WOODY ALLEN (scenarzysta / reżyser)- jeden z najwybitniejszych filmowców Stanów Zjednoczonych i świata. Urodził się jako Allen Stewart Konigsberg 1 grudnia 1935 roku w nowojorskiej dzielnicy Brooklyn. Karierę rozpoczął - nie osiągnąwszy jeszcze pełnoletniości - od pisania skeczy, sztuk, wymyślania dowcipów dla gazet i występów w charakterze komika. Te ostatnie miały miejsce najpierw w kafejkach w Greenwich Village, a następnie w nocnych klubach i telewizji. W piśmie The New Yorker publikował artykuły satyryczne. Dał się też poznać jako utalentowany klarnecista jazzowy i autor książek, z których kilka ukazało się w polskim przekładzie. Komizm Woody Allena posiadał od początku charakter intelektualny, filozofujący. Allen, wykorzystując swoją drobną sylwetkę inteligenta-okularnika, stworzył typ współczesnego, trochę zagubionego neurotyka, który następnie przeniósł do większości swych filmów. Allen chętnie posługuje się humorem absurdalnym i żydowskim, jest mistrzem dowcipnego dialogu, a jego twórczość posiada specyficzny, nowojorski koloryt. Pokaźne miejsce zajmują w niej problemy związane z seksem, głównie kompleksy jakie przejawia na tym tle neurotyczny bohater naszych czasów, w którego w wielu filmach wciela się sam Allen - także znakomity aktor. Osobny rozdział w kinowym dorobku Allena stanowią filmy poważne, zdradzające pokrewieństwo z twórczością wielkiego szwedzkiego reżysera Ingmara Bergmana. Mowa tu o takich filmach jak „Interiors” („Wnętrza”), czy „Another Woman” („Inna kobieta”). Zdarza się również, że Allen gra w filmach innych reżyserów. Znakomitą kreację stworzył na przykład w społecznym dramacie Martina Ritta „The Front” („Figurant”). Swego głosu użyczył bohaterowi animowanego filmu „Mrówka Z.” Woody Allen otrzymał Oscara za najlepszą reżyserię tragikomedii „Annie Hall”, nagrodzonej również Oscarem za scenariusz oryginalny i jako najlepszy film roku. Był łącznie sześciokrotnie nominowany do Oscara za reżyserię (obok „Annie Hall” nominowanymi w tej kategorii filmami były: „Interiors”, „Broadway Danny Rose”, „Hannah and Her Sisters”, „Crimes and Misdemeanors”, „Strzały na Broadwayu”). Dwukrotnie zdobył Oscara za scenariusz oryginalny (drugi, obok „Annie Hall”, film nagrodzony w tej kategorii to „Hannah and Her Sisters”). Był łącznie trzynaście razy nominowany do Oscara za scenariusz oryginalny. Pozostałych jedenaście filmów to: „Interiors”, „Manhattan”, „Broadway Danny Rose”, „Purpurowa róża z Kairu”, „Radio Days”, „Crimes and Misdemeanors”, „Alice”, „Mężowie i żony”, „Strzały na Broadway’u”, „Jej Wysokość Afrodyta”, „Przejrzeć Harry’ego”). Dwukrotnie Woody Allen cieszył się nominacją do Oscara dla najlepszego filmu roku. Drugi film, obok nagrodzonej w tej kategorii „Annie Hall”, to „Hannah and Her Sisters”. Spośród pozostałych filmów, liczących się w dorobku Woody Allena, wymieńmy następujące: „What’s New Pussycat” (tylko scenariusz i rola, start w karierze filmowca, rok 1965), „Take the Money and Run” (debiut reżyserski, 1969), „Everything Yuo Always Wanted to Know About Sex But Were Afraid to Ask”, „Play It Again, Sam”, „Sleeper, Love and Death”, „A Midsummer Night’s Sex Comedy”, „Zelig”, „Tajemnica morderstwa na Manhattanie”, „Wszyscy mówią: kocham cię”, „Celebrity”.
