Niezbyt (wy)u(z)dana psychologia
"Wojna żeńsko-męska", reż. Łukasz Palkowski, Polska 2011, dystrybutor Monolith Films, premiera kinowa 25 lutego 2011 roku
Czy w żeńsko-męskim świecie można obyć się bez stereotypów? Próbuje się z tym zmierzyć najnowszy film Łukasza Palkowskiego.
Przebojowa psycholożka Basia Patrycka, grana przez niemniej przebojową Sonię Bohosiewicz, specjalizuje się we wnikaniu w zawiłą męską psychikę. Jak się okazuje, nie na tyle jednak zawiłą, by jej meandrów pomieścić nie mogły felietony "Wyuzdanego Magazynu dla Pań". Na ich pisaniu polega bowiem jej nowa praca, jaką wreszcie udało jej się zdobyć, po tym, jak wyczerpała wszystkie tematy, które udźwignąć mógł "Elegancki Magazyn dla Pań", a następnie okazała się za stara na pracę sprzątaczki.
Wpędzona w kompleksy przez byłego męża, który zarabia stanowczo więcej pieniędzy, i przez córkę, która prowadzi zdecydowanie bujniejsze życie erotyczne, Basia zabiera się do swojego laptopa. Tu jednak pojawia się problem: brak tematu! Opisała już przecież całą psychologię damskiej torebki, urody czy szpilek.
Genialną ideą okazuje się jednak psychologia... męskiego przyrodzenia. Basia odkrywa rewolucyjną teorię odczytywania charakteru mężczyzny, z kształtu jego członka. Magazyn bije rekordy popularności, a tłumy mężczyzn, spragnionych psychologicznych analiz, cisną się zarówno do nowo otwartej "Kliniki Prącia", jak i do teleturnieju "Whose is Whoy?", prowadzonego przez Krzysztofa Ibisza (w tej roli rzeczywisty, choć zarazem udawany, Krzysztof Ibisz).
Czyżbyśmy nie mieli dość obśmiewania teorii psychologicznych? No cóż, z żalem stwierdzam, że film, na podstawie książki psycholożki i z bohaterką-psycholożką w roli głównej, na pewno nie przyczyni się do podniesienia wizerunku psychologii i psychologów w naszym kraju, mimo że i tak wygląda on dosyć kiepsko.
Akcja toczy się w tej samej, co niezwykle popularne ostatnim czasem komedie, Warszawie. Nowości tu niewiele, wciąż świeci słońce, a wieżowce błyszczą, dla odmiany widzowi oferuje się więc fantastyczne graficzne pomysły, obrazowo metaforyzujące stany głównej bohaterki. Jest więc eksplozja w mieszkaniu, spowodowana niewątpliwie bombowymi seksualnymi doznaniami, czy też surrealistyczna kraina przypominająca piekło, do której trafia bohaterka na życiowych zakrętach i w wyniku swoich pomyłek.
Tych zresztą jest kilka: Basia Patrycka dla kariery w mediach zaniedbuje relacje z córką, nie zauważa starań łagodnego brodacza (Tomasz Karolak), którego wytrwałość w czekaniu na klatce z psem i na ulicy z torbami zakupów zostaje w końcu nagrodzona, szprycuje się testosteronem, czego efektem jest przemiana fryzury z blond na czarną, ostra jazda sportową bryką i stanowczo większe libido.
Film Palkowskiego okazuje się nie tyle komedią, co gorzką satyrą na medialną (i nie tylko) rzeczywistość, kończącą się zresztą umiarkowanym happy endem. Skoro satyra na rzeczywistość, to i na psychologię, niestety wątpliwie śmieszna. Za to całkiem niezła satyra na media, gdzie "Dom publicznej telewizji" to ruina, z podobną do kopalnianej windą, gdzie prezenter ostrożnie wręcza Basi cenny bloczek na obiad. To miejsce, gdzie wszystkim słoma z butów wyłazi (rzecz jasna dosłownie, skoro wcześniej mamy już piekło i eksplozję), gdzie najlepiej być bi (dla bogatszego życia towarzyskiego), to wreszcie budynek, z którego odpada literka "J", niczym w monthypythonowskim teatrze absurdu.
Dla żeńskiej końcówki (o którą Basia tak dba w "psycholożce") dodajmy, że film zawiera mocny akcent feministyczny. Kobiety są tam piękne i waleczne, a faceci zgnębieni i śmieszni w zredukowaniu do fizycznych przejawów męskości, lub niestereotypowi: przystojny szef w otoczeniu długonogich kobiet, okaże się gejem.
Wojna rzeczywiście się toczy, mamy nawet transparenty i potyczki, a feministki zacierają ręce, gdy Tomasz Karolak zakłada czerwony kuchenny fartuszek. Czy jednak warto po raz kolejny mówić o żeńsko-męskiej wojnie? Tym bardziej, że feminizm podobno i tak już dawno się skończył.
S.S.
4/10
