"Porwanie Michela Houellebecqa": WYWIAD Z REŻYSEREM

W "Mapie i terytorium" Houellebecq umieszcza samego siebie, ale w wersji wyolbrzymionej

przez media...

Nie czytałem powieści.

Naprawdę?

W ogóle nie interesował mnie Michel Houellebecq. Zainteresowany byłem Michelem Thomasem

[prawdziwe nazwisko pisarza]. On jest człowiekiem, nie pisarzem, a jako filmowca interesują mnie

ludzie. Zależało mi więc, żeby pokazać człowieka, a nie pisarza który ma dość wyrobiony

w mediach obraz prowokatora, który robi wokół siebie sporo szumu. A ja chciałem dotrzeć do Michela - jego słabości, jego humorów, jego złych stron. Wszystkiego tego, co świadczy

o człowieczeństwie, a nie jest pozą dla mediów. Chciałem z niego zrzucić ten kostium i pokazać

jego najprawdziwsze, najbardziej szczere oblicze.

Proszę zwrócić uwagę, że w telewizji Michel nigdy nie jest zabawny, w filmie jest wręcz

przeciwnie.

Znaliście się wcześniej, prawda?

Tak, wystąpił w jednym z moich poprzednich filmów i jakieś 15 lat temu napisaliśmy wspólnie

powieść.

Czy pomysł na ten film pojawił się po zniknięciu Houellebecqa podczas trasy promocyjnej

jego książki?

Nie. Myślałem o podobnym projekcie tuż po tym, jak po raz pierwszy wspólnie pracowaliśmy na

planie. Od tamtej chwili zacząłem myśleć o historii, która kręciłaby się wokół Michela, ale nie

pisarza, tylko prawdziwej osoby.

Czy życie w niewoli bardzo różni się od tego, które Houellebecq prowadzi normalnie

w Paryżu?

Wydaje mi się, że bardzo się różni. Jego paryskie życie jest bardzo monotonne. Sam w filmie

określa je mianem "smutnego". To porwanie przywraca mu wręcz prawdziwy smak życia. Spotyka

się podczas niego z zupełnie innymi ludźmi, z którymi zaczynają łączyć go zupełnie inne niż

zazwyczaj relacje. Dzięki porwaniu robi rzeczy, których nie zrobiłby w innej sytuacji: kocha się

z młodą muzułmanką, jedzie samochodem 220 kilometrów na godzinę, uczy się boksować...

A wszystko to w zaledwie kilka dni. Poza tym dużo pije i ma napady złości, co w Paryżu w ogóle

mu się nie zdarza.

Jest panu znany termin "syndrom sztokholmski"?

Oczywiście, ale w moim filmie mamy do czynienia z jego odwrotnością.

Jak powstawał scenariusz filmu? Czy pozwalał pan aktorom improwizować, czy to Michel

nadawał ton dialogom?

Napisałem główne linie dialogowe i te fragmenty staraliśmy się kręcić bez cięć. Na przykład sceny

rozmów przy posiłkach kręciliśmy w jednym ujęciu, ale czterema kamerami. Aktorzy mieli

narzucone tematy rozmów, jak na przykład Polska, Le Corbusier, MMA, Europa... Ale też każdy

z aktorów dostawał ode mnie wskazówki, co ma powiedzieć, o których nie wiedzieli inni. Dzięki

temu udało się osiągnąć wrażenie prawdziwych dyskusji, wymiany poglądów.

Co myśli pan o Houellebecqu jako pisarzu?

Dla mnie to najważniejszy obecnie francuski pisarz. Stawiam go na równi z Celinem, Jeanem

Genetem, czy Julienem Gracq'em. To prowokatorzy, którzy swoją literaturą każą nam myśleć. To

też postaci, które kochają media, bo nigdy nie można przewidzieć, co powiedzą albo zrobią.