RON SHELTON (reżyser, współscenarzysta, producent)
Urodził się w Whittier, Kalifornia, a dorastał w Santa Barbara. Absolwent Santa Barbara High School i Westmont College, otrzymał dyplom na wydziale sztuki University of Arizona. Wcześniej przez kilka lat grał zawodowo w baseball w Baltimore Orioles.
Pierwszym filmem Sheltona, jako scenarzysty i drugiego reżysera, był dramat polityczny z 1983 roku "Pod ostrzałem" (Under Fire). Jego akcja rozgrywała się podczas rewolucji w Nikaragui, a wystąpili w nim Gene Hackman, Nick Nolte, Joanna Cassidy i Ed Harris.
Debiutem reżyserskim Sheltona był nominowany w 1988 roku do Oskara za scenariusz, film "Bull Durham". Film zdobył uznanie krytyków dla grających w nim aktorów - Kevina Costnera, Susan Sarandon, Tima Robbinsa - i dla samego Sheltona (nagroda za Najlepszy Oryginalny Scenariusz od Gildii Pisarzy Amerykańskich, nagrody od New York Film Critics Circle, Los Angeles Film Critics Association oraz National Society of Film Critics).
Film "Blaze" został zrealizowany w 1989 roku i wystąpili w nim - Paul Newman jako gubernator stanu Luizjana, Earl Long, i Lolita Davidovich jako Blaze Starr, striptizerka, która zagraża jego karierze politycznej. Nieco później Shelton zaangażował Woody Harrelsona, Wesleya Snipesa i Rosie Perez do komedii rozgrywającej się głównie na boisku do koszykówki "White Men Can’t Jump" (1992).
"Cobb" (1994), z Tommy’m Lee Jonesem i Robertem Wuhlem, był bezkompromisowym obrazem jednego z najmroczniejszych bohaterów baseballu. Shelton i Costner ponownie pracowali wspólnie podczas realizacji romantycznej komedii z 1996 roku "Tin Cup" z Rene Russo, Donem Johnsonem i Cheech Marinem. Film opowiada historię byłego mistrza golfa, który szuka odkupienia i miłości usiłując wygrać U.S. Open. "Kumpel do bicia" (Play It to the Bone) - film drogi, którego głównymi bohaterami są bokserzy - miał swoją premierę w 1999 roku i zagrali w nim Woody Harrelson, Antonio Banderas, Lolita Davidovich oraz Lucy Liu.
Shelton wyreżyserował "Policję" (Dark Blue) latem 2001 roku. Pierwszy scenariusz, którego Shelton nie napisał do swojego filmu był autorstwa Davida Ayera, a powstał w oparciu o powieść Jamesa Ellroya. W filmie tym, który wszedł do kin w lutym 2003 roku, wystąpił Kurt Russell.
ROBERT SOUZA (współautor i koproducent)
Przez 22 lata służył w Wydziale Policji Los Angeles, odchodząc na emeryturę jako wysoki rangą detektyw. Jego pomysł pisania sięga roku 1970, kiedy jego kolega detektyw Joseph Wambaugh stał się popularnym autorem dzięki swojej pierwszej powieści "The New Centurions". Souza zaczął uczęszczać na kursy wieczorowe organizowane na California State University, przedzierając się przez tomy Homera i Szekspira, a w tym samym czasie wykonując swoje obowiązki służbowe policjanta. Ukończywszy kursy na wydziale języka angielskiego, rozwinął w sobie przyzwyczajenie zbierania i zapisywania interesujących informacji dotyczących osobistych wydarzeń w życiu policjantów. Pliki jego zapisków - informacje o dodatkowych zajęciach na boku, ciągłych bojach staczanych z Wydziałem Wewnętrznym i różnych kontrowersyjnych działaniach, stanowiły bazę scenariusza "Wydział zabójstw: Hollywood".
