"Nie opuszczaj mnie": PONADCZASOWOŚĆ: O KOSTIUMACH
Kostiumy to dzieło Rachael Fleming, która pracowała przy takich filmach jak "Trainspotting", "28 dni później" czy "Niebiańska plaża" i Stevena Noble'a.
"Zaprojektowanie kostiumów do tego filmu było wyzwaniem. Stroje musiały przypominać ubiory z lat 79,80 i 90 XX wieku, a jednocześnie być ponadczasowe. Niełatwo spełnić oba wymagania na raz." - mówi Rachael.
Kostiumolodzy zaopatrywali się głównie w sklepach z używanymi ciuchami. Kontaktowali się też ze szkołami z internatami w nadziei na odkupienie starych mundurków. "Uczniowie nie identyfikują się z placówką, więc mundurki nie mają żadnych emblematów. Ciężko powiedzieć, żeby w ogóle mieli swój styl, bo nie wychodzą poza szkołę, więc nie wiedzą jak się ubierać." - mówi Fleming.
Tymczasem nauczyciele reprezentują "tweedowy szyk", jak go nazwał Noble. "Inspirowaliśmy się modą z lat 60 XX wieku, ale odniesienia do tego okresu są subtelne."
Kiedy dzieciaki dorastają i trafiają do Chałup noszą ubrania, które im podarowano. "Musiały wyglądać na stare, nieszczególne, a jednocześnie nie odwracać uwagi od aktorów." - mówi Rachael.
"W filmie nie ma nic ładnego, przyciągającego wzrok, modnego. Wszystko jest przytłumione, szarawe. Ciągle myślimy o tym, że czas ucieka. Niemal w każdej scenie jest zegar, a w tyle słychać dźwięki przywodzące na myśl upływ czasu - na przykład rytmiczne odgłosy natury." - tłumaczy Romanek.
Kiedy film był skończony pokazano go Ishiguro. "Strasznie się baliśmy, że mu się nie spodoba. Obserwowaliśmy go podczas seansu i z ulgą uznaliśmy, że chyba dobrze się bawi. Pochwalił nas i udzielił pomocnych rad. Miałem ogromną satysfakcję. Pragnąłem, by film wiernie przedstawiał powieść, ale jednocześnie był oryginalny. Chyba się udało." - mówi Romanek.
"Mam nadzieję, że widzowie uznają film za dziwną historię o dziwnych ludziach, ale w trakcie seansu zrozumieją, że to opowieść o każdym z nas." - mówi Kazuo Ishiguro.
