Pierwsi koloniści europejscy pojawili się w zachodniej Afryce w XIV wieku. Od 1885 roku, Portugalia, Hiszpania i Francja dzieliły między sobą te odległe terytoria, które pozwalały wzmocnić im swoją potęgę. Aby utrzymać pozycję wielkiego mocarstwa, Francja wywierała swój wpływ na inne kraje eksportując broń, zwyczaje, język i kulturę. Prowadziła, jak twierdzi, misję "cywilizacyjną" wprowadzając edukację i opiekę medyczną w życie nomadów uważanych wtedy za "prymitywnych
i gorszych".
Francuskie jednostki wojskowe przemieszczające się na wielbłądach, prawdziwi strażnicy pustyni, reprezentowali Francję w mało zaludnionych i trudno dostępnych terenach. Stworzył je w 1901 roku major François-Henry Laperrine
i przez blisko siedemdziesiąt lat odgrywały one decydującą rolę w podboju i kontroli Sahary. Składały się z oficerów i podoficerów oraz miejscowych żołnierzy. Ich głównym zadaniem było edukować, leczyć i pacyfikować lokalną ludność, która musiała płacić podatki, służyć w wojsku i pracować na rzecz Francji.
W latach trzydziestych priorytetem dla rządu francuskiego było wzmocnienie władzy nad krajem. Z jednej strony faworyzowano stosunki z nowymi elitami i tradycyjnymi autorytetami. Była to przymusowa kolaboracja, której lokalna ludność była przeciwna, zwłaszcza Tuaregowie. Z drugiej strony, używano siły wojskowej, by zaprowadzić porządek wśród buntowników. Potyczki między francuskimi żołnierzami, a wojownikami saharyjskimi, którzy znali pustynię i przeprowadzali błyskotliwe rajdy przeciwko wrogowi, były czasem niegroźne, a czasem krwawe.
