TONY GATLIF
Tony Gatlif , urodzony w 1948 roku w Algierii wyjechał ze swej pierwszej ojczyzny, jak wielu innych, po wydarzeniach lat 60. Filmem zafascynował się w szkole – jego nauczyciel kupił 16-milimetrowy projektor i co tydzień pokazywał filmy, na temat których uczniowie dyskutowali w klasie. Widzieliśmy wtedy Jeana Vigo, Johna Forda, Chaplina…Filmy znalazły drogę na moją pustynię. W ten właśnie sposób nauczyłem się, co to jest kino. Po przyjeździe do Francji, nie mając żadnych środków utrzymania, został dzieckiem ulicy, drobnym przestępcą i wkrótce trafił do domu poprawczego.
Jako bezdomny w ciągu dnia znajdował schronienie w kinoteatrze Grand Boulevards, gdzie mógł się przespać. Pewnego wieczoru w 1966 roku postanowił spotkać się ze swoim ulubionym aktorem, Michelem Simonem, który występował w sztuce René de Obaldia „Wiatr w gałęziach sasafrasu”. Po przedstawieniu Gatlif zakradł się do garderoby aktora i poprosił go o napisanie listu rekomendującego do jego agenta. Zapisał się na kurs aktorstwa i pięć lat później pojawił się na scenie Théâtre National Populaire.
W tym czasie Gatlif napisał też pierwszy scenariusz – La Rage au poing oparty na doświadczeniach z domu poprawczego. W 1975 roku nakręcił pierwszy film fabularny La Tête en ruine, nigdy nie pokazywany we Francji. Trzy lata później zrealizował La Terre au ventre – historię Francuzki, mieszkającej w Algierii matki czterech córek, przeciwstawiającej się algierskiej wojnie o niepodległość. W tym czasie – wspomina reżyser – byłem zafascynowany historią Andreasa Baadera i kręcąc film o Algierii, cały czas miałem ją w pamięci. W 1981 roku Gatlif wyjechał do Hiszpanii, aby nakręcić Corre Gitano, w którym występowali Cyganie z Grenady i Sewilli – kolejne dzieło, które nigdy nie trafiło na francuskie ekrany. To był pierwszy film pokazujący Cyganów i warunki, w jakich żyją.
Dopiero dzięki filmowi Les Princes zwrócono uwagę na reżyserski talent Tony’ego Gatlifa. Ten ciepło przyjęty przez krytykę, niebanalny obraz opowiadał o Cyganach, którzy postanawiają osiedlić się na przedmieściach Paryża. W trakcie pracy nad Les Princes reżyser poznał Gérarda Lebovici, który został jego długoletnim przyjacielem. Pod koniec projekcji powiedział mi, że będzie mu niezwykle przykro, jeśli nie pozwolę mu zająć się promocją filmu. Następnie pokazał film Guyowi Debord, przywódcy ruchu sytuacjonistów, a ten stworzył hasła w stylu „Książęta (Le Princes) nie są zdrajcami”, którymi później oblepiliśmy cały Paryż.
Lebovici, który wkrótce został producentem Gatlifa, pozostawiał reżyserowi zupełną wolność wyboru. Ten wykorzystał sytuację i stworzył kolejne autorskie dzieło Rue du départ - historię nastolatki, która ucieka z domu w poszukiwaniu ojca. Filmem Pleure pas my love Gatlif udowodnił, że w jego kręgu zainteresowań nie znajdują się tylko postaci z marginesu społecznego, co zarzucali mu jego krytycy. Następnie nakręcił Gasparda i Robinsona – przewrotną komedię o bezrobociu. W 1992 roku rozpoczął pracę nad Latcho Drom, dokumentem o cygańskiej muzyce. Z niewielką ekipą przez cały rok podążał ścieżkami Cyganów, odbył muzyczną podróż, która wiodła przez Radżastan, Andaluzję, Egipt, Turcję, Rumunię, Węgry i Francję. Film, prezentowany w Cannes w kategorii „Un Certain Regard”, uzyskał świetne recenzje. Kolejny obraz Mondo został zainspirowany spotkaniem reżysera z pisarzem Jean-Marie G. Le Clezio. Jest to historia dziesięcioletniego osieroconego dziecka, które pewnego dnia trafia do Nicei.
