Park Chan-wook
Urodzony 23 sierpnia 1963 roku w Seulu Park Chan-wook był w czasach licealnych przykładnym i zdolnym uczniem. I to właśnie pod koniec tamtego okresu przeżywa pierwszy szok związany z kinem – Zawrót głowy Alfreda Hitchcocka sprawia, że postanawia zostać reżyserem. Jednak wcześniej ten młody człowiek decyduje się zostać krytykiem sztuki i kończy filozofię na uniwersytecie katolickim w Sogan. Fascynacja kinem skłania go do utworzenia studenckiego klubu filmowego „Club Movie Gang”. Ta sama fascynacja prowadzi go również w stronę kamery filmowej.
Od 1988 roku Park Chan-wook zaczyna pracę w przemyśle filmowym – trafia na sam dół drabiny filmowej kariery. Kolejne, coraz bardziej skomplikowane zadania - praca przy filmie Yoo Young-jina Kkamdong - wykonywał u boku Kwaka Jae-yonga (przyszły twórca filmu My Sassy Girl) w czasach, gdy ten był asystentem reżysera. Kiedy na początku lat 90. Kwak Jae-yong rozpoczął pracę jako reżyser, Park Chan-wook został jego asystentem. Pracował również przy wielu innych projektach, by zapewnić sobie przeżycie. Była to m.in. firma zajmująca się sprowadzaniem do kraju zagranicznych filmów. Park Chan-wook tłumaczył je, opracowywał materiały informacyjne, zajmował się promocją. Zarobione w ten sposób pieniądze zainwestował w swój pierwszy film długometrażowy.
W roku 1992 Park realizuje film The Moon Is... The Sun’s Dream. Jego akcja rozgrywa się w mieście Pusan (jedno z największych miast Korei Południowej) i opowiada historię fotografa, którego szefowi brat-gangster kradnie pieniądze a następnie ucieka wraz z ukochaną głównego bohatera. Pesymistyczny w swojej wymowie film to miejski dramat, w którym obserwujemy przestępstwa i prostytucję. Dzieło to ponosi jednak frekwencyjną porażkę. Upłynie pięć lat, zanim młody twórca nakręci swój drugi film.
W międzyczasie zostaje krytykiem filmowym, pisze artykuły do gazet, bierze udział
w programach radiowych i telewizyjnych. Komentuje dzieła innych reżyserów, ale cały czas marzy o nakręceniu czegoś własnego.
W roku 1997 otwiera się przed nim możliwość zrealizowania drugiego filmu pełnometrażowego. Trio to obraz, który zmierza bardziej w kierunku kina komediowego. Park Chan-wook jest współautorem scenariusza (razem ze swoim przyjacielem Lee Moo-young’iem, który stanie się odtąd jego stałym współpracownikiem). Trio opowiada o przygodach grupy wyrzutków (saksofonista, który sprzedaje swój instrument, osierocony kombatant, była zakonnica, która próbuje odzyskać swoje dziecko), próbującej za wszelką cenę zorganizować pieniądze, by uniknąć problemów z policją i gangsterami. Film ten jest z jednej strony zabawny, z drugiej zaś niezwykle wzruszający, za sprawą silnie zaznaczonego kontekstu społecznego. Pomimo, że Trio odnosi większy sukces frekwencyjny niż poprzedni film Parka, rezultaty są wciąż niezadowalające. Reżyser zaczyna wątpić czy kiedyś uda mu się zrealizować kolejny obraz. W czasie kolejnych miesięcy odwiedza licznych producentów, by przekonać ich do swojego nowego scenariusza. To melancholijna historia, zatytułowana „Vengeance Is Mine”. Nikt jednak nie chce jej sfinansować.
Po dwóch latach braku aktywności filmowej Park Chan-wook po raz pierwszy próbuje swoich sił w filmie krótkometrażowym. Jego 26 minutowy film nakręcony na kamerze 35mm kwalifikuje się na festiwal w Clermont-Ferrand. Mowa o Judgement, historii inspirowanej dramatycznymi wydarzeniami w Seulu, 29 czerwca 1995 roku, kiedy nagle zapadł się pod ziemię ogromny, pięciopiętrowy sklep Sampung. Zginęło wtedy 501 osób, a 937 zostało rannych. W swoim filmie Park pokazał egoizm i chciwość rodzin ofiar, walczących o dobra pozostawione przez zmarłych. Film jest ostrą krytyką kapitalizmu, którą możemy odnaleźć również w innych dziełach tego twórcy.