SEAN PENN (Emmet Ray) już prawie dwie dekady para się aktorstwem filmowym. W tym czasie zagrał w ponad dwudziestu filmach. Za kreację w społecznym dramacie Tima Robbinsa „Dead Man Walking” („Przed egzekucją”) otrzymał nominację do Oscara. W 1997 roku rola w filmie „She’s So Lovely” przyniosła mu nagrodę dla najlepszego aktora na festiwalu w Cannes. W dwa lata później tę samą nagrodę dostał na festiwalu w Wenecji za swoją grę w filmie „Hurlyburly”. Spośród innych filmów z udziałem Penna wymieńmy „Taps” (debiut), „Fast Times at Ridgemont High”, „Racing With the Moon”, „At Close Range”, „Shanghai Suprise”, „We’re No Angels”, „State of Grace”, „Życie Carlita” (wybitna kreacja w roli cynicznego adwokata tytułowego bohatera, którego grał Al Pacino), ”Ofiary wojny”, „Barwy”, „Cienką czerwoną linię”, „Up at the Villa” (premiera w USA w tym roku). Sean Penn reżyserował filmy „The Indian Summer” i „The Crossing Guard”.
UMA THURMAN (Blanche) otrzymała nominację do Oscara za rolę w głośnym filmie Quentina Tarantino „Pulp Fiction” (1995), nagrodzonym Złotą Palmą w Cannes. Łowcy aktorskich talentów z Nowego Jorku wypatrzyli ją, kiedy miała zaledwie 15 lat i uczęszczała do szkoły podstawowej w Nowej Anglii. W rok później przeniosła się do nowojorskiej Professional Children’s School, aby mieć lepszy start do aktorskiej kariery. Thurman uchodzi za jedną z najzdolniejszych młodych aktorek amerykańskich. Potrafi wcielić się w postaci bardzo różniące się od siebie wyglądem i psychiką. Debiutowała w „Kiss Daddy Goodnight” (1987). Zauważona została jeszcze w tym samym roku w filmie „Johnny Be Good”, ale pierwsze znaczące role zagrała pamiętnych „Niebezpiecznych związkach” Stephena Frearsa (jako Cecile de Volanges) oraz w kostiumowej komedii Terry’ego Gilliama „The Adventures of Baron Munchausen”. Głośną kreację stworzyła także w ekranizacji powieści Henry’ego Millera „Henry and June” (1990), kreując postać neurotycznej kobiety z lat 30. Uma Thurman zagrała ponadto w filmach „Where The Heart Is” (w reżyserii Johna Boormana), „Final Analysis”, „Mad Dog and Glory”, „Jennifer 8”, „Batman i Robin”, „Nawet kowbojki mogą marzyć” (w reżyserii Gusa Van Santa), „A Month by the Lake”, „Gattaca”, „Les Miserables”, „The Avengers”, „Vatel” (w reżyserii Jamesa Ivory’ego), „The Golden Bowl”.
SAMANTHA MORTON (Hattie) - młoda aktorka brytyjska, która uchodzi za odkrycie tamtejszego kina i telewizji. Duże uznanie recenzentów zdobyła jej kreacja w filmie „Under the Skin” (w reżyserii Carine Adler), za którą otrzymała ponadto Nagrodę dla Najlepszej Aktorki przyznaną przez Stowarzyszenie Krytyków Filmowych w Bostonie oraz nominację do Nagrody dla Najlepszej Aktorki w ramach British Independent Film Awards (Brytyjskie Niezależne Nagrody Filmowe). Sam film zdobył w 1997 roku nagrody na festiwalach w Toronto i Edynburgu. Samantha Morton wystąpiła ponadto w filmach „The Future Lasts a Long Time”, „The Last Yellow”, „This is the Sea”, „The Token King”, „Jesus’s Son” (premiera na festiwalu w Wenecji w 1999 roku) i „Dreaming of Joseph Lees” (premiera w USA - październik’99).