Jako młody oficer, Souza został przydzielony do wydziału prowadzącego śledztwa dotyczące dziwacznych i niezwykłych zabójstw w Hollywood. Później zaproponowano mu stanowisko w prestiżowym Wydziale Napadów i Zabójstw. Był koordynatorem ds. kryminalnych i prowadził śledztwa dotyczące seryjnych morderców, złożonych zabójstw. To on zajmował się sprawą "Gwałciciela z Westside", który miał na swoim koncie 50 ofiar - starszych kobiet; Williama Bonina, “Zabójcy z Autostrady”, który brutalnie zamordował ponad 23 młodych chłopców oraz Dorothy Mae - podpalaczki, która spowodowała smierć 26 osób. On i jego partner Tom Lange prowadzili też sprawę poczwórnego morderstwa z Wonderland, w które był zaangażowany gwiazdor porno John Holmes. Souza i Lange napisali książkę zatytułowaną "Four on the Floor" - opowiadającą o 20-letnim doświadczeniu policjantów zajmujących się sprawami pornografii, narkotyków, zabójstw na zlecenie i korupcji.
Scenarzysta/reżyser Ron Shelton poprosił Souzę, aby ten pełnił funkcję konsultanta w filmie "Policja" (Dark Blue), którego akcja także rozgrywa się w świecie policji Los Angeles. To właśnie podczas produkcji "Policji" Souza i Shelton zaczęli pisać scenariusz zatytułowany "Wydział zabójstw: Hollywood".
LOU PITT (producent)
W czasie trwania swojej kariery zaangażowany był w produkcję licznych przebojowych filmów fabularnych, a także reprezentował jako agent wielu znanych artystów. Przed rozpoczęciem realizacji "Wydziału zabójstw: Hollywood", wyprodukował film "Carolina", romantyczną komedię z Julią Stiles, Shirley MacLaine, Alessandro Nivolą i Randy’m Quaidem.
Urodzony w Brooklynie i dorastający na Florydzie, Pitt ukończył Kentucky Military Institute zanim przeniósł się do Kalifornii, aby rozpocząć studia w Cal State Northridge. Służył także w żandarmerii wojskowej w rezerwie armii Stanów Zjednoczonych. Chociaż początkowo wszystko wskazywało na to, że zostanie zawodowym graczem w baseball, zdecydował się na show biznes i rozpoczął pracę w agencji Creative Management Associates (CMA). Następnie został zatrudniony w agencji aktorskiej International Famous Agency (IFA), która w 1975 roku przekształciła się w International Creative Management. Podczas kariery w ICM, reprezentował interesy aktorów oraz m.in. scenarzystów. Jego klientami byli między innymi Arnold Schwarzenegger, Bruce Lee, Nick Nolte, Jessica Lange, Helen Hunt, Dudley Moore, Howie Mandel, Rod Serling, Gale Anne Hurd, James Cameron, Gena Rowlands, Nastassja Kinski, Christopher Plummer oraz muzycy Filharmonii Los Angeles.
W 1998 roku założył The Pitt Group, firmę zajmującą się reprezentacją praw artystów oraz produkcją filmów. Reprezentuje tak znanych autorów jak Lorenzo Carcaterra ("Uśpieni", "Gangsters"), Brad Meltzer ("The Tenth Justice", "First Counsel") i Adriana Trigiani ("Big Stone Gap", "Big Cherry Holler").
Pitt aktywnie zajmuje się działalnością społeczną, zasiada między innymi w Zarządzie Kliniki Rodzinnej w Venice.
JOE ROTH (producent wykonawczy)
W maju 2000 roku założył Revolution Studios. Revolution Studios jest partnerem trzech głównych firm medialnych na świecie - Sony Pictures Entertainment, Starz Encore Group i Fox Entertainment Group.
W ciągu dwóch lat działalności firma Revolution Studios zrealizowała jedenaście filmów m.in. "Ulubieńcy Ameryki" (America’s Sweethearts), który to film Roth także wyreżyserował, "Helikopter w ogniu" (Black Hawk Down) - dwie nagrody Akademii, "XXX"- największy sukces firmy oraz "Pokojówka na Manhattanie" (Maid in Manhattan) - największy przebój kasowy z udziałem Jennifer Lopez. Wśród wchodzących wkrótce na ekrany kin filmów Revolution Studios znajdują się "Dwóch gniewnych ludzi" (Anger Management), "Mona Lisa Smile" i "Peter Pan".
