Miłość dla każdego

Kręcenie filmu zawsze jest intensywnym i niepowtarzalnym przeżyciem. Każda scena to mały film w filmie. A kiedy się jedzie do obcego kraju, do zapadłej wsi, gdzie nigdy nie widziano Europejczyka, nie wspominając o kręceniu filmu, przygoda robi się coraz ciekawsza, a sytuacje osiągają taki poziom surrealizmu, że w końcu zaczynają być normalne. Postanowiłam filmować w Meksyku, bo zawsze wyobrażałam sobie, że to kraj, gdzie wszystko się może zdarzyć. Bardzo chciałam kręcić w Ameryce Łacińskiej, gdzie narodził się realizm magiczny. Meksyk wybrałam intuicyjnie. Intuicja jest dla mnie bardzo ważna. Gdy popełnię błąd, wolę myśleć, że to wyłącznie moja wina, nim spytam sama siebie: "co by się stało, gdybym zrobiła to, co naprawdę chciałam zrobić?". W podobny sposób wybraliśmy miejsce, gdzie nakręciliśmy film. Przez dłuższy czas na próżno szukaliśmy naszego wymyślonego wymarłego miasta. Później natknęłam się na nazwę Sanctorum. Wiedziałam, że to będzie nasze wymarłe miasto. Nazwa nas tam zaprowadziła. Pobyt w miasteczku Sanctorum było jednym z najbardziej wzruszających i niezwykłych doświadczeń. Przyjęto nas tam tak, jak gdybyśmy przywieźli ze sobą cyrk. Mieszkańcy byli tak zadowoleni, że wybraliśmy ich miejscowość do filmu, że zaczęli malować domy i sprzątać. I jak tu im wytłumaczyć, że szukałam zagubionej, opuszczonej mieściny i że właśnie dlatego wybrałam ich miasteczko? Porozmawialiśmy z nimi i wytłumaczyliśmy, że na początku miasteczko ma wyglądać okropnie, bo ludzie w nim mieszkający żyją w smutku, i że dopiero później, gdy zagości radość, będziemy potrzebowali ich pomocy przy malowaniu fasad w żywe kolory i wysadzaniu ulic kwiatami. Bardzo im się podobał ten pomysł. Nigdy nie zdołałam im wytłumaczyć fabuły filmu. Nie wiem, jak zareagowaliby, gdyby się dowiedzieli, że była to historia kobiety, która postanawia ratować mieszkańców, sypiając z nimi. Teraz chętnie dowiedziałabym się, co pomyśleliby o tej europejskiej prowokacji, którą zawsze chciałam umieścić w Ameryce Łacińskiej. Byliśmy obcy. To coś, czego nigdy nie zapomnę. Natura także nam o tym przypominała. Filmowaliśmy ujęcie na ulicy, gdy nagle meksykański operator kamery przerwał ni stąd ni zowąd i powiedział spokojnie: "Nie mogę dalej pracować, ziemia się trzęsie zbyt mocno". To był początek trzęsienia ziemi w stanie Puebla. Nagle wszystko zaczęło się trząść i kołysać, spadła część dekoracji z planu. Niektórzy Meksykanie zareagowali gwałtownie, bo pamiętali tragiczne w skutkach trzęsienie ziemi z 1985 r. Zespół hiszpański zamarł, tak jak to zwykle bywa, gdy napotyka się na coś nieznanego. Później spadły ulewne deszcze i filmowanie nocne zmieniło się w koszmar. Niepewność jutra, czy uda nam się wykonać plan, wyczerpała nas. Mimo to udało nam się zakończyć filmowanie bez przeszkód. Powrót do Meksyku był kolejnym etapem filmu. Kręcenie w studiu w Churubusco uchroniło nas od nieprzewidywalnych sił natury, przez co czuliśmy się bardziej bezpiecznie. Zakończyliśmy zdjęcia już bez przeszkód. Byliśmy wyczerpani, ale zadowoleni z tego, co udało nam się osiągnąć. Myślę, że wszystkie cudowne rzeczy, które nam się przydarzyły, naznaczyły każdego z nas w inny sposób. Ostatniego dnia członkowie zespołu chcieli spłatać figla Elisabeth i ustawili się do niej w kolejce po miłość. Elisabeth zaczęła płakać. Później przyszła do nas i powiedziała: "Ten film zmienił moje życie."