Tony Gatlif (prawdziwe imię Michel Dohmani) - ur. 10 września 1948 roku w Algierze. Potomek algierskich Cyganów. Scenarzysta, reżyser, producent, epizodyczny aktor i kompozytor. Na początku lat 60. XX wieku wyjechał z rodzinnej Algierii do Francji, gdzie z początku wiódł tułacze życie jako nastolatek. Kilka razy trafił do poprawczaka. W szkole zainteresował się kinem, gdy jego nauczyciel co tydzień pokazywał uczniom filmy, o których później z nimi dyskutował. Pomimo trudnego dzieciństwa, udało mu się zdać do szkoły aktorskiej. Pięć lat później wystąpił na scenie Théâtre National Populaire w sztuce według Edwarda Bonda i w reżyserii Claude'a Régy. Wówczas również napisał swój pierwszy scenariusz, La Rage Au Poing, oparty na wspomnieniach z domów poprawczych. W 1975 wyreżyserował pierwszy pełnometrażowy film La Tete en ruine, który nie doczekał się jednak premiery we Francji. W 1981 roku wyjechał do Hiszpanii, aby nakręcić Corre, gitano, w którym wystąpili Cyganie z Granady i Sewilli. Rozpoczął się etap jego fascynacji kulturą cygańską. Międzynarodowe uznanie zdobył filmem Les Princes, opowiadającym o sytuacji Cyganów, którzy postanowili osiąść na przedmieściach Paryża. Kolejny film, nakręcony tym razem według własnego scenariusza, to Rue du depart, opowiadający historię nastolatki z patologicznej rodziny, która ucieka z domu w poszukiwaniu szczęścia. W 1992 roku rozpoczął pracę nad filmem Latcho Drom, w którym oddał hołd cygańskiej muzyce. Wraz z niewielką ekipą przez rok podążał historycznymi i etnicznymi tropami Cyganów - od Radżastanu przez Andaluzję, Egipt, Turcję, Rumunię, Węgry i Francję. W 1997 roku nakręcił Gadjo dilo - portret młodego gadzio (czyli w języku romskim obcego), który w poszukiwaniu tajemniczej pieśniarki przybywa do cygańskiej wioski w Rumunii. Film odniósł ogromny sukces we Francji i za granicą. W roku 2000 w filmie Vengo Gatlif oddał z kolei hołd flamenco, Andaluzji, językowi caló i kulturze Gitanos. Z kolei w filmie Exils główną rolę zagrał Romain Duris, znany z wcześniejszych obrazów reżysera oraz takich tytułów jak "W rytmie serca", "Zagubieni w miłości", czy "Smak życia".
Filmografia:
Reżyser:
2006: Transylwania - MFF w Cannes
2004: Wizje Europy (Visions of Europe)
2004: Exils - MFF w Cannes/Nagroda dla "Najlepszego reżysera"
2002: Swing - MFF Berlinale
2000: Vengo - MFF w Toronto, FF w Londynie
1999: Je suis né d'une cigogne
1997: Gadjo dilo - MFF w Locarno/Nagroda Srebrnego Leoparda/Nagroda Brązowego Leoparda dla "Najlepszej aktorki" (Rona Hartner)/Nagroda Młodzieżowego Jury/Nagroda Ekumenicznego Jury/ Nagroda FICC
1996: Mondo
1995: Lucumi, l'enfant rumbeiro de Cuba
1993: Latcho Drom - MFF w Cannes/Nagroda Krytyki
1990: Gaspard et Robinson
1989: Pleure pas my love
1986: Rue du départ
1983: Les Princes
1982: Corre, gitano
1979: La Terre au ventre
1975: La Tete en ruines
Scenarzysta:
2004: Exils
2004: Wizje Europy (Visions of Europe)
2002: Swing
2000: Vengo
1999: Je suis né d'une cigogne
1997: Gadjo dilo
1996: Mondo
1993: Latcho Drom
1990: Gaspard et Robinson
1989: Pleure pas my love
1986: Rue du dépar
1983: Les Prince
1979: La Terre au ventre
1975: La Rage au poing
Kompozytor:
2004: Exils
2002: Swing
2000: Vengo
1999: Je suis né d'une cigogne
1997: Gadjo dilo
1983: Les Princes
Aktor:
2003: Un petit service (jako Pedro Moreno)
2003: Twoje ręce na moich biodrach (Laisse tes mains sur mes hanches)
2002: Lulu jako Fabio
1986: Havre
1983: Les Princes (jako Léo)
1979: La Terre au ventre
1978: Aldo
1976: Celui qui ne te ressemble pas (jako Jes)
1975: Agresja (L'Agression)
1975: La Rage au poing (jako Nanar)
Producent:
2004: Exils
2002: Comme un avion
2000: Vengo
Stéphane Hessel - ur. 20 października 1917 roku w Berlinie w rodzinie o polsko-żydowskich korzeniach. Syn pisarza Franza Hessela i dziennikarki niemieckiej Heleny Grund. Francuski bojownik ruchu oporu, więzień KL Buchenwald, dyplomata i poeta. W 1924 roku wyjechał wraz z rodzicami do Paryża, a w roku 1939 uzyskał obywatelstwo francuskie. Członek francuskiego ruchu oporu. Aresztowany przez Gestapo, torturowany, zesłany do KL Ravensbrück, skazany na karę śmierci przeżył, bo obozowy kapo Arthur Dietzsch dostarczył mu dokumenty zmarłego więźnia Michela Boitela. Po zakończeniu wojny został kierownikiem biura zastępcy Sekretarza Generalnego ONZ Henri Laugiera, a w roku 1948 sekretarzem utworzonej wtedy komisji praw człowieka ONZ. Z ramienia ONZ i francuskiego MSZ przebywał w krajach Trzeciego Świata, działając na rzecz dekolonizacji i pośrednicząc między stronami konfliktów. W roku 1962 utworzył we Francji Stowarzyszenie ds. Wykształcenia Afrykańskich i Malgaskich Pracobiorców. Był też czynny jako pisarz. Mimo podeszłego wieku, nadal jest aktywny w dziedzinie zapobiegania konfliktom. Wzywa do pokojowej rewolucji przeciw środkom masowego przekazu, które potrafią zaoferować młodym ludziom jedynie masowy konsumpcjonizm, pogardę dla słabszych, lekceważenie kultury, powszechną amnezję i rywalizację ponad wszelką miarę, wymuszającą wrogość wszystkich wobec siebie. Jest autorem wielu książek o tej problematyce, w tym Czasu oburzenia!, który stał się światowym bestsellerem.
