Przodkowie MAJESTATYCZNYCH BIAŁYCH KONI, ogierów lipickich z Wiednia, pochodzą z Arabii, Hiszpanii, Włoch, Słowenii, Węgier i Republiki Czeskiej.
W 711 roku Maurowie podbili południową część Hiszpanii i zostali tam na osiem wieków. Wraz z pierwszą falą najeźdźców na Półwysep Iberyjski przybyło 300 tysięcy koni, prawdopodobnie z hodowli berberyjskiej. Konie te zaczęto krzyżować z hiszpańskimi.
Konie berberyjskie są bardzo wytrzymałe, mogą długo wytrzymać bez pokarmu, są także odważne, szybkie i inteligentne. Z krzyżówki tych koni z końmi hiszpańskimi powstał gatunek o wiele delikatniejszy, szybszy i bardziej elegancki.
Wśród hiszpańskich przodków MAJESTATYCZNYCH BIAŁYCH KONI, lipicanerów z Wiednia, znajdziemy krew koni hiszpańskich, nordyckich, arabskich i berberyjskich.
Można odnieść wrażenie, że cała europejska arystokracja podzielała fascynację hiszpańskimi końmi, znanymi dzisiaj jako słynne siwe konie z Hiszpanii (andaluzyjskie i karuzjańskie). Hiszpańskie konie były bardzo wysoko cenione w epoce Baroku, używano ich w czasie parad. Piękne, inteligentne, silne i niesłychanie odważne, służyły do pracy z bydłem, do walk z bykami, ale przede wszystkim do eleganckiej jazdy konnej.
W 1580 roku austriacki dwór cesarski Habsburgów ufundował „Marstall und Stuttery”, stadninę położoną Lipicy w regionie Karst. To tam sprowadzono pierwsze ogiery i klacze w celu założenia hodowli.
