WIKTOR GRODECKI (scenariusz i reżyseria) urodził się w Warszawie. Studiował pod kierunkiem profesora Wojciecha Jerzego Hasa (któremu zadedykował „Nienasycenie”) w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Od 1983 roku mieszka w Los Angeles i Londynie. Pracuje jako reżyser, scenarzysta i montażysta filmowy zarówno w tych krajach jak i w Polsce, Czechach, Niemczech i na Litwie. „Nienasycenie”, jakkolwiek nakręcone w całości w Wilnie, jest pierwszym polskim filmem Grodeckiego dokumencie o Romanie Polańskim „Portret artysty z czasów młodości” (1981) i absolutoryjnym filmie „Nagi przyszedłem”, który był ekranizacją opowiadania Jerzego Andrzejewskiego „Nikt”. Jerzy Andrzejewski osobiście wyraził zgodę na powtórne sfilmowanie przez Wiktora Grodeckiego „Bram raju” (wcześniej zekranizowanych przez Andrzeja Wajdę), ale do realizacji filmu, z przyczyn niezależnych od reżysera, nie doszło.
Filmem, który przetarł Wiktorowi Grodeckiemu drogę do zagranicznej kariery był zrealizowany w USA obraz p.t. „Him” (1985), wyprodukowany przez University of Minessota Film Society z pomocą sławnego producenta Alberta Milgrona.
Spośród filmów fabularnych, jakie Wiktor Grodecki nakręcił przed „Nienasyceniem” największy rozgłos zdobyła powstała w Czechach w 1997 roku „Mandragora”. Ta dramatyczna opowieść o młodym chłopaku poznającym świat seksu, narkotyków i AIDS zdobyła szereg nagród na festiwalach filmowym w Genewie i Palm Springs. „Mandragorę” obejrzał Vaclav Havel. W liście do reżysera były prezydent Czech napisał, że z wszystkich czeskich filmów, które ostatnio oglądał, ten spodobał mu się najbardziej. Dziękował reżyserowi za jedyny w tamtym okresie czeski film poruszający ważne problemy społeczne.
Na trzy lata przed „Mandragorą” sukces odniósł dokument Grodeckiego „Not Angels But Angels” mówiący o dziecięcej prostytucji. Film ten pokazano na kilku festiwalach, m.in. w Nowym Jorku, Montrealu i Berlinie.
Inne aspekty tego samego problemu twórca „Nienasycenia” ukazał w także dokumentalnym filmie „Body Without Soul” (1996), uznanym za kontrowersyjny, ale przyjętym z uznaniem.
W 1999 roku Wiktor Grodecki zrealizował w Niemczech telewizyjną komedię romantyczną „Ich wunsch Dir Liebe”, w której zagrała Marianne Sagebrecht, aktorka znana z filmów Percy Adlona, takich jak „Bagdad Cafe” czy „Rozalka idzie na zakupy”. W komedii Grodeckiego partnerowali jej dwaj sławni aktorzy – Mathieu Carriere i Hark Bohm.
Wiktor Grodecki przeważnie sam pisze scenariusze do swoich filmów i sam je montuje. Spośród zmontowanych przez niego filmów innych reżyserów polskim telewidzom znany jest dramat sensacyjny Carlo Quinteiro „Nocny pociąg do Wenecji” (Niemcy 1994).
WERONIKA MARCZUK-PAZURA (producent, odtwórczyni roli Percy)
Pełni funkcję dyrektora Stowarzyszenia Aktorów Filmowych i Telewizyjnych oraz wiceprezesa Fundacji Arts Sport, która sprawuje pieczę nad piłkarską reprezentacją artystów.
Z wykształcenia prawnik – ukończyła prawo i administrację na Uniwersytecie Warszawskim i aplikację radcowską. Zaczynała pracę w Polsce jako specjalista w dziedzinie handlu zagranicznego w roku 2001. Pochodzi z Kijowa, gdzie ukończyła szkołę muzyczną i baletową. Pomimo zdolności artystycznych z powodu bardzo dobrych wyników w nauce postanowiła „twardo stąpać po ziemi” i studiowała ekonomię.
Od roku 1994 jest żoną Cezarego Pazury, który mógł wreszcie, polegając na jej umiejętnościach organizacyjnych, poświęcić się tylko aktorstwu.
Od roku 1997 Weronika Marczuk-Pazura zarządza firmą Sting Production sp. z o.o., która rozwija się powoli ale zauważalnie i ma za sobą oraz przed sobą dużo interesujących przedsięwzięć.
Od roku 2001 Weronika Marczuk-Pazura występuje w serialu „Plebania”. Kreuje postać sympatycznej Ukrainki Wiery. Mówi że tylko dzięki temu doświadczeniu zdecydowała się zagrać Persy w „Nienasyceniu”. Reżyser filmu, Wiktor Grodecki, widząc Weronikę Marczuk-Pazurę w „Plebanii”, zaproponował jej tę rolę nie obawiając się o rezultat.