W okresie od sierpnia 1994 roku do stycznia 2000 roku, Roth pełnił początkowo funkcję prezesa Walt Disney Motion Pictures Group, a następnie (od kwietnia 1996 roku) prezesa The Walt Disney Studios. W ciągu pięciu lat doprowadził do dominacji studia na rynku międzynarodowym. Osiemnaście filmów wyprodukowanych przez studio zarobiło ponad 100 mln USD w samych Stanach Zjednoczonych, a trzy z nich - "Szósty zmysł" (The Sixth Sense), "Toy Story 2" i "Armageddon" - zarobiły ponad 200 mln USD na samym tylko rynku krajowym. Dzięki pracy Rotha Buena Vista International stała się liderem rynku filmowego, pięciokrotnie w ciągu sześciu lat będąc na pierwszym miejscu jeśli chodzi o udział w rynku. Jako jedyna firma w każdym z tych lat Buena Vista zarobiła ponad miliard dolarów. Nominowane do Oskara w 1999 roku, dwa filmu zrealizowane przez studio - "Informator" (The Insider) i "Szósty zmysł" (The Sixth Sense) - sprawiły, że Disney został liderem pod względem liczby nominacji do nagrody Akademii - 17 nominacji.
Od 1992 do 1994 roku, Roth, razem z Rogerem Birnbaumem, był szefem Caravan Pictures. Firma ta wyprodukowała takie przeboje jak "Ja cię kocham, a ty śpisz" (While You Were Sleeping), "Anioły na boisku" (Angels in the Outfield) i "Trzej muszkieterowie" (The Three Musketeers) dla Disneya.
Przed założeniem Caravan Pictures, Roth pełnił funkcję prezesa Twentieth Century Fox w okresie od lipca 1989 roku do listopada 1992 roku. W tym czasie studio zrealizowało takie filmy jak "Kevin sam w domu" (Home Alone), "Kevin sam w Nowym Jorku" (Home Alone 2: Lost in New York), "Szklana pułapka 2" (Die Hard 2), "Sypiając z wrogiem" (Sleeping With The Enemy), "Pani Doubtfire" (Mrs. Doubtfire), "Mój kuzyn Vinny" (My Cousin Vinny), "White Men Can’t Jump", "Edward Nożycoręki" (Edward Scissorhands), "The Commitments" i "Ostatni Mohikanin" (The Last of the Mohicans).
Zanim dołączył do Twentieth Century Fox, Roth był niezależnym producentem/reżyserem, współzałożycielem Morgan Creek Pictures - Młode strzelby (Young Guns), "Nierozłączni" (Dead Ringers), "Pierwsza liga" (Major League) i Wieczór kawalerski" (Bachelor Party). Roth wyreżyserował "Streets of Gold" i "Revenge of the Nerds II" dla Twentieth Century Fox, oraz "Coupe De Ville" dla Universal Pictures.
Roth znany jest także dzięki swojej działalności charytatywnej. Został uhonorowany w 1991 roku nagrodą Variety Clubs - tytuł Człowieka Roku, w 1996 roku nagrodą humanitarną przyznawaną przez NCCJ, w 1997 roku nagrodą American Museum of Moving Image, a w 1998 roku został uhonorowany przez APLA i National Multiple Sclerosis Society.
Ukończył program niezależnego filmu i telewizji na UCLA, a przez ostatnich 10 lat był trenerem piłki nożnej. Pochodzący z Nowego Jorku, Roth jest absolwentem Boston University (1970).
DAVID LESTER (producent wykonawczy)
"Wydział zabójstw: Hollywood" jest już siódmym filmem, nad realizacją którego pracuje z Ronem Sheltonem. Po raz pierwszy pracował z reżyserem jako producent wykonawczy nominowanego do nagrody Akademii filmu "Bull Durham". Inne ich wspólne filmy to "Blaze", "White Men Can’t Jump", "Cobbv, vTin Cup" oraz "Kumpel do bicia" (Play it to the Bone).
