Martin Provost - reżyser
Po ukończeniu liceum, Martin Provost opuszcza prowincję, by zostać aktorem w Paryżu. Gra w licznych spektaklach i kilka razy pojawia się na dużym ekranie, między innymi w filmie Nelly Kaplan Nea, czy w Panowie, dbajcie o żony Claude'a Zidi. Na początku lat 80. po raz pierwszy wystawia jedną ze swoich sztuk, Le voyage immobil. Następnie, najpierw jako stażysta, a później jako pensionnaire (aktor etatowy), dołącza do zespołu Comédie Française, z którą zwiąże się na sześć lat. W 1989 pojawia się w drugoplanowej roli w Pentimento Tonie Marshall. Trzy lata później jego druga sztuka, Les Poupées, jest pokazywana w Avignon i w Paryżu. W tym samym roku wydaje powieść pt. Aime-moi vite.
Provost stawia pierwsze kroki w filmie realizując dwa obrazy krótkometrażowe. W 1997 kręci fabularną komedię Tortilla y cinema, której akcja rozgrywa się na planie filmowym w jednym z paryskich mieszkań. W 2002 pisze i realizuje Le Ventre de Juliette. Film porusza temat relacji rodzice/dziecko i jest historią opuszczonej przez ojca nastolatki, która zachodzi w ciążę. W 2008 na ekrany wchodzi Serafina, jego trzeci film.
Filmy fabularne:
1997 Tortilla y cinema
2003 Le Ventre de Juliette
2008 Serafina / Seraphine
Filmy krótkometrażowe:
1990 J'ai peur du noir
1992 Cocon
Powieści:
1992 Aime-moi vite (flammarion)
2008 Leger, humain, pardonnable (le seuil)
Yolande Moreau - Serafina
Belgijska aktorka i reżyserka. Urodziła się 27 lutego 1953 roku w Brukseli.
Po ukończeniu szkoły teatralnej Jacques'a Lecoq, Yolande Moreau rozpoczyna przygodę ze sceną od grania w przedstawieniach dla dzieci. W 1982 roku pisze i wystawia one-woman-show Sale affaire, du sexe et du crime, wcielając się w postać kobiety, która przed chwilą zamordowała swojego kochanka. Na scenie dostrzega ją Agn?s Varda i proponuje jej pierwsze role filmowe - w krótkometrażowym 7 p., cuis., s. de b., ... ? saisir, a następnie w Bez dachu i praw (1985).
W 1989 Moreau dołącza do trupy Jérôme'a Deschamps i Maszy Make?effa, stając się jednym z jej filarów. Kreuje wówczas postaci lekko zbzikowane, poetyckie i nieokrzesane. Od tego czasu reżyserzy coraz częściej powierzają jej role komediowe. W 1995 roku można ją było zobaczyć w dobrze przyjętych przez widzów filmach Trzej bracia Didier Bourdon i Bernarda Campan oraz Szczęście jest na łące Étienne Chatiliez. Późnej zagrała dozorczynię w Amelii, a Dominique Cabrera w Mleku ludzkich uczuć dała jej szansę na odkrycie innego, bardziej subtelnego oblicza jej talentu.
W 2004 Yolande Moreau staje za kamerą i wraz z Gilles'em Porte realizuje Quand la mer monte. Gra w nim główną rolę. Ta rozgrywająca się na północy Francji opowieść jest refleksją nad życiem artysty i wzruszającą historią miłosną. Film podoba się krytykom i widzom, zdobywa Cezara oraz Prix Delluc dla najlepszego debiutu, zaś Moreau otrzymuje Cezara dla najlepszej aktorki. Moreau gra żebraczkę w szalonej komedii Enfermés dehors, szyderczą hrabinę w Starej kochance, a w 2008 tytułową malarkę w Serafinie. Za tę rolę ponownie dostaje Cezara dla najlepszej aktorki. W 2008 powraca także do swojej sztuki Sale affaire, du sexe et du crime, którą pokazuje na festiwalu komiksu w Angoul?me - w nowej inscenizacji, na żywo ilustrowanej przez rysownika Pascala Rabaté. W 2009 Moreau wciela się w legendarną Fréhel w filmie Joann'a Sfara Serge Gainsbourg (vie héro?que).
Wybrana filmografia:
2001 Amelia /Le Fabuleux destin d'Amelie Poulain
2001 Mleko ludzkich uczuć / Le Lait de la tendresse humaine
2002 Une part du ciel
2003 Nie ma róży bez kolców / Bienvenue chez les rozes
2003 Pozory i złudzenia / Corps a corps
2004 Quand la mer monte
2005 Ostre cięcia / Le Couperet
2006 Enfermes dehors
2006 Zakochany Paryż / Paris, je t'aime
2006 Nazywam się Elisabeth / Je m'appelle Elisabeth
2007 Stara kochanka / Une vieille maitresse
2008 Serafina / Seraphine
2008 Musee haut, musée bas
2008 Louise Michel
2008 De l'amour Sinon Rien
2008 Micmacs A Tire-Larigot
Ulrich Tukur - Wilhelm Uhde
Po latach nauki w Hanowerze i w Bostonie, Ulrich Tukur rozpoczyna anglistykę i studia historyczne na uniwersytecie w Tybindze. Równocześnie pracuje jako akordeonista i wokalista. Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej i Teatralnej w Stuttgarcie, rozpoczętej w 1980 roku, zostaje zauważony przez Michaela Verhoevena, który w 1982 angażuje go jako aktora do filmu Die weiße Rose.
Występując w filmach telewizyjnych i w tym samym czasie grając w teatrze, przede wszystkim w repertuarze szekspirowskim, aktor pojawia się również w wielu niemieckich filmach. Wśród nich można wyróżnić Die Schaukel (1983), przyszłego reżysera Bagdad Cafe Percy'ego Adlona, czy Mutters Courage (1995) Michaela Verhoevena.
Gra u boku Harveya Keitela w Sztuce wyboru (Taking Sides) Istvána Szabó, jednak dopiero skandalizujące Amen Costy-Gavrasa, adaptacja sztuki "Namiestnik" Rolfa Hochhutha, pozwala mu zaistnieć za granicą. Aktor ponownie spotyka się z francuskim reżyserem, by zagrać wzruszającą drugoplanową rolę w Ostrych cięciach (Le Couperet). Wcześniej zdobywa popularność po roli u Stevena Soderbergha w Solaris, adaptacji słynnej powieści Stanisława Lema.
Wybrana filmografia:
2001 Sztuce wyboru / Taking Sides
2002 Amen
2003 Solaris
2005 Ostrych cięciach / Le Couperet
2007 Życie na podsłuchu / La Vie Des Autres
2008 Serafina / Seraphine
2009 Biała wstążka / Das weiße Band
