"7 psychopatów": Zjeść go i mieć go

Metafilmowe gry są tak niebezpieczne jak stanie nad przepaścią. Trzeba nieźle lawirować na skraju fikcyjnych światów, bo bardzo łatwo wpaść w sidła zastawione przez samego siebie i zaserwować widzom film ze wszech stron niespełniony. Jeszcze łatwiej zanudzić ich żonglerką ogranymi w kinie motywami i zupełnie nie zainteresować postacią. Zwykle - i nie inaczej jest w filmie McDonagha - jest nią zmagający się z twórczą impotencją scenarzysta. To zazwyczaj alter ego samego reżysera, który szuka inspiracji w trakcie realizacji kolejnego filmu. Czy tak jest i w tym przypadku? Bynajmniej. "7 psychopatów" to psychodelicznie wciągająca przygoda - podnosząca adrenalinę bardziej niż zbyt szybka jazda samochodem i zabawniejsza niż niejeden filmowy żart.

Mistrzami ceremonii są Woody Harrelson i Sam Rockwell. Tego drugiego pascjonaci klasyki niezależnego amerykańskiego indie powinni pamiętać z roli w filmie "In the Soup" (1992) Alexandra Rockwella - znakomitej historii o innym, niespełnionym scenarzyście. McDonagh nie stawia nam jednak przed oczami romantyka i grafomana, jak zrobił to Rockwell, ale jedzie po bandzie. Żongluje schematami, bawi się konwencjami, zagląda do spiżarni stałych chwytów i tworzy pełnokrwistego weterana hipsterstwa.

Marty (Colin Farrell) jest świetnie i zawsze nieco niechlujnie ubrany, nie rozstaje się z butelką whisky i nosi w sercu autentyczną fascynację psychopatami. To ich chce uczynić bohaterami swojego nowego scenariusza. Szkoda, że nie widzi, jak ciekawe postaci ma obok siebie. Jedną z nich jest jego przyjaciel, Billy (wspomniany powyżej Sam Rockwell), który, na spółkę z podstarzałym Hansem (Christopher Walken), utrzymuje się z kradzieży psów, przetrzymywania ich i oddawania stęsknionym właścicielom sowicie wynagradzającym znalazcę. Pachnie tu absurdem sygnowanym przez Quentina Dupieux, reżysera "Wrong" (2012) i kultowej "Mordeczej opony" (2010).

McDonagh niewątpliwie przez chwilę błądzi w krainie absurdu, ale bliżej mu do tradycji klasycznego, okraszonego zabójczym humorem kina akcji. Ani jemu, ani jego bohaterom nie brak fantazji i wyczucia ironii - oba te elementy służą wszystkim za narzędzie przedniej zabawy. W jej centrum tkwi oszołomiony na równi sytuacją, co alkoholem Marty. Do jego drzwi zaczynają bowiem pukać psychopaci, socjopaci, mordercy i wariaci. Billy umieścił w gazecie ogłoszenie, by ułatwić kumplowi robienie twórczego researchu. Sam ma większy problem z lokalnym gangsterem Charliem (Woody Harrelson), któremu ukradł słodkiego, białego shi tzu. Zagęszczenie wątków prowadzi do zbudowania napięcia, zdynamizowania akcji i serii rozgrywek ze schematami z hollywoodzkich filmów rodem. Ewidentnie fascynują one McDonagha, który bawi się nimi w pełni świadomie i tym samym składa hołd kiczowi, tradycji gangsterskiego kina i figurze seryjnego mordercy.

Pozwala to przypuszczać, że nie twórcza blokada, ale miłość do pop-kina skłoniła reżysera "7 psychopatów" do czerpania zewsząd i ryzykownego popuszczenia cugli wyobraźni. Twórcza swoboda sprawiła też, że McDonagh nie musiał podlegać zasadom prawdopodobieństwa i znalazł sposób na to, jak zjeść cukierka i mieć cukierka. Zdolny cwaniak.

8/10

---------------------------------------------------------------------------------------

"7 psychopatów" ("Seven Psychopats"), reż. Martin Mcdonagh, Wielka Brytania/USA 2012, dystrybutor: Best Film, premiera kinowa: 30 listopada 2012 roku.

---------------------------------------------------------------------------------------

Ciekawi Cię, co w najbliższym czasie trafi na ekrany - zobacz nasze zapowiedzi kinowe!

Chcesz obejrzeć film? Nie możesz zdecydować, który wybrać? Pomożemy - poczytaj nasze recenzje!