Trochę później pojawia się kolejna szansa na nakręcenie filmu – Myung Films kupuje prawa do powieści Park Sang-yuna „DMZ” (tytuł nawiązuje do zdemilitaryzowanej strefy pomiędzy Koreą Południową i Północną istniejącą od 1953 roku) i proponuje Park Chan-wook’owi reżyserię. Dzięki temu rusza projekt JSA: Joint Security Area, z potężnym budżetem, którego większość pochłania konstrukcja słynnego „Mostu Bez Powrotu”, znajdującego się na granicy pomiędzy dwoma Koreami. Scenariusz do filmu, będącego thrillerem politycznym ze specyficzną narracją (składającą się z retrospekcji, przedstawiających sprawę z różnych punktów widzenia, w stylu podobnym do filmów Rashomon czy Wściekłe psy), powstał we współpracy ze scenarzystami Jung Sun-san’em i Kim Hyeon-seok’iem.
Park Chan-wook jednocześnie pisze scenariusze dla innych twórców. Razem z Lee Moo-young’iem tworzy scenariusz do filmu The Anarchists (2000) Yu Yon-sik’a. Opowiada on historię grupy Koreańczyków, którzy żyją w latach 20. w Szanghaju. Dokonują serii zamachów, by w ten sposób wystawić na próbę rząd swojego państwa. To znowu dzieło zaangażowane politycznie, w swojej formie zainspirowane filmem Dawno temu w Ameryce. W 2001 roku Lee Moo-young zajmuje się realizacją filmu The Humanist – czarnej komedii, w której syn bogatego biznesmena organizuje, wraz z dwójką przyjaciół, porwanie swojego ojca dla okupu. Scenariusz powstaje przy współpracy Park Chan-wooka.
Kilka miesięcy po premierze tego filmu, dwaj scenarzyści łączą swoje siły z trójką innych twórców, którymi są: Bae Chang-lo (Last Witness), Kwak Jae-yong (My Sassy Girl), Lee Young-jae (Harmonium In My Memory). Wspólnie tworzą wytwórnię EGG Films, która działać będzie pod kierownictwem producenta Ji Young-juna. EGG jest pierwszą firmą produkcyjną w Korei, która zatrudnia swoich twórców na umowę długoterminową (minimum sześć lat). Twórcy mają też zapewnioną dużą swobodę w działaniu, mogą tworzyć filmy bliskie ich sercom, zachowując niezależność. Pierwszy projekt EGG (wchodzi na ekrany w 2002 roku) powstaje w wyobraźni duetu stworzonego przez Park Chan-wooka i Lee Moo-Younga (film reżyseruje ten drugi). A Bizarre Love Triangle (znany też jako Taekwon Girl) jest komedią, w której role główne powierzone zostały Choi Kwang-Il (młodszy brat Choi Min-sika) i Kong Hyon-jin (Volcano High, Conduct Zero).
Niedługo przed tym filmem konkretyzuje się kolejny pomysł na film długometrażowy Park Chan-wooka. Projekt ten reżyser ma w sercu już od pięciu lat, a który może zrealizować dzięki sukcesowi filmu JSA. Film nosi tytuł Sympathy for Mr. Vengeance i jest mroczną historią porwania, które pociąga za sobą serię nieodwracalnych aktów przemocy. Obraz ten jest zarówno krytyką polityczną i społeczną, ale także thrillerem, w którym punktem wyjścia są znowu pieniądze (a właściwie ich brak).
To niezwykle kontrowersyjne dzieło budzi bardzo żywe reakcje, ale pomimo gry dwójki popularnych aktorów z JSA (Song Kang-ho i Shin Ha-kyun) zostaje odrzucone przez większość koreańskiej publiczności. Park zmienia tu swój sposób reżyserowania, jego praca staje się bardzo skomplikowana i wymagająca dbałości o najmniejsze szczegóły (od czasu filmu JSA Park Chan-wook zaczyna używać storyboardów we wszystkich swoich filmach). Pomimo braku akceptacji ze strony widowni koreańskiej, film ten odbija się szerokim echem na wielu festiwalach (Far East Film, L’Etrange Festiwal, Festiwal Filmów Sensacyjnych Cognac w 2003). To szokujące dzieło staje się natychmiastowym klasykiem.
