Najnowszy film Tomasza Wiszniewskiego to przede wszystkim opowieść o nadziei, która pcha młodego człowieka do czynu ponad siły, która każe się przeciwstawić nieuchronności śmierci, która uskrzydla i daje moc, by niemożliwe zmieniać w możliwe. Dlatego też, choć akcja dzieła Wiszniewskiego toczy się na pograniczu życia i śmierci - wszak młody bohater rusza w drogę, by ratować swą matkę przed tym, co wydaje się nieuchronne - trudno nie uznać filmu za gorącą afirmację życia. Życia rozumianego jako ciąg zdarzeń, które przynoszą nowe doświadczenia, uczą dojrzałości, wręcz przygotowują do podejmowania decyzji odważnych, trudnych, lecz jedynych słusznych. Dotyczy to nie tylko chłopca, który na każdym niemal kroku wykazuje się dojrzałością wprost niezwykłą. Ta historia toczy się dwutorowo, przemianie ulega też mężczyzna, który w ciągu tych kilkunastu wakacyjnych dni zmienia się w prawdziwego człowieka, podejmując dojrzałe decyzje być może pierwszy raz w swoim życiu. Kim był wcześniej? Nie wiemy tego do końca, poznajemy go jako lekkoducha, marnotrawiącego swój czas i talent, by nie powiedzieć: przepuszczającego życie przez palce. Próba podejmowana przez chłopca jest także dla niego szansą. Jeśli dołączy do niego, nie tylko ułatwi młodemu biegaczowi osiągnięcie celu, ale przede wszystkim przekona się, na co stać jego samego. A ma do zrobienia rzeczywiście bardzo dużo, trudno powiedzieć, czy nie więcej niż jego podopieczny. Tymczasem w trakcie tej niezwykłej wyprawy nauczyciela i ucznia role się odwracają: to chłopiec staje się mentorem mężczyzny, okazuje się przewodnikiem po meandrach życia, które poznał lepiej niż jego trener i pan od wf-u. Na tej zmienności ról buduje się nić porozumienia między dwoma bohaterami filmu, porozumienia, które dla obu może się stać początkiem drogi do normalnego życia, jakiego dotąd nie zaznali.
Reklama