LESZEK MOŻDŻER (muzyka), jeden z czołowych polskich pianistów jazzowych, kompozytor i aranżer, urodził się w 1971 roku. Na fortepianie gra od piątego roku życia. W 1996 roku został absolwentem Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku. Jazzem zainteresował się, gdy miał osiemnaście lat. Karierę jazzmana zaczynał w zespole klarnecisty Emila Kowalskiego, ale za właściwy start Możdżera w tym kierunku należy uznać pierwszą próbę z zespołem „Miłość” (1991). Rok później młody pianista otrzymał wyróżnienie indywidualne na Międzynarodowym Konkursie Jazz Juniors’92 w Krakowie oraz Nagrodę im. Krzysztofa Komedy przyznaną na w 1992 roku przez Fundację Kultury Polskiej. W 1994 roku Leszek Możdżer zajął pierwsze miejsce na Konkursie Improwizacji Jazzowej w Katowicach. Jest też laureatem Fryderyka’98 dla jazzowego muzyka roku 1998 oraz Nagrody im. Mateusza Święcickiego przyznanej przez Program III Polskiego Radia.
W ankiecie czytelników czasopisma „Jazz Forum” uznany został dwukrotnie – w latach 1993 i 1994 – za Nową Nadzieję, również dwukrotnie (1995 i 1996) za Muzyka Roku i aż siedem razy pod rząd, w latach 1993-1999, za Najlepszego Pianistę.
Leszek Możdżer był przez sześć lat filarem popularnej grupy jazzowej „Miłość”. Grał także w kwartecie legendarnego saksofonisty Zbigniewa Namysłowskiego. Od wielu lat współpracuje ze Zbigniewem Preisnerem przy nagraniach muzyki filmowej.
Możdżera zapraszają do współpracy inni wybitni polscy jazzmani, m.in. Tomasz Stańko, Janusz Muniak, Michał Urbaniak, Piotr Wojtasik. Twórca partytury do „Nienasycenia” grał także z zagranicznymi gwiazdami sceny jazzowej, wśród których byli muzycy tej miary, co Pat Metheny, Arthur Blythe, Buster Williams, Billy Harper, Joe Lovano, Archie Shepp, David Liebman.
Dyskografia Leszka Możdżera obejmuje już czterdzieści płyt, w tym pięć autorskich, firmowanych własnym nazwiskiem.
Na uwagę zasługują teatralne realizacje artysty: „Hair – Love, Rock Musical” (Teatr Muzyczny w Gdyni), „Tango z Lady M” (Polski Teatr Tańca w Poznaniu), „Psychosis” Sary Kane, w reż. Grzegorza Jerzyny (w Niemczech), „Rewizor” Mikołaja Gogola, w reż. Andrzeja Domalika (Teatr Dramatyczny w Warszawie). Jednak największym teatralnym dziełem Możdżera jest muzyka do trans opery według „Snu nocy letniej” Szekspira, wystawionej na deskach Teatru Muzycznego w Gdyn, w reż. Wojciecha Kościelniaka. Premiera tego spektaklu odbyła się w 2001 roku.
Leszek Możdżer brał udział w nagraniu muzyki filmowej Jana Kaczmarka, który od wielu lat pracuje dla hollywoodzkiej wytwórni 20th Century Fox.
Leszek Możdżer koncertował we wszystkich krajach europejskich, a także w USA, Kanadzie, Kazachstanie, Kirgizji, Brazylii, Argentynie i Urugwaju.
STING PRODUCTION Sp. z o.o., istniejąca od 1996 roku filmowa firma produkcyjna Cezarego Pazury i Olafa Lubaszenko, którzy powołali ją do życia z myślą o samodzielnej realizacji projektów filmowych. Prezesem jest Weronika Marczuk-Pazura. Firma zajmuje się produkcją filmów, programów telewizyjnych i reklam, a także organizacją imprez oraz impresariatem. Zrealizowała filmy reklamowe m.in. dla Poczty Polskiej i PZU. Wyprodukowała trzy pełnometrażowe kinowe filmy fabularne: „Sztos” (1997, debiut reżyserski Olafa Lubaszenko), „Wszyscy moi bliscy” (2000, reż. Matej Minac, koprodukcja polsko-czesko-słowacka), „Nienasycenie” (2003, reż. Wiktor Grodecki).
