Dla twórcy filmowego Howard’a Hall’a, nurkowanie i fotografowanie podwodnego świata jest życiową pasją. Hall zajmuje się dokumentacją życia wewnątrz oceanów (poprzez pisanie, fotografię i kręcenie filmów) od wczesnych lat 70-tych, w różnym charakterze pracując w najbardziej cenionych periodykach o faunie i florze, m.in. International Wildlife Magazine, Ocean Realm Magazine i Fathoms Magazine. Jego znane na całym świecie zdjęcia były publikowane w kilkuset książkach i czasopismach (m.in. Life i National Geographic), jest on również autorem kilku uznanych książek o tej tematyce. Naturalnym było więc, że jego kariera będzie rozwijać się od fotografii filmowej w kierunku kręcenia filmów, a on sam będzie pracował zarówno jako reżyser, producent i operator obrazu. Wraz z wprowadzeniem pionierskiej wielkoformatowej kamery podwodnej IMAX 3D, Hall został następnie poproszony przez współtwórcę IMAX i producenta Graeme’a Ferguson’a o podzielenie się swoimi doskonałymi umiejętnościami i znakomitą wiedzą, przystępując do tworzenia formy artystycznej stanowiącej techniczne wyzwanie wraz z pojawieniem się na ekranach uznanego tytułu IMAX 3D z 1994 r. Podwodny Las 3D (pierwszy film na wielkim ekranie nakręcony pod wodą).
Współpraca Hall’a z Graeme Ferguson’em zaowocowała nawiązaniem kontaktu z Toni Myers, która wcześniej zajmowała się zawodowo filmem, telewizją i muzyką w Anglii i Kanadzie. Myers otrzymała możliwość rozpoczęcia pracy od samego początku z developerami technologii IMAX – swój pierwszy krok na polu filmów wielkoformatowych postawiła wraz z objęciem funkcji drugiego montażysty w filmie dokumentalnym Graeme Ferguson’a w technologii multi-screen dla EXPO’67, Polar Life. Następnie była montażystką w drugim filmie z zastosowaniem technologii IMAX, przełomowym obrazie wielkoformatowym Ferguson’a North of Superior. Później była kluczową członkinią „kosmicznego team’u” („space team”) IMAX (twórczyni i montażystka Kosmos-Spełnione Marzenie, Błękitnej Planety, Tajemnic Kosmosu; oraz twórczyni i reżyserka Stacji Kosmicznej).
Myers wyjaśnia: „IMAX- we współpracy z reżyserem Howard’em Hall’em- nakręcił podwodny film 3D już w 1994 r., zatytułowany Podwodny Las 3D, w samych początkach kinematografii 3D; kamera IMAX 3D nigdy przedtem nie była pod wodą. Graeme Ferguson- jeden z twórców IMAX- podziwiał prace Howard’a. Był przekonany, że będzie on doskonałym twórcą dla medium IMAX 3D. Wówczas, Podwodny Las 3D był filmem niezwykle nowatorskim, i mieliśmy pewne techniczne trudności z kamerą. Byliśmy przeważnie ograniczeni do jednego miejsca, co nigdy nie było naszym zamierzeniem, ale tak się ułożyło. Film odniósł olbrzymi sukces i, od tamtego czasu chcieliśmy zrobić kolejny. Zawsze chcieliśmy wrócić i sfilmować bardziej różnorodne zwierzęta i w różnych miejscach, ponieważ jest to tak niesamowity materiał dla techniki trójwymiarowej. Zajęło nam to 10 lat, ale zdecydowanie było warto tyle czekać.”
Reżyser Hall dodaje: „Lubię pracować z dużą kamerą IMAX 3D z taśmą 70 mm ponieważ jest to niewątpliwie wyzwanie. Zawsze chcieliśmy ponownie podjąć tę tematykę, od czasu gdy na ekrany wszedł Podwodny Las 3D. Było to dla nas nieco zaskakujące, że zajęło to nam dekadę. Krzywa uczenia się była tak stroma kiedy kręciliśmy ten film, że gdy zbliżał się moment zakończenia tego projektu, dopiero zaczynaliśmy odkrywać w jaki sposób używać systemu kamer i uchwycić dobre obrazy 3D. Przez długi czas, po prostu strasznie chcieliśmy czerpać z naszego doświadczenia i osiągać coraz lepsze wyniki. Udało się nam to w tym nowym filmie.”
