LIAM NEESON (Dr Martin Harris)
To wielokrotnie nagradzany aktor znany na całym świecie dzięki swojej pracy zarówno w kasowych hitach znanych studiów, jak i w docenianych filmach niezależnych.
Został uhonorowany za zagranie trzech niezwykle odmiennych, prawdziwych postaci. Otrzymał nominacje do Oscara, Złotego Globu i nagrody BAFTA za rolę Oskara Schindlera w filmie Stevena Spielberga Lista Schindlera (Oscar w kategorii najlepszy film) z 1993 roku. Trzy lata później wcielił się w tytułowego bohatera filmowej biografii Neila Jordana pt. Michael Collins. Jego pełna pasji interpretacja irlandzkiego bohatera republikanów przyniosła mu następną nominację do Złotego Globu, nagrodę Evening Standard British Film Award oraz Puchar Volpiego na Festiwalu Filmowym w Wenecji. W roku 2004 w obrazie Billa Condona pt. Kinsey, Neeson zagrał tytułowego bohatera, kontrowersyjnego badacza seksualności Alfreda Kinseya, za co został po raz trzeci nominowany do Złotego Globu i nagrody Independent Spirit Award, a ponadto otrzymał nagrodę Stowarzyszenia Krytyków Filmowych z Los Angeles.
Neeson zagrał niedawno w filmach Drużyna A, Starcie Tytanów, niezależnym obrazie Chloe reżyserii Atoma Egoyana, After.Life, thrillerze romantycznych Paula Haggisa Dla niej wszystko oraz przebojowym thrillerze Uprowadzona. Jego charakterystyczny głos można usłyszeć w obrazie Opowieści z Narnii: Podróż Wędrowca do Świtu. Już po raz trzeci użycza w serii Opowieści z Narnii swojego głosu postaci Aslana; wcześniej można go było usłyszeć w częściach Lew, czarownica i stara szafa oraz Książe Kaspian.
Jest też doskonale znany fanom filmów z pracy przy dwóch seriach, które stały się hitami kasowymi: wcielił się w postać mistrza Jedi Qui-Gonn Jinna w obrazie Gwiezdne Wojny: Część I - Mroczne widmo oraz zagadkowego Henriego Ducarda w filmie Christophera Nolana Batman ? Początek.
Neeson, rodowity Irlandczyk, karierę aktorską rozpoczął w Lyric Players Theatre w Belfaście (1976), debiutując w sztuce "The Risen People" Josepha Plunketta. Dwa lata później został członkiem słynnego dublińskiego Abbey Theatre, gdzie można go było zobaczyć w "Przekładach" Briana Friela. Wkrótce został uhonorowany nagrodą dla najlepszego aktora za występy w manchesterskim Royal Exchange Theatre w sztuce "The Plough and the Stars" Seana O'Caseya.
W roku 1980 reżyser John Boorman wypatrzył Neesona grającego Lennie'ego w "Myszach i ludziach" Johna Steinbecka i obsadził go w filmowej legendzie arturiańskiej pt. Excalibur. W latach 80. Liam wcielał się w najrozmaitsze role w takich filmach jak Bunt na Bounty Rogera Donaldsona, Misja Rolanda Joffe'a, Lamb (rola tytułowa), Duet na jeden instrument Andreja Konczałowskiego, Modlitwa za konających, Podejrzany Petera Yatesa, Dobra matka oraz Zjawy, kiedy to po raz pierwszy miał okazję pracować z Neilem Jordanem.
Później Neeson grał jeszcze w wielu obrazach, w tym filmach Człowiek ciemności Sama Raimiego, Crossing the line, Podejrzenie, Mężowie i żony Woody'ego Allena, Ethan Frome (rola tytułowa), Nell Michaela Apteda z Jodie Foster i Natashą Richardson, Rob Roy (rola tytułowa), Wczoraj i dziś Barbeta Schroedera z Meryl Streep, Nędznicy, K-19 Kathryn Bigelow, Gangi Nowego Jorku Martina Scorsese, To właśnie miłość Richarda Curtisa z doskonałą obsadą, Królestwo niebieskie Ridleya Scotta oraz Śniadanie na Plutonie Neila Jordana.
