„’Wierność’ to przede wszystkim film o uczuciach, konflikcie namiętności, starciu pożądania z pragnieniem czystości: ‘Wierność’ to dwie godziny i czterdzieści pięć minut pasji, miłości i silnego natężenia emocji!”
(Le Figaro Magazine)
„’Wierność’ to znaczy także wierność sobie, wierność temu, kim się jest, pewna niezmienność, niepodatność na zmiany mody czy na to, z której strony wieje wiatr. Przede wszystkim Clélia jest wierna sobie. To ważne, by wierzyć w wierność”.
(z wywiadu z Sophie Marceau, Le Figaro-Madame)
„Andrzej Żuławski, filmowiec od pasji gorączkowych i destrukcyjnych, znany z zamiłowania do przesady i stylowej konwulsji, na granicy histerii (...) tym razem wprowadził do swego filmu romantyzm i tragizm, których nie było w jego obrazach od czasu słynnego filmu z Romy Schneider ‘Ważne to kochać’. (...) ‘Wierność’ to film, który możecie znienawidzić po pięciu minutach i który pokochacie po następnych pięciu. Film nie pozbawiony błędów, ale i intuicji. Każdy jego moment, aż do końca ma cię zawojować od nowa i od nowa – intonacją Pascala Greggory’ego, widokiem zapłakanej Sophie Marceau, każdym ujęciem, detalem, frazą zdania... Przekwitła, irytująca, inspirująca sztuka Żuławskiego jaśnieje niestałym blaskiem. (Telerama)
„Żuławski przeniósł akcję swojej adaptacji Księżnej de Clèves w czasy współczesne, a bohaterka nie jest już księżną, ale sławną fotografką, zaangażowaną przez magnata brukowej prasy, aby dodać pozłoty jednemu z jego pism. Jej mąż (Pascal Greggory) to ambitny i uczciwy wydawca, platoniczny kochanek (Guillaume Canet) też nie nosi arystokratycznego tytułu i zarabia jako wszędobylski reporter specjalizujący się w skandalach. Niszczycielska miłość tych dwojga będzie się mogła wyrazić tylko poprzez zdjęcia fotograficzne. Niektórzy krytycy nie mogą oprzeć się wyszukiwaniu podobieństw ‘Wierności’ do ‘Ważne to kochać’ – przecież w obu tych filmach istotna jest siła fotografii, obrazu. Ale na tym kończą się, jak się wydaje, podobieństwa.
Na miejsce zdjęć Żuławski wybrał Paryż i jego okolice, a także Cabourg, gdzie ekipa Żuławskiego zainstalowała się w jednym z prywatnych domów tuż nad morzem. Morze jest widoczne w niektórych ujęciach tego filmu kręconego w szybkim, charakterystycznym dla Żuławskiego rytmie organizującym jego filmowy świat skowytu i wrzasku”. (Film)
„Tym filmem Żuławski pragnie znaleźć swoje własne miejsce w komercyjnie zorientowanej kinematografii francuskiej, wierząc jednocześnie, że jest to możliwe bez ograniczenia swobody twórczej i swego bardzo osobistego świata wartości artystycznych. Wierność jest bardzo subtelnym i ważnym dziełem, które nie pozostawia widza obojętnym, przede wszystkim dlatego, że szczerość autora zawsze przebija przez jego dzieło”.
(Mikorama)
„Formalna kompozycja filmu w połączeniu z szaleńczo pędzącą kamerą potęguje wrażenie ledwie kontrolowanego chaosu w życiu ludzi usiłujących być twórczymi w każdej minucie swego istnienia”.
(Variety)
