Dorosłego Pająka gra Ralph Fiennes - aktor, który potrafi zagrać chaotyczną postać, która wzbudza równocześnie niechęć i współczucie, jest równocześnie prosta i skomplikowana, krucha i niebezpieczna. Pająk jest wyjątkowy, lecz równocześnie dziwnie znajomy: ulice pełne są takich ‘bezdomnych’, z których każdy mógłby opowiedzieć niezwykłą historię o swoim "domu".
Fiennes od początku zafascynowany był swoim bohaterem: "To, że był schizofrenikiem miało drugorzędne znaczenie. Poruszyło mnie i zaintrygowało przede wszystkim to, co działo się w jego umyśle, jego postrzeganie świata. Większość życia spędził w zakładzie. W tym czasie większość jego wspomnień została ozdobiona i rozbudowana przez wyobraźnię. A wszystko ma swoje źródło w czymś strasznym, co wydarzyło się w dzieciństwie. Aby uniknąć konfrontacji z tą straszną rzeczą i ochronić się, stworzył w wyobraźni alternatywne, nieszczęśliwe dzieciństwo. Jest ofiarą czegoś przerażającego, co przytrafiło się matce.Wypiera z pamięci wspomnienie jakiegoś okropnego wydarzenia."
Cronenberg: "To zdecydowanie subiektywny film. Oglądasz go siedząc w głowie Pająka. Całkowicie zidentyfikowałem się z moim bohaterem, myślałem o sobie, jako o włóczędze - pomyleńcu, wypuszczonym ze szpitala, niepewnym swojej przeszłości i przyszłości. Film przepełniony jest dwudziestowiecznym poczuciem alienacji, takim jakie znajdujemy u Kafki, Becketta, Dostojewskiego. Ono wciąż istnieje. Pająk nie jest dla mnie żałosną, umysłowo chorą istotą. Jest bardzo ludzki i ma wymiar uniwersalny. Choć reprezentuje pewne skrajności, to jego historia mieści się w granicach ludzkiego doświadczenia. Często, by podkreślić uniwersalność, musisz posłużyć się skrajnościami."
McGrath: "Całkowicie mieści się granicach ludzkiego doświadczenia historia chłopca, któremu choroba odbiera zwyczajne dzieciństwo i zamienia je w koszmar paranoi, przemocy i skrzywionej seksualności. To jest możliwe i realne".
Jednym z wyzwań przy doborze obsady było znalezienie chłopca, który zagra małego Pająka. Nie chodziło przy tym jedynie o odegranie scenek z dzieciństwa, ale ukazanie pierwszych symptomów zaburzeń. Podobieństwo do Ralpha Fiennesa również było ważne.
Wybrano debiutanta 10-latka, Bradley’a Halla. Choć rola napisana była dla 13-latka, Bailey i Cronenberg doszli do wniosku, że im młodszy i wątlejszy będzie mały Pająk, tym większą będzie miał moc oddziaływania.
Wybór Bradley’a był strzałem w dziesiątkę.
Cronenberg: "Chociaż nie miał jeszcze żadnego doświadczenia, Bradley okazał się profesjonalistą. Wszyscy byliśmy pod wrażeniem jego pracowitości, dyscypliny i niezwykłego skupienia na roli".
Gabriel Byrne, odtwórca roli ojca, był zafascynowany projektem: "To film trudny do opisania. Film o szaleństwie. Film bardzo złożony. To, co ty odbierasz jako normalne może nie pokrywać się z moim pojęciem normalności. Definicja odchylenia czy dewiacji zależy od postrzegania. Film jest również złożony w swojej strukturze, ponieważ jest wywoływaniem wspomnień traumatycznego wydarzenia z dzieciństwa przez mężczyznę, którego pamięć jest zainfekowana, zatruta przez to wydarzenie. W rezultacie widzimy na ekranie dwie rzeczywistości; rzeczywistość zainfekowanego umysłu oraz zdarzenia, jakie faktycznie miały miejsce."
Byrne przyznaje, że zagranie ojca było bardzo trudne: "Miranda Richardson gra dwie przeciwstawne osobowości - zastraszoną mysz i swoje alter ego - zdeprawowaną dziwkę. Bill Cleg nie ma swojego alter ego. Gra siebie przez cały film. Odtwarza rzeczywistość. Lecz jego syn postrzega go jako demona. Ja nie mogę jednak przedstawiać ojca jako demona, bo stałoby to w sprzeczności z zakończeniem filmu. Ciężkim zadaniem było znalezienie łącznika między wizerunkiem złego człowieka w oczach syna a prawdziwym wizerunkiem, potrzebnym widzom do zrozumienia filmu. To była chyba najtrudniejsza rola w moim życiu".
Miranda Richardson wcieliła się w dwie postaci: pani Cleg oraz dziwki Yvonne. Chwilami również pani Wilkinson "przywłaszcza" sobie jej kształty i wygląd.
Pani Cleg, kochająca, troskliwa, łagodna matka przeistacza się w oczach małego Pająka z cudownego anioła w rozwiązłą, wulgarną i nieokrzesaną prostytutkę, Yvonne.
U dorosłego Pająka, wygląd i cechy gospodyni, pani Wilkinson również przenikają się z wizerunkiem Yvonne.
Richardson: "Ta rola to możliwość zagrania kilku aspektów charakteru jednej osoby, traktowanych jednak jak osobne postaci. Pani Cleg jest subtelną postacią, idealizowaną przez Pająka. Yvonne to ciemna strona postaci matki. Jest tandetną uliczną dziewką, która wykorzystuje swą seksualność, aby odciągnąć pana Clega od żony. Jest antytezą postaci
matki, wizualnie i umysłowo. Chociaż postać ta ma twarz matki, Pająk wypiera to ze swojej świadomości, powołując do życia Yvonne. W świecie Pająka wraz z ojcem morduje ona matkę, a następnie zajmuje w domu jej miejsce."
Lynn Redgrave gra budzącą grozę panią Wilkinson, prowadzącą mroczny pensjonat dla byłych pacjentów szpitala psychiatrycznego: "Pani Wilkinson, w oczach Pająka jest połączeniem samej siebie z Yvonne. Dostaje pieniądze za każdego pacjenta przyjętego pod swoją opiekę. W latach 80-tych powszechne było wypuszczanie chorych umysłowo ze szpitali, aby zaadaptowali się do normalnych warunków. W praktyce było to jak wyrzucanie balastu za burtę. Ludzie ci nie umieli samodzielnie funkcjonować.
"Pani Wilkinson, typowa mieszkanka East Endu, przyjmuje tylko pacjentów płci męskiej. Być może jest to klucz do jej charakteru. Jej ponury, bezduszny pensjonat bazuje na żelaznej dyscyplinie. Nie zakłócaj porządku. Zjedz owsiankę. To przygnębiające miejsce".