W swojej karierze Neeson powracał na deski teatru, w 1993 roku debiutując na Broadwayu we wznowieniu sztuki "Anna Christie" Eugene'a O'Neilla, za którą został nominowany do nagrody Tony Award. W roku 1998 wcielił się w rolę Oscara Wilde'a w sztuce Davida Hare'a "Pocałunek Judasza", której premiera miała miejsce na londyńskim West Endzie, po czym przeniesiona została na Broadway. Neeson na Broadway powrócił w 2002 roku, żeby zagrać Johna Proctora w docenianej produkcji Sir Richarda Eyre'a pt. "Czarownice z Salem" opartej na dziele autorstwa Arthura Millera. Na scenie towarzyszyła mu Laura Linney, a sam Neeson został po raz drugi nominowany do nagrody Tony Award oraz Drama Desk Award. Zagrał niedawno w zaprezentowanej w 2008 roku podczas Lincoln Center Festival sztuce Samuela Becketta "Eh Joe" reżyserii Atoma Egoyana i produkcji dublińskiego Gate Theatre.
DIANE KRUGER (Gina)
Zagrała z Bradem Pittem, Christophem Waltzem i Mike'iem Myersem w Bękartach wojny Quentina Tarantino, którego premiera miała miejsce na Festiwalu Filmowym w Cannes w 2009 roku. Film przyjęto z entuzjazmem; znalazł się na czele listy największych hitów kinowych, a na całym świecie przyniósł ponad 200 mln dolarów zysku. Obraz odniósł też ogromny sukces wśród krytyków. Jako członkinię załogi, Kruger uhonorowano nagrodami People's Choice, Critic's Choice i SAG Award w kategorii najlepsza obsada. Oprócz licznych nagród i nominacji, obraz był pretendentem do Oscara w ośmiu najważniejszych kategoriach, w tym w kategorii najlepszy film. Już indywidualną nominację (nagroda SAG Award) Diane otrzymała za najlepszą aktorkę drugoplanową, co zawdzięcza wykreowaniu postaci Bridget Von Hammersmark.
W swoim pierwszym filmie zagranicznym Kruger zagrała u boku Josha Hartnetta. Był to obraz Paula McGuigana zatytułowany Apartament, który przyciągnął uwagę Wolfganga Petersena. Ten zatrudnił Diane w roli cieszącej się złą sławą Heleny w swoim filmie Troja. Postać ta rozsławiła Kruger, którą jako następny obsadził w swoim obrazie Bruckheimer. Zagrała w filmach Skarb narodów z Nicolasem Cage'em, Boże Narodzenie (nominowany do Oscara), Kopia Mistrza z Edem Harrisem, historii Nelsona Mandeli Goodbye Bafana reżyserii Bille Augusta z Joe Fiennesem oraz Skarb narodów: Księga Tajemnic, który na całym świecie przyniósł zysk rzędu 440 mln dolarów.
Poza kilkoma niedawnymi sukcesami w Europie (francuski hit Pour Elle, którego amerykańskie prawa do nakręcenia nowej wersji zostały sprzedane nagrodzonej Oscarem parze, Paulowi Haggisowi i Russellowi Crowe), Diane można oglądać też w filmie Mr Nobody z Jaredem Leto, Sarah Polley i Rhysem Ifansem oraz wstrząsającym obrazie niezależnym Inhale Baltasara Kormákura o nielegalnym handlu organami, w którym Diane gra z Samem Shepherdem, Dermotem Mulroneyem i Patricią Arquette.
JANUARY JONES (Liz Harris)
Jest wszechstronną aktorką, która zwróciła na siebie uwagę zarówno krytyków, jak i fanów.
Jones gra obecnie w docenianym przez krytyków serialu Mad Men, który został uhonorowany nagrodami Emmy, Złotym Globem i SAG Award. Akcja serialu rozgrywa się w latach 60. dwudziestego wieku. January wciela się w postać Betty Draper, żony dynamicznego, romansującego na prawo i lewo dyrektora kreatywnego agencji reklamowej, Dona Drapera, granego przez Jona Hamma. Za interpretację bohaterki Jones otrzymała w 2009 i 2010 roku nominację do Złotego Globu w kategorii najlepsza aktorka w serialu telewizyjnym. Obsada natomiast w tych samych latach została uhonorowana nagrodami Screen Actors Guild Ensemble Award.
Ostatnie filmy Jones to między innymi Radio na fali autorstwa i reżyserii Richarda Curtisa. Jest to komedia z epoki lat 60. o nielegalnej stacji radiowej mieszczącej się w łodzi pływającej po Morzu Północnym. Jones gra u boku nagrodzonego Oscarem Phillipa Seymoura Hoffmana i nominowanego do Oscara Kennetha Branagha.