WITKIEWICZ STANISŁAW IGNACY, pseudonim Witkacy, syn Stanisława Witkiewicza. Dramatopisarz, prozaik, filozof, teoretyk i krytyk sztuki, malarz i fotografik. Czołowy przedstawiciel katasrofizmu w literaturze polskiej. Urodził się 24 lutego 1885 roku w Warszawie. Dzieciństwo i młodość spędził w Zakopanem, ucząc się prywatnie pod kierunkiem ojca. Zakopane skupiało wówczas barwne grono literackich i artystycznych indywidualności, zyskując sławę stolicy życia kulturalnego II Rzeczypospolitej. W latach 1904-1905 Witkacy studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Wyjeżdżał kilkakrotnie do Włoch, Niemiec i Francji. W 1914 roku towarzyszył Bronisławowi Malinowskiemu w wyprawie etnograficznej do Australii. Po wybuchu I wojny światowej wyjechał, mając rosyjskie obywatelstwo, do Petersburga, wstąpił do szkoły oficerskiej, walczył na froncie. W 1917 roku jako carski oficer był świadkiem wybuchu rewolucji w Rosji. Zdaniem Konstantego Puzyny doświadczenie to decydująco wpłynęło na ukształtowanie katastroficznego światopoglądu Witkacego. Nadchodzące społeczeństwo widział jako armię zadowolonych robotów – efekt bezmyślności i wzrostu użycia narkotycznych antidotów pozwalających uciec od nierozwiązywalnych sprzeczności XX wieku. Rezygnację z pojmowania bytu ludzkiego w kategoriach metafizycznych wiązał z dostrzegalnym upadkiem religii, filozofii i sztuki. Poglądy na sztukę wyraził w szkicach: „Nowe formy w malarstwie i wynikające stąd nieporozumienia” (1919), „Szkice estetyczne” (1922), „Teatr. Wstęp do teorii Czystej Formy w teatrze” (1923). Witkacy był autorem dramatów, w których, posługując się groteską, parodią i czarnym humorem, odtwarzał dekadenckie nastroje swojej epoki i ukazywał w katastroficznym świetle zagrożenia cywilizacyjne świata. Uważany jest za jednego z prekursorów europejskiego teatru absurdu.
Wybrane utwory sceniczne Witkacego: „Tumor Mózgowicz” (wystawienie i wydanie drukiem: 1921), „Gyubal Wahazar, czyli Na przełęczach bezsensu” (1921, wystawienie: 1966), „Nowe Wyzwolenie” (1922-1923, wystawienie: 1925), „W małym dworku” (wystawienie: 1923, ekranizacja: „W starym dworku, czyli niepodległość trójkątów”, reż. Andrzej Kotkowski, Polska 1984), „Mątwa, czyli Hyrkaniczny światopogląd” (1923, wystawienie: 1933), „Matka” (1924, wystawienie: 1964), „Jan Maciej Karol Wścieklica” (wystawienie: 1925), „Szewcy” (1934, wystawienie: 1957), „Sonata Belzebuba, czyli Prawdziwe zdarzenia w Mordowarze” (1938, wystawienie: 1963), „Szalona lokomotywa” (wystawienie: 1965).
Powieści Witkacego: „Pożegnanie jesieni” (1927, ekranizacja: „Pożegnanie jesieni”, reż. Mariusz Treliński, Polska 1990), „Nienasycenie” (1930, ekranizacja: „Nienasycenie”, reż. Wiktor Grodecki, Polska 2003), „Jedyne wyjście” (nie ukończona, 1931-1933, wydanie: 1968). Szkice o polskiej kulturze i obyczajowości: („Narkotyki”, „Niemyte dusze”, wydanie łączne: 1975). Wybrane rozprawy filozoficzne: „Pojęcia i twierdzenia implikowane przez pojęcie istnienia” (1935). Zbiory dzieł: „Dramaty” (tom 1-2, wydanie: 1962, wydanie rozszerzone: 1972), „Wybór dramatów” (wydanie: 1974), „Pisma filozoficzne i estetyczne” (tom 1-4, wydanie: 1974-1978), „Wybór pism filozoficznych” (Wurtzburg, 1974), „Bez kompromisu. Pisma krytyczne i publicystyczne” (Wydanie: 1976), „Czysta forma w teatrze” (wydanie: 1977), „Dzieła zebrane” (tom 1-5 i 12, wydanie: 1992-1995).
W 1918 roku Witkacy wrócił z Rosji do Polski i osiadł na stałe w Zakopanem. 18 września 1939 roku, w osiemnaście dni po agresji wojsk hitlerowskich, nazajutrz po wkroczeniu Armii Czerwonej na wschodnie ziemie Polski, zmarł śmiercią samobójczą w okolicy wsi Jeziory na Ukrainie.
Wielkość wszystkiego jest tylko w sztuce. Ona jest tajemnicą bytu oglądaną jak dzik na półmisku, można ją dotknąć...
Putrycy Tengier