W 2003 roku Park realizuje dzieło N.E.P.A.L. (Never Ending Peace And Love), fragment całości zatytułowanej If You Were Me, projektu zainicjowanego przez Komisję Praw Człowieka w Korei, w którym na sześć różnych sposobów przedstawione zostaje zjawisko dyskryminacji. Zainspirowany prawdziwymi zdarzeniami, N.E.P.A.L. jest historią nepalskiej imigrantki, która wzięta za Koreankę, budzi się w szpitalu psychiatrycznym. Nie wie kim jest, przez co nie można jej w żaden sposób zidentyfikować. To po raz kolejny surowa krytyka społeczna, film którzy idealnie wpasowuje się w ciąg dzieł Park Chan-wooka.
Pomimo komercyjnej porażki filmu Sympathy for Mr. Vengeance Park Chan-wook jest bardziej niż zdeterminowany, by wyrazić to, co czuje i robić swoje filmy dokładnie tak jak chce. Wytwórnia EGG współprodukuje jego piąty film pełnometrażowy, będący adaptacją mangi Tsuchiya Garon i Minegishi Nobuaki. Upór opłaca się, ponieważ film Old Boy odnosi ogromny sukces w Korei.
Choi Min-sik – zagrał Oh Dae-su, mężczyznę więzionego bez powodu przez 15 lat.
Urodził się 27 kwietnia 1962 roku. W szkole średniej należał do grupy teatralnej „Root”, potem na uniwersytecie Dankook skończył wydział filmowo-teatralny. Zabłysnął w Shiri, wyreżyserowanym przez Kang Jae-gyu, potem potwierdził swoją aktorską klasę w Happy End. Jest jednym z najbardziej znanych koreańskich aktorów. Uważa, że aktor jest podobny do szamana, który zmienia osobowość za każdym razem, gdy odprawia obrzęd. Sam również stosuje tę metodę w swojej pracy. Według niego Dae-su po 15 latach spędzonych w zamknięciu był jak „suchy pień” pozbawiony emocji, ale wypełniony pragnieniem zemsty. Gdy poznaje Mido, jego bohater, odzyskuje człowieczeństwo, „tak jak mech porasta na suchym pniu”.
Reżyser o aktorze: „Choi Min-sik ma cechy, którymi obdarzone były klasyczne gwiazdy filmowe. Chciałem podkreślić jego głos, który czyni go odpowiednim nawet do grania w sztukach szekspirowskich. Kładłem także nacisk na jego oczy, które pozostają pewne siebie bez względu na to, co mówi lub robi, oraz na rysy twarzy. Aby zaprezentować widzom jego głos, zdecydowałem się na narrację z offu, a żeby podkreślić jego oczy i zmarszczki na twarzy, używałem zbliżeń”.
Yoo Ji-tae – zagrał Lee Woo-jina, mężczyznę, który więził Dae-su przez 15 lat.
Po skończeniu wydziału filmowo-telewizyjnego na uniwersytecie Dankook, Yoo rozpoczął naukę w Graduate School of Advanced Visual Production na Chungang University. W szkole średniej zajmował się tańcem, ale odniósł kontuzję i zaczął pracować jako model. Zadebiutował w 1988 roku w filmie Bye John. Yoo mówi o swojej postaci, że „Lee wydaje się być silny, ale jest słaby, jednocześnie wyrafinowany i płytki”. Przyznaje, że nie było mu łatwo pokazać tak złożoną postać. Ze względu na swój wygląd Yoo Ji-tae był idealnym aktorem do roli Lee Woo-jina.
Gang Hye-jung
Mido to młoda dziewczyna, która pracuje w japońskiej restauracji. Pewnego dnia zakochuje się w Dae-su i decyduje się mu pomóc w rozgrywce z Woo-jinem. Ale Woo-jin zna jej przeszłość.
Urodziła się 1 stycznia 1982 roku w Inchon. Skończyła wydział teatralny w Seoul Arts College. Wybrano ją z grupy 300 dziewcząt starających się o rolę Mido. Gang zagrała także w Butterfly w reżyserii Moon Seung-wooka i w 2001 roku otrzymała nagrodę dla najlepszej aktorki na Pucheon Int’l Fantastic Film Festival.
Wielokrotnie doceniana jako aktorka po raz kolejny potwierdziła swoje umiejętności aktorskie w Old Boy.