W roku 2006 Jones zagrała w docenionym przez krytyków przeboju Swedish Auto. Wcieliła się w postać kobiety rozdartej między przymusem dbania o swoją matkę a chęcią opuszczenia domu, w którym jest wykorzystywana. W tym samym roku January wcieliła się w rolę Carol Dawson w opartym na faktach filmie Męski sport wytwórni Warner Brothers. W filmie wyreżyserowanym przez McG (Joseph McGinty Nichol) grają Matthew Fox i Matthew McConaughey, którzy wcielają się w role trenerów drużyny piłkarskiej Marshall College, która ginie w katastrofie samolotowej.
Krytycy docenili January za występ w Trzech pogrzebach Melquiadesa Estrady studia Sony Classic w reżyserii Tommy'ego Lee Jonesa, który wciela się też w postać jednego z bohaterów. Jones gra młodą żonę strażnika granicznego, który nieumyślnie zabija nielegalnego imigranta. Film zadebiutował podczas Festiwalu Filmowego w Cannes w 2005 roku, zyskując entuzjastyczne recenzje.
Wcześniej Jones zagrała w filmach American Pie: Wesele studia Universal, Dwóch gniewnych ludzi wytwórni Sony z Adamem Sandlerem i Jackiem Nicholsonem, To właśnie miłość studia Universal z Colinem Firthem i Keirą Knightly, Włamanie na śniadanie studia MGM reżyserii i produkcji Barry'ego Levinsona u boku Billy'ego Boba Thorntona, Bruce'a Willisa i Cate Blanchett, a także w wyreżyserowanym przez Stevena Soderbergha Full Frontal. Wszystko na wierzchu wytwórni Miramax.
AIDAN QUINN (Richard Baker)
Karierę teatralną rozpoczął w rodzinnym mieście Chicago, po czym zagrał rolę tytułową we współczesnej wersji "Hamleta" w reżyserii Roberta Fallsa. W Nowym Jorku grał na Broadwayu w "Chorej miłości" i "Lie of the Mind" Sama Shepherda. Niedawno można go było oglądać w sztuce "Upodleni" granej poza Broadwayem, w tym podczas Edinburgh Theatre Festival w Dublinie oraz na londyńskim West Endzie. Wziął również udział w "Salome" Estelle Parsons z Alem Pacino. W Public Theater grał w przedstawieniu "Rozmowy tuskulańskie" z Davidem Straithaimem
i Brianem Dennehym, w którym wcielał się w postać Brutusa.
Sukcesy Quinna na małym ekranie to między innymi przełomowy dramat o AIDS pt. Wczesny mróz, za który otrzymał nominację do nagrody Emmy, Będę o tobie śnił z Marcią Gay Harden oparty na krótkich opowiadaniach Sama Shepherda czy Zakazane terytorium (główny bohater) z Nigelem Hawthornem. Można go również podziwiać w Pochowaj me serce w Wounded Knee kanału HBO, za który został ponownie nominowany do nagrody Emmy.
W Irlandii Quinn był jednocześnie producentem i aktorem w filmie This is My Father, przy którym współpracował ze swoimi braćmi: Paul był autorem i reżyserem obrazu, który nakręcony został przez nagradzanego kamerzystę Declana. Aidan zagrał też z Pierce'em Brosnanem w Evelyn Bruce'a Beresforda i Szkole dla łobuzów. Premiera miała miejsce podczas Festiwali Filmowych Sundance i Tribeca w 2003 roku, a Quinn został nominowany do Irish Film Award w kategorii najlepszy aktor. Pojawił się także w filmie swojej siostry, Marion Quinn, w filmie 32A oraz obrazie Vica Sarina Blask tęczy. Niedawno można go było zobaczyć w Eclipse Conora McPhersona, za który dostał tegoroczną nagrodę Irish Film Award.
Quinn zagrał w ponad 45 filmach fabularnych, w tym w takich obrazach jak Rozpaczliwie poszukując Susan, Zasadzka, Wędrowna trupa, Avalon, Benny i Joon, Wichry namiętności, Michael Collins, Sposób na Szekspira, Misja specjalna, Koncert na 50 serc oraz Łowczyni piosenek. W roku 2005 został nominowany do nagrody Independent Spirit Award za film Jaskinie serca. Można go było również zobaczyć u boku Meryl Streep w niezależnym filmie fabularnym Ciemna materia, którego premiera odbyła się w 2007 roku na Festiwalu Filmowym w Sundance.
Niedawno zagrał z Joshem Brolinem w filmie Flipped Roba Reinera oraz z Johnem Malkovichem w Jonah Hex. Wkrótce można go będzie podziwiać w kilku nadchodzących filmach niezależnych, w tym
w The 5th Quarter, Rushlights, Festival of Lights i The Greening of Whitney Brown. Inne obrazy, które mają się wkrótce ukazać to If I Were You z Marcią Gay Harden i The Exodus of Charlie Wright z Andym Garcią.