Pochodzący z Cleveland, Lester ukończył Northwestern University oraz University of Southern California na wydziale filmu. Będąc jeszcze studentem USC, realizował filmy przemysłowe oraz różnorodne projekty dla American Film Institute. Doświadczony w posługiwaniu się kamerą i oświetleniem na planie, podjął pracę kierownika produkcji takich filmów jak "Kamienne ogrody" (Gardens of Stone) i "Telepasja" (Broadcast News). W jego dorobku znajdują się wyzwania związane z przygotowaniem zminiaturyzowanych efektów pirotechnicznych w "Gwiezdnych wojnach" (Star Wars), kanadyjskich sekwencji filmu "The Black Stallion" oraz produkcją efektów optycznych w filmie "Star Trek - The Motion Picture".
Filmografia Lestera obejmuje ponadto następujące pozycje - "Na linii ognia" (In the Line of Fire) i "Wehikuł czasu" (The Time Machine) (kierownik produkcji), "Władca much" (Lord of the Flies) i "Sibling Rivalry" (koproducent) oraz "Skazani na Shawshank" (The Shawshank Redemption) i "Air Force One" (producent wykonawczy).
BARRY PETERSON (zdjęcia)
Współpracował już wcześniej z Ronem Sheltonem podczas realizacji dramatu policyjnego "Policja" (Dark Blue).
Peterson, autor zdjęć do filmu "Zoolander" (2001), od czasu rozpoczęcia swojej kariery w 1990 roku został uhonorowany licznymi nagrodami Clio i Bessie za swoją pracę podczas realizacji reklam telewizyjnych. Jego dorobek obejmuje także teledyski muzyczne m.in. dla Alanis Morrisette.
Peterson urodził się w Kanadzie. Tam też rozpoczynał karierę w przemyśle rozrywkowym. Obecnie mieszka w Południowej Kalifornii.
JIM BISSELL (scenografia)
Jest m.in. autorem scenografii do filmu Rona Sheltona z 1996 roku "Tin Cup". Zdobywca nagrody Emmy rozpoczynał karierę od klasycznej już produkcji "E.T." (E.T. The Extra-Terrestrial) (1982) - nominacja do nagrody BAFTA.
Bissell pełnił funkcję scenografa, często pracując także jako drugi reżyser, podczas produkcji następujących filmów - "Strefa mroku" (Twilight Zone-The Movie), "Sokół i koka" (The Falcon and The Snowman), "The Boy Who Could Fly", "Harry i Hendersonowie" (Harry and The Hendersons), "Osaczona" (Someone to Watch Over Me), "Bliźniacy" (Twins), "Always", "Pająki"/"Arachnofobia" (Arachnophobia), "Rocketeer", "Ogóras" (The Pickle), "Dennis Rozrabiaka" (Dennis the Menace), "Drużyna asów" (Blue Chips), "Jumanji", "Obywatele prezydenci" (My Fellow Americans), "6-ty dzień" (The Sixth Day), "Psy i koty" (Cats and Dogs) oraz "Wyznania niebezpiecznego umysłu" (Confessions of a Dangerous Mind). Był także kierownikiem artystycznym filmu "The Last Starfighter" oraz konsultantem efektów wizualnych przy "Ogniach świętego Elma" (St. Elmo’s Fire).
Na małym ekranie scenografię autorstwa Bissella widać w filmie “King” oraz “Palmerstown” wyprodukowanym przez Normana Leara i Alexa Haleya.
PAUL SEYDOR, A.C.E. (montaż)
Film "Wydział zabójstw: Hollywood" jest już szóstym filmem, podczas realizacji, którego współpracował z Ronem Sheltonem. Wcześniej zrealizowali "White Men Can’t Jump", "Cobb", "Tin Cup", "Kumpel do bicia" (Play it to the Bone) i "Policja" (Dark Blue). Ich znajomość rozpoczęła się już w czasach, kiedy Seydor pracował nad montażem materiału zdjęciowego do filmów "Pod ostrzałem" (Under Fire) i "Najlepsze czasy" ("The Best of Times"), do których scenariusze napisał Shelton.