W 1997 w Gadjo Dilo Gatlif opowiedział historię młodego „Gadjo” (w języku romskim „obcy”), który przyjeżdża do cygańskiej wioski w Rumunii w poszukiwaniu zaginionej pieśniarki. Film zebrał doskonałe recenzje, zarówno we Francji jak i za granicą. Rok później Gatlif ponownie zaangażował dwójkę aktorów z Gadjo Dilo – Romaina Durisa i Ronę Partner – do filmu Je suis ne d'une cigogne. W 2000 roku reżyser zaangażował hiszpańską gwiazdę flamenco Antonio Canalesa, który zadebiutował na ekranie w filmie Vengo, historii dwóch skłóconych ze sobą andaluzyjskich rodzin. Film był hołdem złożonym muzyce flamenco i Andaluzji: Chciałem, aby była to pieśń pochwalna poświęcona wybrzeżom Morza Śródziemnego. Rok później we wschodniej Francji powstał Swing – opowieść o spotkaniu małego chłopca marzącego o karierze wielkiego gitarzysty „niczym Django Reinhardt” z cygańskim dzieckiem, Swingiem.
Kolejny film, Exils, był świetnie przyjęty przez krytykę i publiczność i został wyróżniony Grand Prix, nagrodą za reżyserię na festiwalu filmowym w Cannes. Transylwania to piętnasty film
pełnometrażowy w karierze Gatlifa.
ASIA ARGENTO
Urodzona w 1975 roku Asia Argento jest córką reżysera Dario Argento, wielkiego mistrza włoskiego horroru i aktorki Darii Nicolodi oraz wnuczką producenta, Salvatore Argento. Debiutowała na ekranie w wieku 11 lat w filmie Lamberto Bava Demoni 2. Następnie wypatrzył ją Nanni Moretti, który wybrał ją do roli swojej córki w filmie Palombella Rossa (1996). Jednak wielkość swojego talentu zaprezentowała dopiero w filmie Michele Placido Le Amiche del chore (1992). Grała również w filmach ojca Trauma (1993), La Sindrome di Stendhal (1996), i Il Fantasma dell'opera (1999). Niezwykła emocjonalność, umiejętność przechodzenia od delikatności do okrucieństwa oraz oryginalna, niepokojąca uroda Asii, sprawiła, że popularność aktorki szybko przekroczyła granice Włoch. W latach 90. Asia została zaproszona do współpracy z reżyserami takiej rangi jak Patrice Chéreau w filmie Królowa Margot (1994), Michael Radford w filmie B Monkey (1998) czy Abel Ferrara w filmie New Rose Hotel (1999). Już jako wzięta aktorka postanowiła zająć się reżyserią. Po kilku krótkich filmach, w roku 2000 zaprezentowała swój pełnometrażowy debiut Scarlet Diva - autoportret przebrzmiałej już gwiazdy, a w 2004 roku The Heart Is Deceitful Above All Things – portret młodej matki, pracującej jako prostytutka na postoju przy autostradzie. Film zrobił duże wrażenie zarówno na widzach, jak i krytykach i był pokazywany podczas Directors' Fortnight w Cannes. Od tego czasu Asia Argento dzieli czas między swoje dwie pasje – zagrała między innymi w Last Days Gusa Van Santa (2004) i wielkiej hollywoodzkiej produkcji XXX Roba Cohena (2002). Niedługo jej nazwisko pojawi się na plakatach zapowiadających kolejne filmy Maria Antonina Sophii Copolii, Boarding Gate Oliviera Asaysa i Une vieille maitresse Catherine Breillat.
AMIRA CASAR
Urodzona w Iranie w 1971 roku córka Kurda i Rosjanki bardzo wcześnie została zauważona przez fotografa Helmuta Newtona. Pracowała jako modelka dla Jean-Paula Gaultiera i Chanel, następnie została przyjęta do szkoły filmowej i teatralnej Cours Florent i uzupełniła swą edukację na studiach w National Conservatoire. Na początku lat 90. odgrywała jedynie role epizodyczne. Wśród szerszej publiczności popularność zdobyła w 1996 roku dzięki La Vérité si je mens Thomasa Gilou, który przyniósł jej nominację do Cezara w kategorii najlepiej zapowiadającej się aktorki. Najchętniej wybiera autorskie kino atystyczne, na przykład Comment j’ai tué mon père Anne Fontaine (2002), Filles perdues, cheveux gras Claude’a Duty (2002) czy Peindre ou faire l'amour braci Larrieu (2004). Ostatnio do jej największych osiągnięć należy rola w Stroicielu trzęsień ziemi braci Quai.
BIROL ÜNEL
Birol Ünel, urodzony w Turcji w 1961 roku, pochodzi z rodziny emigrantów tureckich mieszkających w Niemczech. Debiutował w teatrze w dramacie „Kaligula”, a następnie zwrócił się w stronę filmu. Inny Turek mieszkający w Niemczech, aktor i reżyser Fatih Akin, najpierw zaangażował go do filmu Im Juli (2000), a następnie powierzył mu główną rolę w nagrodzonym Złotym Niedźwiedziem w Berlinie obrazie Głową w mur (2004).