FRANK LANGELLA (Roger)
Jego występy na Broadwayu są imponujące i nie da się o nich łatwo zapomnieć. Od dawna uważany jest za jednego z najlepszych aktorów teatralnych i filmowych w Stanach Zjednoczonych. Swą karierę zawdzięcza doskonałej jakości pracy i wytrwałości. Aktor ten wyróżnia się różnorodnością, charyzmą i wszechstronnością. W ostatnich latach kariera filmowa Langelli dorównała rangą jego karierze na Broadwayu.
Langella urodził się pierwszego dnia 1983 roku w Bayonne w stanie New Jersey. Bakcyla aktorskiego złapał w wieku 11 lat, grając starszego mężczyznę w szkolnej sztuce o życiu Abrahama Lincolna. Później uzyskał dyplom na studiach teatralnych na Uniwersytecie Syracuse. Niezwłocznie rozpoczął pracę w regionalnych teatrach na wschodnim wybrzeżu i środkowym zachodzie. W 1963 roku zadebiutował wreszcie na nowojorskiej scenie we wznowieniu granej poza Broadwayem sztuki "Immortalista", w której zagrał główną rolę. W latach 1964-66 Langella został uhonorowany trzema nagrodami Obie Award za pracę poza Broadwayem, a w 1969 otrzymał nagrodę Drama Desk za "A Cry of Players" Williama Gibsona. Pięć lat później zadebiutował na Broadwayu w przedstawieniu pt. "Pejzaż morski" Edwarda Albee'ego, za które ponownie otrzymał nagrodę Drama Desk oraz pierwszą z trzech nagród Tony.
Debiut filmowy Langelli to Pamiętnik szalonej żony z 1970 roku. W tym samym roku zagrał też w symbolicznej komedii Mela Brooksa Dwanaście krzeseł. Mimo że w latach 70. regularnie pojawiał się w filmach i telewizji, większość czasu Langelli pochłaniała gra na scenie. W roku 1977 wcielił się w tytułową rolę w broadwayowskim wznowieniu "Drakuli". Jego interpretacja żądnego krwi hrabiego spotkała się z entuzjastycznym przyjęciem; produkcja stała się nieoczekiwanym przebojem, a Langella został po raz drugi nominowany do nagrody Tony. W rolę hrabiego wcielił się ponownie w filmowej wersji "Drakuli" z 1979 roku.
Grafik Langelli wciąż wypełniały projekty sceniczne. W latach 90. zagrał przełomową rolę ekranową w komedii Dave Ivana Reitmana, w której wcielił się w postać podstępnego polityka-manipulatora Boba Alexandra. Po Dave'ie Langella zajęty był projektami filmowymi, w tym Lolitą Adriana Lyne'a czy Dziewiątymi wrotami Romana Polańskiego. Nie przeszkodziło mu to jednak w częstym udzielaniu się w społeczności teatralnej Nowego Jorku.
Wciąż pracował na Broadwayu; w 2003 roku za "Fortune's Fool" został uhonorowany drugą nagrodą Tony, trzecią natomiast otrzymał w 2007 za sztukę "Frost/Nixon", a jego doskonały występ we wznowieniu sztuki "Oto jest głowa zdrajcy" (2008) otrzymał pochlebne recenzje. Wracając do filmu, krytycy docenili kunszt, którym Langella wykazał się grając Williama S. Paleya w dramacie dokumentalnym George'a Clooneya pt. Good Night and Good Luck oraz wydawcę gazety Daily Planet. Perry'ego White'a w hicie kinowym Superman: Powrót (lato 2006) w reżyserii Bryana Singera.
W roku 2007 Langella ponownie zebrał pochwały i otrzymał nominację do nagrody Independent Spirit Award, kiedy to zagrał w Starting Out in the Evening. Rok później można go było zobaczyć w filmowej adaptacji broadwayowskiej sztuki Frost/Nixon. Wersję kinową o tym samym tytule wyreżyserował Ron Howard, Langella natomiast wcielił się w postać okrytego hańbą byłego prezydenta Richarda Nixona. Rola ta przyniosła mu nominacje do Oscara (najlepszy aktor), Złotego Globu i nagrody SAG Award.
Od 2003 roku Langella należy do galerii sław Theatre Hall of Fame. Poza wcześniej wspomnianymi nagrodami, otrzymał ponad dwa tuziny nominacji i nagród aktorskich (Tony Award, Oscar, Emmy, Złoty Glob, nagrody Cable ACE Award i Obie oraz różne nagrody przyznawane przez krytyków).
Langella mieszka w Nowym Jorku.