Po ukończeniu University of Iowa na wydziale cywilizacji amerykańskiej, Seydor wykładał literaturę na University of Southern California. W tym czasie wydał książkę "Sam Peckinpah: The Western Films" (University Of Illinois Press, 1980), uznaną za najlepsze opracowanie dotyczące prac reżysera Sama Peckinpaha. Wkrótce potem zdecydował się na rozpoczęcie kariery montażysty filmowego. Pierwszym reżyserem, z którym rozpoczął współpracę był Roger Spottiswoode, jeden z byłych montażystów Peckinpaha. Razem pracowali nad "Najlepszymi czasami", "Turner i Hooch", "Pod ostrzałem", oraz filmami HBO - "Ostatni niewinny" (The Last Innocent Man) i “Time Flies When You’re Alive.” To właśnie Spottiswoode przedstawił Seydora Sheltonowi, co zapoczątkowało ich znajomość - zarówno osobistą jak i zawodową.
W dorobku Seydora znajdują się także - "Pierwsza liga II" (Major League II), "Program" (The Program), "Shadow of China", oraz filmy telewizyjne “The Wall”, “Passing Glory”, "Zamach na Reagana" (The Day Reagan Was Shot), w reżyserii Cyrusa Nowrasteha (także scenariusz), byłego studenta Seydora. Montaż tego obrazu został uhonorowany przez American Cinema Editors nagrodą “Eddie”.
Seydor napisał scenariusz, wyreżyserował i zajął się montażem filmu dokumentalnego "The Wild Bunch: An Album in Montage", który został w 1996 roku nominowany do nagrody Akademii i otrzymał jeszcze kilka dodatkowych nagród nominacji. Uaktualniona i poszerzona wersja książki ze zmienionym tytułem "Peckinpah: The Western Films: A Reconsideration", została opublikowana w 1997 roku. Mieszkający w Los Angeles Seydor wykłada sztukę montażu w Szkole Filmowej University of Southern California.
BERNIE POLLACK (kostiumy)
Pracuje w Hollywood już od wczesnych lat 70-tych. Brał wcześniej udział w kilku produkcjach z Harrisonem Fordem.
Wczesne filmy Pollacka to "Bobby Deerfield", "Zwolnienie warunkowe" (Straight Time) i "Elektryczny jeździec" (The Electric Horseman). W latach 80-tych zaprojektował kostiumy do takich tytułów jak "Więzień Brubaker" (Brubaker), "Zwykli ludzie" (Ordinary People), "Bez złych intencji" (Absence of Malice), "Baseballista" (The Natural), "Akademia policyjna 2" (Police Academy 2: Their First Assignment), "Twice in a Lifetime", "Orły Temidy" (Legal Eagles), "Touch and Go", "Fasolowa wojna" (The Milagro Beanfield War), "Rain Man", "Osadzony" (Lock Up), "Tango & Cash" oraz "Bright Lights, Big City".
Lata 90-te przyniosły mu angaże w filmach "Havana", "What About Bob?", "Sneakers", "Rzeka życia" (A River Runs Through It), "Niemoralna propozycja" (Indecent Proposal), "Drużyna asów" (Blue Chips), "Stan zagrożenia" (Clear and Present Danger), "Sabrina, "Zdrada" (The Devil’s Own), "Zaklinacz koni" (The Horse Whisperer), "List w butelce" (Message in a Bottle), "Zagubione serca" (Random Hearts) oraz "Co kryje prawda" (What Lies Beneath).
Przed rozpoczęciem kariery projektanta kostiumów filmowych, Pollack był kierownikiem ds. kostiumów w licznych, teraz już klasycznych obrazach - "Kandydat" (The Candidate), "Tacy byliśmy" (The Way We Were), "Jeremiah Johnson", "Wielki Waldo Pepper" (The Great Waldo Pepper), "Trzy dni kondora" (Three Days Of The Condor), "Wszyscy ludzie prezydenta" (All the President’s Men) i "Maratończyk" (Marathon Man).
ALEX WURMAN (muzyka)
Przypisuje swoją umiejętność komponowania różnorodnej muzyki, klasycznemu wykształceniu, długoletniej miłości do jazzu i świetnej znajomości zaawansowanych technologii. O jego wszechstronności świadczą rytmiczne, soulowe melodie w "Kumplu do bicia" (Play it to the Bone), współczesna interpretacja francuskiej muzyki impresjonistycznej w "Thirteen Conversations About One Thing", oraz także stylizowane na lata 60-te i 70-te kompozycje do "Wyznań niebezpiecznego umysłu" (Confessions of a Dangerous Mind).
