William Makepeace Thackeray żył w latach 1811 – 1863. Urodził się w Kalkucie jako jedyne dziecko Anne Becher i Richmonda Thackeray, ale nie mieszkał z nimi długo. W wieku sześciu lat rozpoczął naukę w Charterhouse School.w Anglii. Potem uczęszczał do Trinity College Cambridge. W tym czasie opublikowano kilka jego pierwszych satyrycznych wierszy. Podczas podróży po Europie dorobił się pokaźnych długów hazardowych, których spłata sprawiła mu wiele kłopotów.
Kiedy próba wydawania własnej gazety zakończyła się fiaskiem, Thackeray rozpoczął studia na wydziale sztuki. W tym czasie spotkał kobietę swego życia, Isabelle Shawe. Wraz z matką i ojczymem (jego ojciec zmarł w 1815) zebrał wszystkie oszczędności i zaczął wydawać gazetę „The Constitution”, dla której pracował jako paryski korespondent z pensją 450 funtów rocznie. Wydał również zbiór satyrycznych esejów na temat baletu oraz zaczął pisać powieści – w których jako pierwszy użył słowa „snob”.
Ożenił się z Isabelle w 1836. Wraz z przyjściem na świat pierwszej córki, Thackeray zaczął pracę jako dziennikarz. Pisał pod wieloma pseudonimami do takich gazet, jak „Fraser’s Magazine”, „Morning Chronicle”, „The Times”, ale pierwsze większe zainteresowanie czytelników przyniosły mu publikacje wyśmiewające angielskich snobów w „Punch” (zostały one później zebrane i wydane w 1848 jako „The Book of Snobs”). W 1840 urodziła mu się druga córka, a kilka miesięcy później żona Isabella, cierpiąca na chorobę psychiczną, została umieszczona w prywatnym zakładzie psychiatrycznym, gdzie przebywała przez resztę życia.
Lata 40-te umocniły pozycję Thackeray’a jako pisarza. Wydał wtedy powieści „The Luck of Barry Lyndon” i „Vanity Fair”, z których ta ostatnia ukazywała się przez 20 miesięcy w odcinkach w „Punch” i przyniosła mu wielką sławę. Thackeray jeździł z wykładami po Europie i Stanach Zjednoczonych. W 1859 założył tani miesięcznik „Cornhill Magazine”, którego pierwszy numer pobił rekord sprzedaży rozchodząc się w 110,000 kopii.
W Boże Narodzenie 1863 r. zmarł na wylew. Jego pogrzeb zgromadził około 2,000 żałobników; był wśród nich Charles Dickens.
Ostatnimi z pośmiertnych wydań jego dzieł były listy i prywatne dokumenty, które ukazały się drukiem w latach 1945-46.
