Reżyser Kirk Jones Wkracza do Akcji
Kiedy Doran usłyszała, że reżyser Kirk Jones chce się z nią spotkać w sprawie projektu Niania, była przygotowana na spotkanie z kimś znacznie starszym. Jones był scenarzystą i reżyserem filmu Martwy Farciarz (Waking Ned) z roku 1998, który był jedynym dużym projektem artysty. „Wielu ludzi uważa, że Kirk Jones to 90-letni Irlandczyk”, mówi Doran. „Ja też tak go sobie wyobrażałam – nakręcił film o starych Irlandczykach, a potem słuch o nim zaginął. Wszyscy sądzili, że zmarł, biedny staruszek. Wyobraźcie sobie moje zdziwienie, gdy dowiedziałam się, że Jones ma 36 lat i wcale nie jest Irlandczykiem.”
Martwy Farciarz (Waking Ned) to wzruszająca komedia o starszym człowieku, który dowiaduje się, że wygrał na loterii i umiera na skutek wywołanego tą informacją szoku. Jego sąsiedzi łączą siły i próbują odzyskać pieniądze. Film, nakręcony za niewielkie pieniądze, podbił serca widzów na całym świecie.
„Martwy Farciarz (Waking Ned) odniósł tak duży sukces, ponieważ porusza uniwersalne kwestie”, mówi Thompson. „Naszą uwagę zwrócił ton filmu, który opowiada o śmierci człowieka, a wiele emocji w Niani związanych jest ze osobą zmarłej matki. Natomiast humor wprowadza praca Pana Browna w zakładzie pogrzebowym.”
Jones, ceniony reżyser filmów reklamowych, szukał projektu, w który uwierzyłby od samego początku, tak jak w obraz Martwy Farciarz (Waking Ned). „Po wyreżyserowaniu pierwszego filmu niełatwo mi było poświęcić się kolejnemu projektowi”, tłumaczy artysta. „Znalezienie scenariusza jest jak kupno domu – poszukiwania mogą trwać latami, wybór może być trudny, ale kiedy już przestąpisz próg tego właściwego, czujesz się jak w domu.”
Reakcja Jonesa na scenariusz Thompson była równie entuzjastyczna, jak reakcja Thompson i Doran na Martwego Farciarza. „Kiedy przeczytałem scenariusz Niani, wiedziałem, że tego szukam”, mówi Jones. „Jest bardzo teatralny, pełen magii, uroku i emocji”.
Koproducentka filmu Glynis Murray twierdzi, że Jones portretuje ludzi z wielką autentycznością. „Potrafi dostrzec całą postać, nie tylko jej najbardziej wyeksponowane cechy.”
Doran dostrzegła w Jonesie tę umiejętność już na ich pierwszym spotkaniu, gdy wyznał, że jednym z jego ulubionych bohaterów filmu jest krzesło Pani Brown. Kirk mówił o tym krześle z niezwykłą pasją”, twierdzi Doran. Według niego, krzesło powinno dostać nominację dla najlepszego aktora w roli drugoplanowej.”
„Ten szczegół scenariusza naprawdę mnie zafascynował”, wyjaśnia Jones. „Pan Brown miał zwyczaj siadać wieczorami koło kominka i dzielić się swymi przemyśleniami z żoną. Po jej śmierci robił to dalej, mówiąc do małego różowego krzesła, na którym siadywała jego żona. Właśnie dlatego krzesło jest dla mnie jednym z najważniejszych i najbardziej wzruszających bohaterów filmu.” Jones naprawdę przywiązał się do mebla. Kiedy podczas kręcenia jednej ze scen złamała się noga krzesła, reżyser osobiście nadzorował jego naprawę.
Dużą przyjemność sprawiało Jonesowi podkręcanie niegrzecznego zachowania dzieci. „W książce dzieci smarują klamkę klejem, a w filmie umieszczają na niej drut pod napięciem”, opowiada reżyser. „Ważne było także, by Pani Quickly naprawdę zjadła robaka podczas popołudniowej herbatki, a nie tylko przybliżyła go do ust. (Wcielająca się w tę rolę Celia Imrie w scenie tej naprawdę wzięła robaka do ust). Sam mam dwóch synów i wiem, że przykłady prawdziwie niegrzecznego zachowania robią na nich wrażenie.”
Już od początku realizacji Thompson podkreślała, że projekt będzie filmem Jonesa, chociaż sama była autorką scenariusza i gwiazdą. „Bez problemu mogłem sugerować jej dokonywanie rozmaitych zmian podczas realizacji”, mówi reżyser. „Jej scenariusz był świetny, ale gdy podczas kręcenia uznaliśmy, że można coś zmienić w dialogach, była otwarta na wszelkie sugestie.”