W ciągu stosunkowo krótkiego czasu, talent młodego kompozytora zyskał szacunek reżyserów i krytyków filmowych. Reżyser Ron Shelton powiedział, "Alex skomponował niezwykłą muzykę do mojego filmu Kumpel do bicia. Jest ona pełna różnorodności, melodyjna i rytmiczna. Nie sądzę, żeby był jakiś rodzaj muzyki, w którym nie jest dobry. Mam nadzieję, że będę mógł pracować z nim w przyszłości."
Jill Sprecher, reżyser "Thirteen Conversations About One Thing", wyjaśnia, "Jest urodzonym opowiadaczem historii. Jego kompozycje wyrażają to, czego nie można wyjaśnić słowami. Muzyka, którą tworzy jest unikalna, złożona i poruszająca." Gazeta The Los Angeles Times napisała: "Elegancka muzyka Alexa Wurmana ściśle współdziała w tworzeniu nastrojów w filmie."
Percy Adlon, reżyser "Bagdad Café" i "The Hotel Adlon" tak komentuje umiejętności Wurmana, "Porusza się swobodnie między wieloma stylami. Można wyruszyć z nim w podróż od Szuberta do Thelonius Monk, od muzyki jamajskiej do baroku, od hałasu do sali balowej. Nigdy nie zaprezentuje ci taniej imitacji. Jego prace są zawsze oryginalne."
Talenty Wurmana mogą być przypisywane zarówno cechom genetycznym jak i okolicznościom w jakich się wychowywał. Pochodzi z rodziny, w której przez pokolenia studiowano i wykonywano muzykę. Jego decyzja o pracy nad tworzeniem muzyki filmowej sięga popołudni spędzanych w miejscu pracy jego ojca. Hans Wurman jest aranżerem - kompozytorem, który nie tylko jest pionierem w świecie muzyki elektronicznej (nagrywał całe kompozycje na pierwszym syntezatorze Moog), ale także zajmował się produkowaniem słuchowisk radiowych, w których brali udział tacy znani aktorzy jak Richard Burton, James Earl Jones i Woody Allen.
Wurman ukończył Academy of Performing Arts w Chicago, a następnie zaczął studiować kompozycję na University of Miami w Coral Gables oraz w American Conservatory of Music w Chicago.
Komponowanie muzyki filmowej wydawało się być naturalną ewolucją talentu Wurmana, który po krótkim okresie pracy w świecie reklam, przeniósł się do Los Angeles, aby stanąć na nowej ścieżce swojej kariery. Natychmiast dostał pracę przy tworzeniu muzyki do prac studentów AFI. Właśnie wtedy spotkał Hansa Zimmera i rozpoczął pracę z tym uznanym kompozytorem. Młody kompozytor miał szansę wnieść swój wkład do takich przebojów jak "Ich własna liga" (A League of Their Own), "Król Lew" (The Lion King) i "Armageddon". Okazało się to być dobrą bazą do rozpoczęcia własnej, niezależnej kariery. Wkrótce zaczął otrzymywać propozycje od niezależnych reżyserów filmowych, którzy odkryli, że ten młody, wszechstronny kompozytor może swoją muzyką dodać głębi ich filmom.
Zapytajcie Alexa Wurman o jego talent, a on wam odpowie - "Mam po prostu niezłe ucho."
DAWN SOLÉR (kierownik muzyczny)
Pracuje już w przemyśle filmowym od 14 lat. Rozpoczynała karierę w Inaudible Productions, współpracując z weteranem Peterem Aftermanenm. Po utworzeniu własnej firmy Working Music, stworzyła kilka przebojowych ścieżek muzycznych do filmów New Line Cinema - "Koniec niewinności" (Now and Then), "Głupi i głupszy" (Dumb and Dumber) oraz "Don Juan DeMarco" - dzięki którym otrzymała nominacje do nagrody Akademii oraz Grammy Award.
