakonnicy, w gwiazdorskiej obsadzie z Geraldine O'Rawe, Evą Marie Saint, Rutgerem Hauerem, Mary McDonnell oraz Johnem Mahoneyem).

John Bailey jest od 1985 r. aktywnym członkiem Amerykańskiego Stowarzyszenia Autorów Zdjęć Filmowych. Publikowane pod nagłówkiem "John's Bailwick" zgrabnie napisane teksty Baileya zdobią stronę internetową stowarzyszenia i poruszają szerokie spektrum tematów związanych nie tylko z filmem i historią kina, ale też z muzyką, literaturą, historią i sztuką. W 1972 r. Bailey poślubił montażystkę Carol Littleton, od tamtej pory mieszkają w Los Angeles.

John Bailey zasiadał przez piętnaście lat w zarządzie Amerykańskiej Akademii Sztuki i Wiedzy Filmowej, a w latach 2017-2019 pełnił funkcję jej prezydenta.

Dokonania zawodowe Baileya przyniosły mu liczne nominacje, w tym do nagrody Film Independent Spirit Awards za najlepsze zdjęcia w filmie "Twardziele nie tańczą" w 1988 r. i do Złotej Żaby na festiwalu CAMERIMAGE za "Na zawsze moja" w roku 1999. Jest także laureatem CableACE Award za The Search for Signs of Inteligent Life in the Universe w 1994 r., nagrody przewodniczącego Society of Camera Operators w 2001 r., nagrody im. Williama A. Frakera dla filmowego dziennikarza roku 2014, nagrody ASC za całokształt twórczości w 2015 r., nagrody zarządu Society of Camera Operators w 2018 r. oraz nagrody im. Gianniego di Venanzo w roku 2019. Niedawno został uhonorowany przez francuski rząd medalem Ordre des Arts et des Lettres.