Trzeci film Daniela Sáncheza Arévalo to efektowna komedia. Postaci są odpowiednio zdefiniowane, zwarte i dobrze zagrane. Film opowiada o miłości, strachu przed samotnością, potrzebie posiadania kogoś, kto nas ochroni. (...) Quim Gutiérrez jako Diego jest nie do pobicia. Z jego nerwowości, gaf, pomysłowości i prób poszukiwania idealnej miłości wyłania się postać, którą ciągle mamy ochotę przytulać. (...) Wspaniała gra całej męskiej obsady i wielkie odkrycie: bardzo naturalna Inma Cuesta. Tego nie można przegapić!
Festivaleo. Un magazine de cine
Koktajl pełen miłości, humoru i nostalgii.
Antena 3
Więcej kuzynów takich jak ci, proszę.
Jesús Ruiz Mantilla, elpais.com
Komedia w najczystszej postaci. "Traktat o męskiej głupocie" - określa temat jej reżyser. Jednak ci głupcy są uroczy i widz szybko się na ich urok łapie. Arévalo podkreśla w swoim filmie różnice między kobietami i mężczyznami: kobiety są zawsze krok do przodu, są bardziej odważne, a przede wszystkim dojrzewają wcześniej. (...) to właśnie w towarzystwie kobiet słabości bohaterów wychodzą na światło dzienne. (...) Bardzo dobrze zbudowany scenariusz (...), w którym sceny są odpowiednio spuentowane i wypełnione zabawnymi dialogami, na ekranie wygląda efektownie dzięki wspaniałej obsadzie: świetnemu Quimowi Guitiérrezowi dzielnie towarzyszą przykuwający uwagę Raúl Arévalo i Adrian Lastra w rola hipochondryka José Miguela. Inma Cuesta jako Martina nadaje wyjątkowy urok każdej scenie, w której gra.
enclavedecine.com
Interesujące w filmach Arévalo jest to, że naprawdę lubi on bohaterów, których przedstawia, a to oznacza, że widzowie również znajdują dla nich miejsca w swoich sercach.
Amber Wilkinson, Eye For Film
Dialogi są fantastyczne: świeże, zabawne i inteligentne; nawet jeśli momentami zbyt obcesowe, to świetnie współgrają z rytmem filmu. (...) Sceny płynnie przechodzą jedna w drugą, sprawiając, że widzowie płyną z opowieścią. (...) Humor jest tu podstawą, pomaga widzom polubić bohaterów i utożsamić się z nimi.
Cine para leer
Sánchez Arévalo po raz kolejny okazał się mistrzem w przemycaniu trafnych wniosków pośród ciągłych wybuchów śmiechu. W swoim ostatnim filmie znów sięga po tematykę dorosłości i niedojrzałości, próby odnalezienia się w społeczeństwie, zrozumienia samego siebie, nauczenia się prawdziwych uczuć. (...) Arévalo mnoży pytania i wśród nieustannych żartów sytuacyjnych robi błyskotliwe zwroty akcji, zmuszając widza do włączenia się w tę zabawę. A widz z otwartymi, roześmianymi ustami śledzi próby uwiedzenia Martiny przez Diega, przesiadywanie Juliána z Bachim w knajpie bądź nad zatoką i osobiste rozmowy José Miguela z Danim. (...) "Primos", poza refleksją na tematy, o których była już mowa, jest przede wszystkim opowieścią o sile więzi, jaka łączy trzech kuzynów. Są ze sobą od dziecka, byli świadkami swoich najintymniejszych doświadczeń, porażek bądź najważniejszych wyborów i zawsze mogą na siebie liczyć. Ta ciepła świadomość daje widzom cudowną otuchę, a film z komedii o miejscami gorzkim zabarwieniu, okazuje się być obyczajową przypowieścią o życiu, okraszoną fantastycznym humorem.
Monika Pomijan - Lato Filmów: Kiedyś trzeba dorosnąć
(Nie)codziennik kulturalny, 5kilokultury.wordpress.com