W 1995 roku Solér dołączyła do PolyGram Filmed Entertainment, gdzie stworzyła dział muzyczny zajmujący się muzyką filmową. Jednym z jej pierwszych obowiązków była współpraca z Timem Robbinsem w pozyskaniu grupy artystów (łącznie z Brucem Springsteenem, Eddie Vedderem i Johnny Cashem), którzy nagraliby piosenki do filmu "Przed egzekucją" (Dead Man Walking). Ten nagrodzony złotą płytą soundtrack był początkiem kolejnych wyzwań - "Wakacje w domu" (Home for the Holidays), "Między piekłem a niebem" (What Dreams May Come), "Kraina Hi-Lo" (Hi-Lo Country), "Gra" (The Game), "Gridlock'd", "Uśpieni" (Sleepers), "Francuski pocałunek" (French Kiss), "Elizabeth", "Notting Hill" i inne filmy wytwórni PolyGram.
Po rozwiązaniu firmy PolyGram, Dawn powróciła do swoich korzeni - pracy niezależnego kierownika muzycznego. Pod szyldem swojej firmy Working Music przygotowała ścieżki muzyczne do tytułów - "Być jak John Malkovich" (Being John Malkovich), "Kumpel do bicia" (Play It to the Bone), "Zakręcony" (Bedazzled), "Pamiętnik księżniczki" (The Princess Diaries), "Wielkie kłopoty" (Big Trouble), "Guru" (The Guru), "Księga dżungli 2" (Jungle Book II), "Dziewczyna z Alabamy" (Sweet Home Alabama) i "Moonlight Mile".
Obecnie pracuje nad "Lil’ Pimp" oraz "Raising Helen" i "Confessions of a Teenage Drama Queen".
Solér jest także właścicielką sklepu z ubiorami dla kobiet Treehouse Clothing w Santa Barbara oraz od czasu do czasu zajmuje się organizowaniem cateringu w ramach własnej firmy Breaking Bread Catering. Wkrótce też otworzy w Santa Monica sklep z serami wspólnie z mężem i przyjaciółką.
KATHY NELSON (kierownictwo muzyczne)
Jest jedną z najbardziej wpływowych osób w świecie muzyki filmowej. Kathy Nelson nie tylko była pionierem przemysłu zajmującego się tworzeniem ścieżek muzycznych do filmów kinowych i telewizyjnych, ale także przetarła szlaki innym kobietom zajmujących się tym, co ona. W 2001 roku została prezesem Działu Muzyki Filmowej w Universal Music Group (UMG) oraz Universal Pictures, stając się w ten sposób pierwszą osobą, która nadzoruje sprawy związane z muzyką na dwóch polach jednocześnie w ramach jednej firmy. W UMG zajmuje się rozwojem i produkcją wszystkich albumów z muzyką filmową, natomiast w Universal Pictures, zarządza sprawami muzyki wykorzystywanej czy komponowanej na potrzeby filmów.
Przez lata, Nelson pracowała nad stroną muzyczną najważniejszych filmów naszych czasów z najznakomitszymi reżyserami Hollywood. Są wśród nich Steven Spielberg, Martin Scorsese, Ron Howard, Ridley Scott, Tony Scott, Alan Parker, Michael Bay, Jonathan Demme, Robert Redford, Adrian Lyne, Spike Lee, Stephen Frears, John Waters, Quentin Tarantino, Garry Marshall, Jon Avnet, Michael Mann i Joe Roth. Przez ostatnie 20 lat pracowała nad każdym filmem producenta Jerry’ego Bruckheimera (także tymi z jego partnerem Donem Simpsonem).
Nelson rozpoczęła karierę w 1984 roku w MCA Records. Wkrótce potem stała się pierwszym menadżerem zajmującym się wyłącznie muzyką filmową. To ona od podstaw stworzyła dział soundtracków w tej firmie. Była jednym z pierwszych kierowników muzycznych, a jej pierwszym filmem był Repo Man. W 1985 roku odniosła olbrzymie sukcesy - album z muzyką do "Gliniarza z Beverly Hills" (Beverly Hills Cop) został nagrodzony Grammy oraz zyskał status podwójnej platynowej płyty; album ze ścieżką muzyczną do "Powrót do przyszłości" (Back To The Future) został uhonorowany złotą płytą, a ten do serialu "Policjanci z Miami" (Miami Vice) otrzymał Grammy i poczwórna platynę.