Tak jak ma to miejsce z rozwojem wszelkich technologii, nie tylko udoskonalenie sprzętu wymaga czasu, ale również nabranie płynności przez techników w używaniu sprzętu. Teraz, kilka lat po pierwszym podwodnym filmie 3D, Hall był lepiej przygotowany do wykorzystania w pełni tego, co umożliwia kamera 3D.
Reżyser wyjaśnia: „Kiedy robiliśmy Podwodny Las 3D system nie był w pełni dopracowany, więc mimo, że istniały pewne możliwości, które kamera mogła ostatecznie wykorzystać, nie były one dla nas dostępne w trakcie kręcenia filmu- niedokończone rysunki obiektywów na desce kreślarskiej itp. Do Życia Oceanów 3D mieliśmy większy wybór obiektywów i dostęp do kilku innych urządzeń, które uatrakcyjniły zapisane przez nas obrazy. Największą zmianą było dodanie obiektywu macro, co umożliwiło nam uzyskanie zdjęć z bliższej odległości niż miało to miejsce podczas kręcenia Podwodnego Lasu 3D.”
Kamera IMAX 3D jednocześnie zapisuje obrazy dla lewego i prawego oka na dwóch oddzielnych taśmach filmowych 15/70 mm; należy do urządzeń rejestracji obrazu o najwyższej rozdzielczości na świecie, uważana jest również za kamerę najwyższej klasy spośród istniejących kamer dwutaśmowych.
Kamera wyposażona jest w w soczewki stereo 3D rozmieszczone w odległości odpowiadającej odległości między oczami człowieka- poszczególna soczewka odbiera obraz widziany przez odpowiadające jej oko, a te oddzielne obrazy są zapisane na dwóch taśmach filmowych. Zamknięty w specjalnie zaprojektowanej osłonie (nadającej mu właściwości mini łodzi podwodnej) przystosowanej do warunków panujących pod wodą, cały system kamer 3D waży ponad 1 200 funtów (ok. 544 kg)..., a jego właściwość zerowej wyporności sprawia, że pod wodą praktycznie osiąga stan nieważkości.
Zadanie obsługi tej kamery pod wodą należy do dwóch osób. Według Hall’a, „System kamer musi być obsługiwany przez dwie osoby ze względu na jego wielkość. Operator Bob Cranston jest po jednej stronie, a ja po drugiej. Mam różne możliwości kontrolowania obsługi kamery, ale jeśli mamy wykonać jakikolwiek ruch kamerą, musimy zrobić to wspólnie; jest po prostu zbyt duża aby mógł go wykonać jeden nurek. Z tego powodu obydwoje posiadamy wizjer video tak abyśmy jednocześnie mogli patrzeć na obraz podczas kręcenia. Poza tym, wykorzystywaliśmy również specjalnie stworzony podwodny system komunikacyjny tak abyśmy mogli porozumiewać się pod wodą. W ten sposób, jesteśmy w stanie omówić postępujący ruch kamery, a także wspólnie zdecydować jaki obraz próbujemy zarejestrować- nie zawsze jest to łatwe. Można sobie wyobrazić jak takie porozumienie jest osiągane z rękami dwojga ludzi na kamerze. Bob i ja pracujemy razem wystarczająco długo -od lat 70-tych- i mamy dostateczną wprawę, więc dość często się to nam udaje. Techniczne strony pracy z taką kamerą pod wodą są niezmiernie wymagające, co sprawia, że nurkowanie jest strasznie ekscytujące, ale przy tym zabawne.”
Twórcy filmu niewzruszenie dążyli do rozbudowy wizji, która po raz pierwszy pojawiła się w filmie z 1994 r., co miało swoje odbicie w większej ilości pracy „w plenerze” na różnych wodach. Główne zdjęcia do Życia Oceanów 3D miały się odbyć aż w dziewięciu miejscach sporadycznie w ciągu roku (od jesieni 2004 do jesieni 2005). Aby te plany się powiodły potrzebnych było więcej niż dwóch nurków i jedna wyjątkowa kamera.
„Tym razem chcieliśmy sfilmować zdecydowanie więcej zwierząt niż w Podwodnym Lesie 3D. Naszym nadrzędnym celem było przybliżenie widzowi olbrzymiej różnorodności życia oceanu. Wiele ludzi nie ma pojęcia jak niesamowita parada dziwnych i egzotycznie wyglądających stworzeń zamieszkuje ten świat razem z nami,” mówi producent Myers.
