"Księżniczka Mononoke" to rodzaj filmu animowanego, rodzaj kina, widowiska, który Japończycy upodobali sobie najbardziej. Opowieść ta przesiąknięta jest "Stylem Kurosawy". To bardzo japońska produkcja, na którą składa się japońska mitologia, japońska dusza i japońska sztuka narracji obrazkowej. Dla odbiorcy z naszego kręgu kulturowego "Księżniczka Mononoke" to produkcja co najmniej dziwna. Dla większości po prostu niezrozumiała. Już sam fakt, że film animowany może być przeznaczony dla widzów dorosłych, budzi w nas sprzeczne uczucia i zazwyczaj niezdrowe skojarzenia. Tymczasem w Japonii filmy animowane przeznaczone dla różnych grup wiekowych i w najróżniejszych gatunkach, to rzecz jak najbardziej normalna i spotykana praktycznie na każdym kroku. Japoński rynek komiksowo-animacyjny należy do największych na świecie, a tradycje opowieści obrazkowych sięgają tam setek lat.
Pierwsze znane nam przykłady opowieści obrazkowych rodem z Kraju Wschodzącego Słońca pochodzą już z przełomu XI i XII wieku. Przez setki lat sztuka ta ewoluowała i w latach dwudziestych naszego stulecia ukształtowała się w formę, jaką znamy dzisiaj. Mimo, że w tamtych czasach początkowo japońscy twórcy komiksu wzorowali się na komiksie amerykańskim, komiks japoński zachował swoją odrębność i dzisiaj jest nie do pomylenia z jakąkolwiek inną szkołą rysowania. Różnice widoczne są nie tylko w kresce i sposobie kadrowania, ale również znajdują swoje odbicie w konstrukcji fabularnej tych historii.
W Japonii praktycznie wszyscy mają swoje komiksy: dzieci i dorośli, kobiety i mężczyźni, dziewczęta i chłopcy, uczniowie, gospodynie domowe i biznesmeni, fani sportu, wędkowania, romansów, sensacji, historii, komedii, fantastyki i filatelistyki. Tutaj można znaleźć niemal wszystko. Na przykład bardzo popularną grupę komiksów stanowią mangi kulinarne, w których ciekawej akcji towarzyszą przepisy kulinarne.
Jedną trzecią wszystkich wydawnictw w Japonii stanowią komiksy, co daje liczbę ponad 200 milionów egzemplarzy rocznie (!). O potędze tego rynku niech świadczy fakt, że jeden z wielu tygodników (!) w którym publikowane są historie komiksowe w odcinkach, sprzedaje się w ponad czterech milionach egzemplarzy każdorazowo. Mówiąc w skrócie - komiks i film animowany w Japonii jest tak rozwinięty i różnorodny, jak przemysł filmowy w USA.
Podstawowe cechy charakterystyczne komiksu japońskiego to przede wszystkim:
- czerń i biel - klasyczna czerń i biel zamiast pełnej palety kolorów; rzadko można spotkać pokolorowane kadry japońskiego komiksu; Japończycy opanowali tę technikę do perfekcji, udowadniając, że odcienie szarości często potrafią silniej oddziaływać na odbiorcę niż najbardziej wyszukana paleta barw; już japońscy pejzażyści, którzy studiując w Chinach opanowali techniki malarzy z okresu panowania dynastii Sung, twierdzili, że za pomocą kolorów można co najwyżej ukazać powierzchnię przedstawianego krajobrazu, a nie jego istotę (co potwierdzają również czarno-białe filmy np. Kurosawy lub Kobayashiego)
- dynamika - wszechobecny ruch w kadrach, przedkładanie obrazu nad słowo pisane, dążenie do wyrażania uczuć i nastroju za pomocą odpowiedniego kadrowania, gestykulacji i mimiki twarzy
- fabuła - przeważnie bardzo rozbudowana i skomplikowana
Oczywiście siłą rzeczy ten styl rysowania został z czasem z dużym powodzeniem przeniesiony na celuloid, tworząc zupełnie nową jakość - język filmowej animacji. Dzisiaj tak perfekcyjnie wykonane dzieła animacji jak "Księżniczka Mononoke" nie są w Japonii rzadkością, a prawie połowa wszystkich produkcji filmowych w Japonii, to właśnie filmy animowane. (!) Szkoda tylko, że te nadzwyczajne i niepowtarzalne dzieła nie są u nas rozumiane i tak rzadko goszczą na naszych ekranach.