Nelson pracuje nad ewolucją soundtracków od momentu, kiedy były uważane za nieważne dla kariery artysty czy firmy do dzisiaj, kiedy zyskują statusy złotych i platynowych płyt i są niezbędne dla dalszego rozwoju artystycznego ich twórców oraz twórców filmów. Podczas 10 lat pracy w MCA, jako kierownik muzyczny zajmowała się albumami z muzyką do filmów "Pulp Fiction" (potrójna platynowa płyta), "Młodzi gniewni" (Dangerous Minds) (potrójna płyta platynowa i nagroda Grammy), "Gliniarz z Beverly Hills II" (Beverly Hills Cop II - platynowa płyta), "Pożegnanie z Afryką" (Out Of Africa - złota płyta i nagroda Grammy), "Szybki jak błyskawica" (Days Of Thunder - złota płyta), "Lista Schindlera" (Schindler’s List - złota płyta i nagroda Grammy), "The Commitments" (podwójna platynowa płyta), "Jurassic Park" (złota płyta), a także "Thelma & Louise", "Dzika namiętność" (Something Wild), "Milczenie owiec" (Silence Of The Lambs), "Smażone zielone pomidory" (Fried Green Tomatoes), "Sid & Nancy", "Pogromcy duchów" (Ghostbusters) oraz serialu TV "Przystanek Alaska" (Northern Exposure). Kiedy odchodziła z MCA, Nelson piastowała stanowisko wiceprezesa i dyrektora generalnego.
W 1996 roku, została szefem Działu Muzyki Filmowej Walt Disney Motion Picture Group, odpowiedzialnym za Disney, Touchstone i Hollywood Pictures. Filmy, nad muzyką do których pracowała w tym okresie to "Namiętności" (Up Close & Personal) (nagroda Grammy), "Pearl Harbor" (nominacja do Oskara dla Najlepszej Piosenki “There You’ll Be” w wykonaniu Faith Hill), "Żona pastora" (The Preacher's Wife) (platynowa płyta), "Armageddon" (poczwórna platynowa płyta i nominowana do Oskara i Grammy piosenka “I Don’t Want To Miss A Thing” Aerosmith), "Con Airv (nagroda Grammy), "Fenomen" (Phenomenon) (złota płyta i nagrodzona Grammy piosenka “Change The World” w wykonaniu Erica Claptona), "Zabijanie na śniadanie" (Gross Pointe Blank; złota płyta), "Wygrane marzenia" (Coyote Ugly) (potrójna platynowa płyta), "Uciekająca panna młoda" (Runaway Bride) (platynowa płyta) oraz "Przeboje i podboje" (High Fidelity).
Od czasu dołączenia do UMG i Universal Pictures, jej dorobek obejmuje takie tytuły jak "Szybcy i wściekli" (The Fast And The Furious; platynowa płyta), "American Pie 2" (złota płyta), "Król Skorpion" (Scorpion King; złota płyta), "Dziennik Bridget Jones" (Bridget Jones’s Diary), "Był sobie chłopiec" (About A Boy), "XXX" (złota płyta), "Piękny umysł" (A Beautiful Mind), "Helikopter w ogniu" (Black Hawk Down), "Frida" (Oskar za Najlepszą Oryginalną Muzykę i nominacja za Najlepszą Piosenkę), serial TV “Sześć stóp pod ziemią” (Six Feet Under) (nominacja do Grammy), "8. mila (8. Mile; poczwórna platynowa płyta i nagrodzona Oskarem piosenka Eminema “Lose Yourself”).
Kathy Nelson, której talent twórczy i instynkt przyczyniły się do realizacji projektów odnoszących ogromne sukcesy i będących wydarzeniami artystycznymi, pozostaje inspiracją dla kobiet, które poprowadzą przemysł muzyki filmowej w kierunku przyszłości.
