"Moje Winnipeg": GUY MADDIN
Urodził się 28 lutego 1956 roku w kanadyjskim mieście Winnipeg, gdzie mieszka do dziś. Reżyser, scenarzysta, producent, montażysta, operator, incydentalnie także aktor, dźwiękowiec i scenograf. Mawia, że jest człowiekiem wielu filmowych profesji, gdyż przystępując do realizacji filmu ma tak klarowną wizję całości, że jest w stanie ją w pełni odtworzyć na ekranie jedynie wtedy, gdy czuwa nad całością projektu.
Jego styl jest bardzo rozpoznawalny: odtwarza formę filmów niemych, ekspresjonizmu niemieckiego i radzieckich filmów agitacyjno-propagandowych. W tej formie mieści niepokojące, psychodeliczne treści podszyte surrealistycznym humorem. Z tego połączenia formy i treści wynikają jedyne w swoim rodzaju projekty filmowe, które przysporzyły mu rzesze fanów w kręgach odbiorców w pełni autorskiego, niezależnego kina alternatywnego. Krytycy określają Maddina mianem "kanadyjskiego Davida Lyncha", a także podkreślają, że jego talent przypomina połączenie talentów Jeana Cocteau, Luisa Bunuela i Orsona Wellesa.
Ojciec Maddina był trenerem i menedżerem jednej z drużyn hokejowych w Winnipeg. Chłopak często brał udział w treningach, choć z powodu zaburzeń neurologicznych nie mógł być zawodnikiem i grywał w hokeja jedynie amatorsko. Matka razem z ciotką prowadziła salon piękności, w którym mały Guy wraz z rodzeństwem i przyjaciółmi uwielbiał przesiadywać, przysłuchując się rozmowom kobiet. Ważną postacią w jego życiu była babcia - zapamiętał ją jako zjawiskową, zupełnie wyjątkową i pełną tajemnic postać. Opowieści rodzinne, wspomnienia z dzieciństwa, obrazy i atmosfera Winnipeg, którego Maddin nigdy nie opuścił stanowią kanwę wszystkich scenariuszy i filmów reżysera. Wątki autobiograficzne są podstawową materią jego filmów, na którą nadbudowuje wiele znaczeń. Dlatego interpretatorzy filmów Maddina do odczytywania jego twórczości posługują się kluczem psychoanalizy.
Maddin nie odebrał formalnego wykształcenia filmowego. Studiował ekonomię na Uniwersytecie w Winnipeg i po studiach pracował w banku. Jednak kino fascynowało go od zawsze, oglądał namiętnie filmy z przyjaciółmi, podobno każdy weekend spędzał, organizując sobie i najbliższym kumplom (m.in. Steve'owi Snyderowi, studentowi szkoły filmowej, który bardzo pomagał Maddinowi na początku jego drogi twórczej) całodzienne seanse filmowe. Pierwszy film, 21-minutowy The Dead Father (Śmierć ojca) zrealizował jako trzydziestolatek, wówczas zdecydował się całkowicie porzucić karierę bankowca w przekonaniu, że chce zostać filmowcem. Od tego czasu Maddin zrealizował 17 filmów krótkometrażowych, kilka pełnometrażowych, wziął udział w wielu projektach telewizyjnych, odebrał kilkanaście znaczących nagród, a jego filmy były pokazywane na kilkudziesięciu festiwalach na całym świecie. W 1995 roku na festiwalu Telluride Film Festival artysta został uhonorowany nagrodą Lifetime Achievement za całokształt twórczości. Był najmłodszym twórcą, który dotąd odebrał tę nagrodę.
W 1997 roku powstał film dokumentalny poświęcony Maddinowi zatytułowany Guy Maddin: Waiting for Twilight, którego narratorem jest Tom Waits. W filmie reżyser oraz pracujący z nim aktorzy i przyjaciele opowiadają o fenomenie jego twórczości: o jego wyjątkowym przywiązaniu do miasta Winnipeg, skłonności do autoanalizy, objechanej wyobraźni oraz miłości do: mrocznej atmosfery gotyckich powieści, ekspresjonizmu niemieckiego, estetyki kiczu, surrealizmu i zmór własnego dzieciństwa.
